Δεν είναι καινούργια η ανησυχία για την πορεία των φιλελευθέρων δημοκρατιών. Πολλά βιβλία και άρθρα έχουν αναφερθεί στο θέμα. Και οι απειλές δεν προέρχονται μόνο από τις ανελεύθερες δημοκρατίες και τις δικτατορίες, αλλά και από την αδράνεια των δημοκρατικών χωρών καθώς και από το εσωτερικό τους. Το ζούμε στην Ευρώπη, το ζήσαμε και στην Αμερική την περίοδο Τραμπ. Όμως όπως διδάσκει η ιστορία κύριος μοχλός που τρέφει και ισχυροποιεί τις κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες στρέφονται και τρέφουν τα αυταρχικά , ή τα κατ’ επίφαση μόνο δημοκρατικά, είναι η οικονομία. Το μάθαμε με την άνοδο του Χιτλερισμού που στηρίχτηκε στην μεγάλη ύφεση του 32-33, το ζήσαμε με την άνοδο του κομμουνισμού μέσα από την τραγική κατάσταση που δημιούργησε ο πόλεμος, και το τσαρικό καθεστώς.
‘Όμως τα αντισώματα που έχει κληρονομήσει η αρχαία Ελληνική δημοκρατία και ο Διαφωτισμός λειτούργησαν και λειτουργούν πάντα.
Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι προκλήθηκαν από αυτές τις δυνάμεις που στηρίζονται στον αναθεωρητισμό και στη ταυτοτική παράδοση.
Μετά τον τελευταίο πόλεμο είχαμε το αγαθό της Ειρήνης και στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Ειδικά στην Ευρώπη, ακολουθώντας τις προτροπές του διορατικού Τσώρτσιλ, δημιουργήσαμε την συνεργασία των δημοκρατικών κρατών που κατέληξε στην Ε. Ένωση, και οδήγησε στην παγίωση της δημοκρατίας και στην οικονομική ευμάρεια. Η σταθερότητα του ευρωπαϊκού συστήματος στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην δημιουργία και την λειτουργία της εσωτερικής αγοράς και του «αντίδωρο» για τις πιο αδύναμες οικονομίας, της κοινοτικής οικονομικής αλληλεγγύης.
Μια σειρά κρίσεις απείλησαν την συνοχή της Ένωσης. Πάντα όμως και λόγω των κρίσεων η Ένωση προχώρησε σε όλο και «περισσότερη» Ευρώπη με παράδειγμα την οικονομική κρίση και την υγειονομική.
Σήμερα, με τις εξελίξεις στην Ουκρανία που βιώνει την καταστροφή και την Ρωσία που επανέρχεται με όραμα την επιστροφή στην εποχή των Ρωμανώφ και με τον αναθεωρητισμό που καταλύει τα σύνορα και την κυριαρχία ενός ανεξάρτητου κράτους, η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει σε επώδυνες για τις κοινωνίες της αλλαγές.
Κατά την γνώμη μου αυτές μπορούν να είναι στρατιωτικής, οικονομικής και τεχνολογικής μορφής.
Η αδυναμία του ΝΑΤΟ από το καταστατικό του να επέμβει στρατιωτικά στην Ουκρανία και να αφήσει στην μοίρα του την μεγάλη πλειοψηφία του Ουκρανικού λαού δείχνει ότι απόκτηση στρατιωτικού σκέλους της Ένωσης.
Η ενεργειακή κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά, ώστε να δημιουργηθεί μια κοινή εσωτερική αγορά ενέργειας.
Η σοβαρή οικονομική επιβάρυνση των νοικοκυριών λόγω κορονοϊού και του πληθωρισμού έχουν φέρει τις κοινωνίες σε απόγνωση που μπορεί να εκφραστεί σε ακραίες πολιτικές εξελίξεις. Το δίχτυ προστασίας της Ευρώπης πρέπει να παραταθεί για όσο χρόνο χρειαστεί σε ότι αφορά την οικονομική υποστήριξη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ταμείο ανάκαμψης.
Θα ήθελα να προσθέσω ότι οι κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία από τις δημοκρατικές χώρες είναι σκληρές. Αλλά η Ρωσία μπορεί να αντέξει κάποιο διάστημα. Ωστόσο θα ήθελα να προσθέσω μια φράση του Τσώρτσιλ που σφράγισε σε μια αντίστοιχη στιγμή της Ευρωπαϊκής Ιστορίας : «δεν θα παραδοθούμε ποτέ». Για να επαναληφθεί οφείλουν τα ευρωπαϊκά κράτη να αποκτήσουν κοινή εξωτερική πολιτική. Και να υποτάξουν τα επιμέρους εθνικά τους συμφέροντα στο κοινό στόχο. Η Ευρώπη μαζί με τους συμμάχους της αποτελούν την μοναδική και πανίσχυρη δύναμη για να προστατεύσει τις κοινωνίες της και την φιλελεύθερη δημοκρατία.
Πηγή: www.tovima.gr