Το σημείωμα αυτό γράφεται δύο ημέρες μετά το πρώτο τέλος του οργανωτικού σκέλους της προσπάθειας ενοποίησης του ενδιάμεσου χώρου, τον οποίο σκοπίμως επιλέγω να ονοματίσω έτσι .
Κατά συνέπεια έχω ένα μικρό σχόλιο καταγραφής πρίν μπώ στο θέμα της επικεφαλίδας. Χωρίς να υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες , κρίνω πως εκ του αποτελέσματος υπάρχει κάποια που κέρδισε την πρωτιά , ένας που ήλθε δεύτερος με αξιοσημείωτη παρουσία, πέντε που έκαναν το μεγαλύτερο απόσο μπορούσαν και ένας που έχασε. Ο χαμένος φυσικά σε αυτό το επίπεδο είναι ο κ.Θεοδωράκης. Κατά την γνώμη μου δεν μπορούσε παρά να ηττηθεί και μάλιστα τόσο εκκωφαντικά όσο συνέβη και με την προσχώρησή του στην προσπάθεια. Το κόμμα του οποίου ακόμα ηγείται εδώ και καιρό είναι σε ένα κοθοδικότατο δημοσκοπικό σπιράλ στα όρια της εξαφανίσεως. Και φυσικά πάντα κάποιος με μονάδα μέτρησης το 6, εντός κάθε στατιστικής αντιλήψεως κερδίζει αυτόν με μονάδα μέτρησης το ποσοστιαίο 1.
Βέβαια υπάρχει μια δυσαναλογία ανάμεσα στο τι έξέφρασε το κόμμα του – άκρως θετικό – και στο που κατέληξε κι αυτό φυσικά πρέπει να έχει μια παράμετρο, που οδηγεί στους άτοπους τακτικισμούς της ηγεσίας του – έτσι κι αλλιώς – θνήσκοντος ( οργανωτικά ) κόμματος.
Εν πάση περιπτώσει και ξεκινώντας από αυτό το τελευταίο, αναδεικνύονται θέματα ενός αγώγιμου πολιτικού λόγου, που θα εκφράζει αμιγώς την στάση της ελίτ απέναντι στην λεκτική εκφορά των αληθινών, πραγματικών διαστάσεων του Ελληνικού προβλήματος κοντά στο 2018.
Και αυτό το μέγιστο θέμα έχει ταυτόχρονα μια πολιτική και μια υπερκομματική χροιά, ταυτόχρονα και αλληλένδετα. Υπερβαίνουμε έτσι τους υπαρκτούς ιδεολογικούς αυτοπροσδιορισμούς και τις αυτοαναφορικότητες , χωρίς φυσικά αυτές να παύουν.
Ωστόσο πρέπει να καταλάβουμε το πώς και το γιατί του μέλλοντος σε ένα περιβάλλον χωρίς ορατή αναδιανομή ανύπαρκτου πλούτου μα και χωρίς επιβολή μιας κλασσικού τύπου λιτότητας της κοινωνίας των 2/3.
Όπως ανέδειξε ο κ.Βενιζέλος η λογική του υπερπλεονάσματος είναι μια αντίληψη καθήλωσης, που εμπεριέχει κάμποσα διαφημιστικά τρικ που τα λένε μέρισμα και φυσικά δεν αποτελούν , παρά το έσχατο σημείο επιβολής του δημοσιονομικού εθνολαϊκισμού ως γραμμή πολιτικής βούλησης.
Ακόμα το ζήτημα της λειτουργικής Παιδείας, μετά τους ολετήρες κατά του Ν.Διαμαντοπούλου ,υπερβαίνει πιά κατά πολύ τις μέριμνες του ίδιου αυτού Νόμου, όπως και η ίδια η πρώην Υπουργός έχει υπονοήσει. Πλέον αποκτά και δημοσιονομικά χαρακτηριστικά , εκτός από αυτή καθαυτή την ποιότητα κι όπου πιά η συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού δείχνει τόσο αυτονόητη και επείγουσα , ώστε να θεωρείται ως ένα πρώτο βήμα απλώς και όχι ως αλλαγή αντίληψης , που ήταν πριν λίγα χρόνια.
