Βρισκόμαστε σε προφανές σημείο όπου το παλαιό κομματικό σύστημα έχει σχεδόν αποσυντεθεί και όπου το νέο καθυστερεί να γεννηθεί, εντείνοντας τη σύγχυση, την απελπισία και τα αδιέξοδα μιας κοινωνίας που έχει υποστεί σοκ!
Δεν είναι που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σοβαρό από το αστείο, το παλιό από το πραγματικά καινούργιο, το μπαλαμούτι από την ωμή δυστυχώς αλήθεια. Είναι που έχει εξοργιστεί από τη δραματική υποβάθμιση της ζωής του, από τα καθημερινά αδιέξοδα να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις ανάγκες του. Από τη δυσκολία να αποδεχθεί πως στο ορατό μέλλον ίσως και να μην ξαναβρεί δουλειά, από τον κρύο ιδρώτα που τον λούζει, όταν σκέφτεται το πώς θα μπορέσουν να ζήσουν σε αυτή τη χώρα τα παιδιά του. Από τη δυσκολία να διακρίνει και να εμπιστευτεί κάτι νέο που “θα τον πάρει στην πλάτη”, για να περάσει στην απέναντι ασφαλή όχθη του αγριεμένου χειμάρρου της καταστροφής, που παρέσυρε το βιος και τα όνειρά του.
Αυτό είναι σήμερα το πραγματικό μεγάλο ποτάμι (όχι βέβαια το άλλο του αγαπητού Στ. Θεοδωράκη), που διατρέχει τη χώρα και την κοινωνία. Το ποτάμι της οργής και της απελπισίας, που στη δική του κοίτη διαμορφώνονται τα τελευταία δύο χρόνια νέοι πολιτικοί συσχετισμοί και νέα κόμματα. Όμως η απελπισία και η οργή δεν υπήρξαν ποτέ καλοί σύμβουλοι…
Δεν είναι κανένας λαός άμοιρος των ευθυνών του και της τύχης του, ιδιαίτερα σε μία δημοκρατία όπου έχει την ευκαιρία να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του και να πηγαίνει συχνά να ρίχνει την ψήφο του. Την κύρια ευθύνη όμως έχουν σίγουρα όσοι διαμόρφωσαν ή δεν είδαν έγκαιρα την πορεία προς τον γκρεμό και σήμερα πλέον όσοι δεν θέλουν να δουν και να καταλάβουν πως το παλιό πολιτικό σύστημα απεβίωσε και ένα καινούργιο πρέπει να γεννηθεί με την ανάληψη σοβαρών πολιτικών πρωτοβουλιών. Όσο αυτό καθυστερεί και πνίγεται στα στάσιμα νερά του πολιτικού και κομματικού κατεστημένου, τα ποτάμια θα εξακολουθούν να κυλούν και να φουσκώνουν. Όσοι τα καθυστερούν στήνοντας αναχώματα και δίνοντας μάχες οπισθοφυλακών και πολιτικής επιβίωσης πιθανότατα θα χαθούν κάποια στιγμή στα αγριεμένα νερά τους, έχοντας όμως στο μεταξύ εκτρέψει τη ροή των εξελίξεων οριστικά στην κοίτη του λαϊκισμού και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Η κεντροαριστερά για παράδειγμα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να συγκροτηθεί ως μία νέα ενιαία, συμμαχική, ριζικά ανανεωμένη παράταξη Την εμπόδισαν δυστυχώς μικροκομματικές και προσωπικές σκοπιμότητες, μικροηγεμονισμοί και μικρομεγαλισμοί, πολιτικές συμπεριφορές κατώτερες των περιστάσεων. Είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα, πριν ή μετά τις εθνικές εκλογές θα υπάρξουν συνολικότερες εξελίξεις και νέες προσπάθειες για την ενότητα και την ανασυγκρότησή της. Η καθυστέρηση όμως και ο συνεχιζόμενος κατακερματισμός και η εσωστρέφεια στον ευρύτερο αυτό πολιτικό χώρο πιθανότατα θα έχουν διευκολύνει στο μεταξύ τον κ. Τσίπρα να έρθει στην εξουσία και τη ΝΔ ή μία μαύρη Δεξιά να καταλαμβάνει σταθερά την αντίπαλη όχθη ενός εμφυλιοπολεμικού τύπου δικομματισμού.
Η κεντροαριστερά, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, όπως φαίνεται, είναι τελικά για πολλούς κάτι σαν την αλήθεια: Ο καθένας έχει από μία!