Ένα άρθρο μου που γράφτηκε πριν 5 ακριβώς χρόνια, τον Αύγουστο του 18 στην Athens Voice, επικαλέστηκε ο Γιώργος Σιακαντάρης για να υποστηρίξει την άποψη που έχει διαμορφώσει από αρκετό καιρό για την ανάγκη να υπαναχωρήσει από την αντιΣΥΡΙΖΑ στάση του ένας σημαντικός αριθμός στελεχών της κανονικής (προ ΣΥΡΙΖΑ) Αριστεράς. Στην ουσία ο Γιώργος - ας μου επιτραπεί η οικειότητα με ένα σύντροφο με τον οποίο συμπορευτήκαμε σε πολλές κοινές διαδρομές - ζητάει επιείκεια, αν όχι συγχωροχάρτι, για τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας «βαθιάς κριτικής» που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ και την οποία ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αρνείται πεισματικά να κάνει αλλά εξακολουθεί να τις υποστηρίζει ακόμα και μετά την εκλογική του συντριβή. Ουσιαστικά δηλαδή, ο Γιώργος μας ζητάει να αλλάξουμε προκαταβολικά τη στάση μας και να αποδεχθούμε την πρόταση για «προοδευτική συνεργασία» με ένα κόμμα αμετανόητο που αναζητά απελπιστικά μια σανίδα πολιτικής σωτηρίας.
Κατά τη γνώμη μου, η διαχωριστική γραμμή που είχα χαράξει στο προ πενταετίας κείμενό μου στην AV εξακολουθεί να είναι το ίδιο βαθιά χαραγμένη και σήμερα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο και τον λαϊκισμό κάθε άλλο παρά περιστασιακή ήταν. Η αναγκαστική «κωλοτούμπα» του Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα-έκτρωμα του ‘15 δεν οφειλόταν στην επανεξέταση από την πλευρά του της αντιευρωπαϊκής του εμμονής αλλά της απόφασής του να παραμείνει πάσει θυσία στην εξουσία αποσπώντας, μέσω της ανατροπής της λαϊκής ετυμηγορίας, μια νέα θητεία απαλλαγμένη από τους αντιμνημονιακούς του συντρόφους, όχι βέβαια και από τον ακροδεξιό συγκυβερνήτη του. («Ανανέωσε έτσι την εντολή χωρίς να ανανεώσει σε τίποτε την πολιτική του και αυτο θα το συνειδητοποιήσουν και οι ψηφοφόροι του οσονούπω» γράφει ο Νίκος Μπίστης στη Μεταρρύθμιση στις 25/9/15)
Ούτε βέβαια και η αντιπαράθεση «φιλοευρωπαϊκό μέτωπο - λαϊκισμός» είναι διαφορετική από την αντιπαράθεση του προοδευτικού με τον συντηρητικό πόλο της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι. Οι δυνάμεις που παραμένουν απαρέγκλιτα προσηλωμένες στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι προοδευτικές ενώ οι δυνάμεις που παραμένουν προσκολλημένες στον λαϊκισμό είναι συντηρητικές. Όπως επίσης, προοδευτικές είναι οι δυνάμεις που προωθούν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στη βάση των αρχών της αξιοκρατίας ενώ συντηρητικές είναι οι δυνάμεις που εξακολουθούν να υπερασπίζονται τα συντεχνιακά συμφέροντα και τις ισοπεδωτικές ιδεοληψίες. Ίσως επειδή η αλήθεια αυτή δεν εξυπηρετείται από την διαχωριστική γραμμή «Προοδευτική Αριστερά-Συντηρητική Δεξιά» - με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα στην πλευρά της «προοδευτικής Αριστεράς» - ορισμένοι θεωρητικοί της Αριστεράς, ανάμεσά τους και ο Γιώργος, να αποφεύγουν να την ενστερνιστούν.
Ωστόσο, από το σημείο αυτό μέχρι του να γράφουν ότι η αντίθεση «φιλοευρωπαϊσμός-λαϊκισμός» τροφοδοτεί με πετρέλαιο κίνησης τα ρεζερβουάρ της Ακροδεξιάς υπάρχει μεγάλη θεωρητική - και όχι μόνο - απόσταση. Ιδιαίτερα όταν, την ίδια στιγμή, επιχειρείς να εντάξεις στις προοδευτικές δυνάμεις ένα κόμμα που τροφοδότησε τα ρεζερβουάρ της Ακροδεξιάς συγκυβερνώντας μαζί της σε πλήρη λαϊκιστική σύμπνοια επί μια τετραετία. Άλλωστε, τη σκέψη του αυτή την ανασκευάζει και ο ίδιος ο Γιώργος Σιακαντάρης γράφοντας στη συνέχεια του άρθρου του: «Τη Δημοκρατία δεν θα υπερασπιστεί αυτό το δίπολο (σημ: φιλοευρωπαϊκό μέτωπο-λαϊκισμός) αλλά η ανασύσταση του ανταγωνισμού- με νέους όρους-μεταξύ προοδευτικού-φιλελευθέρου και συντηρητικού-φιλελεύθερου πόλου. Μόνο που η ανασύσταση αυτή που προχωράει ήδη μέσα στην κοινωνία δεν χωράει στα κουτάκια που βολεύουν τις αναλύσεις των φιλοΣΥΡΙΖΑ φίλων μας.