Η πρόεδρος της Δημοκρατίας με την φράση «Ο φράχτης φυλάει τα σύνορα της πατρίδας μου» μας θύμισε την υποχρέωση και το δικαίωμά μας για την προστασία της χώρας από την ανεξέλεγκτη είσοδο ανθρώπων που εκτός από ασφάλεια πρόσφυγες δηλαδή αναζητούν και καλύτερη τύχη.
Εκτός από το φράκτη, οι περιπολίες του Λιμενικού Σώματος, του Πολεμικού Ναυτικού και της Frontex φυλάνε την επικράτεια της χώρας με την έννοια της εδαφικής υπόστασης σώζοντας ταυτόχρονα όπου χρειάζεται πολλές ζωές.
Υπάρχει όμως η χώρα σαν έννοια και αφορά την εικόνα της στα Διεθνή μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης. Είναι ότι γράφεται υπό μορφή έγκυρης ή όχι ενημέρωσης από ξένες εφημερίδες και επηρεάζει την εικόνα που έχει η διεθνής κοινή γνώμη για αυτήν.
Ακολουθείται ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Με αφορμή μια ανθρώπινη τραγωδία ή απλά ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα ξεκάνει ένα μπαράζ δημοσιευμάτων που μειώνουν την εικόνα της χώρας διεθνώς.
Προφανώς υπάρχουν και εγχώριοι καλοθελητές που επικαλούμενοι τον αυτονόητο έλεγχο και την λογοδοσία που θα πρέπει να υπάρχoυν, εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις εξυπηρετώντας τις δικές τους ατζέντες.
Όσοι παρακολούθησαν την υπόθεση της άταφης Μαρίας στη νησίδα του Έβρου αντιλήφτηκαν την ενορχηστρωμένη προσπάθεια να παρουσιαστεί η χώρα σαν αδιάφορη προς την ανθρώπινη δυστυχία αφού άφηνε μια ομάδα ανθρώπων κατατρεγμένων αβοήθητους πάνω σε μια νησίδα με αποτέλεσμα ένα κοριτσάκι να πεθάνει από τσίμπημα σκορπιού. Τελικά ούτε άταφο παιδί υπήρχε ούτε σκορπιός.
Μετά από μήνες άρχισε να μαθαίνεται η αλήθεια στα διεθνή μέσα.
Η ζημιά όμως είχε γίνει.
Το ίδιο συμβαίνει συχνά και με έντυπα των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου .
Πριν λίγες ημέρες ο φιλέλληνας Γκυ Φερχοφστατ πρόβαλε το θέμα των επαναπροωθήσεων στη θάλασσα που θεωρούνται παράνομες. Κάτω από το άρθρο του υπήρχε ένα κατεβατό σχολίων απαξιωτικών για τη χώρα μας.
Δυστυχώς αντίλογος της ελληνικής άποψης απουσίαζε πλην μερικών μεμονωμένων αντιδράσεων που μάλλον ζημία έκαναν με το ύφος τους.
Το ίδιο συμβαίνει και σε όλο το αγγλόφωνο διαδίκτυο.
Ο ελληνικός αντίλογος απουσιάζει. Η σιωπή εκλαμβάνεται σαν ομολογία ενοχής.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι εκτός από το εγχώριο ακροατήριο υπάρχει και μια διεθνής κοινή γνώμη η οποία δεν εντυπωσιάζεται από την αποκλιμάκωση των ελληνικών ομολόγων και την επικείμενη ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, αν και τα δυο είναι πολύ σπουδαία.
Είναι η ευαίσθητη διεθνής κοινή γνώμη της εύκολης αλληλεγγύης, ιδίως αν το πρόβλημα δεν είναι στην πόρτα σου αλλά στην μακρινή Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είναι συνειδητή επιλογή των αρμοδίων κυβερνητικών φορέων να μην απαντάμε ή είναι απλά αβελτηρία.
Όμως και αυτά σύνορα είναι.