Το επίκαιρο θλιβερό πολλαπλό συμβάν των πλημμυρών, δευτερογενώς ανέδειξε και το ζήτημα του δραματικού περιορισμού του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων προς όφελος – όπως προκύπτει – πελατειακών αντιλήψεων νεποτισμού και ρουσφετιού με ρεφραίν το « …πάμε σαν άλλοτε…» . Κατά συνέπεια πολλές υποδομές και άρα προγραμματισμένα έργα – μελέτες στον τομέα της Υδραυλικής Προστασίας έμειναν να περιφέρονται ως καταζητούμενοι ήρωες του Φ. Κάφκα και του Πύργου του στην άυλη οντότητα της γραφειοκρατίας.
Η λογική της αντιμετωπίσεως των Δημοσίων Επενδύσεων – μην ξεχνάμε κατεξοχήν Κευνσιανικού χαρακτήρα επέμβαση – λειτουργεί τροχιοδεικτικά και για το βαρύ πυροβολικό που είναι οι Ιδιωτικές.
Ανέφερα κάποια θέματα για τα οποία ελάχιστα ή μόνον ως επικεφαλίδες αναδείχτηκαν στην 3μηνη αυτή προεκλογική διαδικασία ομογενοποίησης των τμημάτων του ενδιάμεσου χώρου.
Οι πολιτικές ελίτ – παρά μόνο μειοψηφικά – δεν διδάσκονται από τις παρούσες κρίσεις των κομματικών αυτοαναφορικοτήτων, από τα αδιέξοδα της Γερμανικής Σ/δημοκρατίας και την κομματική άρνηση να ξανασυμμετάσχει σε έναν κυβερνητικό σχηματισμό, από την προσεκτική επιτυχία της – υποτίθεται – Αριστερής μεταμνημονιακής όμως Πορτογαλίας της οποίας ο υπουργός Οικονομικών Μ.Σεντένο είναι η προτίμηση του Σόιμπλε ή τουλάχιστο μία από τις δυό ,τρείς για την διαδοχή του Γερούν , από τον δικαιωνόμενο πολιτικό βολονταρισμό του Μακρόν.
Στο πέρασμα προς την κανονικότητα , οι αναπόδεικτοι ξύλινοι λόγοι , τα παλιά στερεότυπα , ο μεταρρυθμιστικός λόγος πασπαλισμένος με παλιομοδίτικο τακτικισμό και καιροσκοπισμό – όπου στο τέλος ο δεύτερος ρουφάει τον πρώτο – δεν έχουν – ή δεν πρέπει να έχουν – τα πρωτεία.
Μόνον οι συμπτύξεις μετώπων των πολιτικών ελίτ με πορεία προς την Ελλάδα μετά και με πυξίδα «…τα πως και τα γιατί …», που έλεγε ο Ν.Θέμελης , μπορούν να έχουν αποτελέσματα ….κι αυτά σε βάθος χρόνου. Μπορούν οι ελίτ;
Έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος , πως τα κόμματα υπάρχουν χάριν των πολιτών και όχι χάριν των κομμάτων των ίδιων ( εγωιστική αυτοαναφορικότητα ) και των πολιτικών…
Έστω και μισή αλήθεια , είναι προτιμότερη από τον καλύτερο οργανωτισμό που άλλωστε όταν ταυτίζεται με τον πολιτικό λόγο , ελλείψει κανονικού είναι χαρακτηριστικό δείγμα επικίνδυνης ανεπάρκειας.
Και προσοχή . Ο εθνολαϊκισμός άπαξ και φάνηκε φόρα παρτίδα , θα δώσει όλες τις καθεστωτικές μάχες αντιλήψεων για να είναι εδώ για πολύ.