Πριν λίγες ημέρες η κ. Ρέα Βιτάλη έγραψε ένα άρθρο στην ιστοσελίδα ‘’Protagon’’ με τίτλο ‘’Θα ψηφίζατε Πιερρακάκη;’’. Το άρθρο αναφέρεται στην ανάγκη μια κυβέρνηση να επιλέγει τα κατάλληλα τεχνοκρατικά στελέχη για τις κρίσιμες θέσεις και αναρωτιέται αν εμείς ως ψηφοφόροι μπαίνουμε στον κόπο να διαβάζουμε τα βιογραφικά των υποψηφίων και να σταυρώνουμε με κριτήριο τις ικανότητές τους.
Προσωπικά θα τον ψήφιζα και με τα δυο χέρια σε όποιο κόμμα και αν ανήκε, αν και τελευταία κυκλοφορούν στους δημοσιογραφικούς κύκλους ότι ίσως δεν είναι υποψήφιος, αλλά στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Ν.Δ.
Τώρα ας έρθουμε στο θέμα μας.
Καθώς τα χρόνια περνούν και τα κεριά μου λιγοστεύουν αποφάσισα να αποσύρω το αγαπημένο μου πενηνταράκι. Τόσα χρόνια με συντρόφευε αγόγγυστα στις ανηφόρες και κατηφόρες του Λυκαβηττού και διευκόλυνε την ζωή μου ακόμη και στις δύσκολες στιγμές της πανδημίας, όταν εκτός από το κράνος, φορούσα και μάσκα. Όμως όπως είπαμε κανείς οφείλει να προσαρμόζεται στις ζωτικές δυνάμεις που αντιστοιχούν στην ηλικία του. Έτσι αποφάσισα να το ‘’αποσύρω’’ από την κυκλοφορία.
Στην αρχή σκέφτηκα να το πουλήσω, αλλά το φιλικό μου συνεργείο με απέτρεψε, διότι λόγω παλαιότητας δεν πωλείται πιά. Έτσι τηλεφώνησα στη Δ/νση Τροχαίας της περιοχής μου. Μου ζήτησαν να προσκομίσω ορισμένα έγγραφα, τα οποία είχα στην κατοχή μου καθώς και την πινακίδα του. Προσπάθησα να ξεβιδώσω την πινακίδα, αλλά εις μάτην. Αναγκάστηκα να προσφύγω σε διάφορα συνεργεία να έρθει κάποιος να με βοηθήσει. Κανείς δεν βρέθηκε πρόθυμος να έρθει. Με τα πολλά ένας δικός μου που είχε τα κατάλληλα εργαλεία τα κατάφερε.
Φτάνω λοιπόν στο Τμήμα και παραδίδω όλα τα σχετικά. Αλλά μια υπεύθυνη δήλωση ήθελε το ‘’γνήσιον της υπογραφής’’ μου. Ο υπεύθυνος για τα ‘’γνήσια’’, μου είπαν, είναι ο Αξιωματικός υπηρεσίας. Ο οποίος ήταν εγκατεστημένος σε άλλο κτίριο. Κούτσα κούτσα έφτασα στον προορισμό μου. Όμως ο αξιωματικός δεν μπορούσε να με δεχτεί γιατί λέει υπήρχε κάποιος κρατούμενος. Γύρισα απελπισμένος. Πού πρέπει να πάω; Ρώτησα. Σε ένα ΚΕΠ μου είπαν. Το πιο κοντινό ήταν στην άκρη του κόσμου. Όμως ο Θεός έδωσε και ένας αστυνομικός με λυπήθηκε και αποφάσισε να παρακάμψει τις διαδικασίες, κι έτσι απέκτησα το ΄΄γνήσιον’’ των ονείρων μου. Έτσι νόμιζα..
Φτάνοντας σπίτι άρχισα να ψάχνω για εταιρεία ανακύκλωσης που να φορτώσει το κουφάρι. Έτσι, μου είχαν πει στην Τροχαία, θα ολοκληρωνόταν η νόμιμη διαδικασία. Στην αρχή πήρα τηλέφωνο τον Δήμο, όπου μου είπαν ότι ναι μεν μπορούν να διεκπεραιώσουν το αίτημά μου, αλλά δεν θα μου χορηγούσαν πιστοποιητικό άμεσα, αλλά μετά από περίπου ένα χρόνο. Γιατί ο Δήμος είναι συμβεβλημένος με τον ΟΔΔΥ -τι είναι αυτό πάλι- και αυτός καθυστερεί..
Τελικά ανακαλύψαμε μια εταιρεία ανακύκλωσης η οποία θα μπορούσε να με εξυπηρετήσει άμεσα και να μου δώσει και σχετική βεβαίωση, αλλά χρειάζεται και μια εξουσιοδότηση από εμένα με ΄΄γνήσιον υπογραφής’’. Και να τος ο Πιερρακάκης πετιέται από την μνήμη μου. Μπαίνω λοιπόν στην e- gov που σε λίγα λεπτά μου στέλνει την κατάλληλή βεβαίωση. Τώρα περιμένω την εταιρεία να με απαλλάξει από το κουφάρι.
Ωστόσο μένω με μια απορία. Γιατί οι μοτοσυκλέτες και τα αυτοκίνητα κάθε είδους βρίσκονται στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Μεταφορών και τα μοτοποδήλατα παραμένουν στην Τροχαία;
Για να λέμε και τα καλά της σημερινής ψηφιοποίησης να θυμίσω τις ατελείωτες ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες που μόλις πριν τρία χρόνια μας ‘’βασάνιζαν’’ παρά τα ατελείωτα χρήματα που διέθεσε ο κρατικός κορβανάς και ο κοινοτικός προϋπολογισμός.