Ο συνάδελφός μου δικηγόρος Σπύρος Σαρρής, ήταν από παλιά γνωστός, κυρίως στο «χώρο» του ΚΚΕ εσωτερικού, για την παιδεία και το ήθος του. Και τώρα, κάθε που συναντιόμαστε στα δικαστήρια, χαίρομαι τις κουβέντες που ανταλλάσσουμε, έστω «στα πεταχτά». (Τρόπος του λέγειν «ανταλλάσσουμε», διότι έχει τόσα πολλά να πει, που δε μ’ αφήνει να μιλήσω.)
Σήμερα λοιπόν, τον πέτυχα πάλι στα δικαστήρια. Άρχισε αμέσως να με «πολυβολεί». Αυτή τη φορά μου ανέλυσε την ηθική υπεροχή των «συμπαθών» πειρατών της Σομαλίας, σε σχέση με το ανθρωπολογικό είδος από το οποίο προέρχονται οι εγχώριοι «Φωτόπουλοι». Για να στοιχειοθετήσει την ηθική υπεροχή των πρώτων, μου εξέθεσε περίπου τα εξής:
1) Οι πειρατές της Σομαλίας είναι φτωχοί και πεινασμένοι άνθρωποι, ενώ οι «συντεχνίτες» μας είναι τα χορτασμένα «ρετιρέ», που θέλουν κι άλλα από πεινασμένους.
2) Οι πειρατές της Σομαλίας συγκρούονται με οικονομικούς κολοσσούς, ενώ οι δικοί μας συντεχνίτες, εκβιάζουν μία καθημαγμένη κοινωνία. Και για να εμπεδώσω τη διαφορά, μου ανέφερε και ενδεικτικό παράδειγμα: Έρχεται, μου είπε, η νοικοκυρά από τα προάστια, για να αγοράσει σε φτηνότερη τιμή τα τρόφιμά της από την Κεντρική Αγορά, διότι γι’ αυτήν και το ένα ευρώ, είναι σημαντικό. Επιχειρώντας λοιπόν να επιστρέψει στο σπίτι της, διαπιστώνει ότι οι κρατικές συντεχνίες των «δημόσιων» μεταφορών, δεν της το επιτρέπουν, διότι σταματούν τη λειτουργία τους, εκβιάζοντάς την για τα προνόμιά τους. Ή ακόμα προκλητικότερα: Έχουν συνέλευση την ώρα της δουλειάς!
3) Οι πειρατές της Σομαλίας παίζουν τη ζωή τους «κορώνα γράμματα» – πολλοί δεν ξαναγυρίζουν, επειδή δέχονται ρουκέτες – ενώ οι δικοί μας συντεχνίτες παίζουν με τη δική μας τη ζωή, απειλώντας εμάς με ρουκέτες.
4) Οι πειρατές της Σομαλίας ενεργούν υπό καθεστώς διεθνούς κατακραυγής. Οι δικοί μας συντεχνίτες, αντίθετα, έχουν μαζί τους μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Καμμένος, Χρυσή Αυγή).
Την ώρα που χωρίζαμε, μου είπε και σύνθημα: «Λευτεριά στους πειρατές της Σομαλίας»!!!
Δεν μπόρεσα να αντιλέξω. Το μόνο που σκεφτόμουνα, είναι το χρέος μας απέναντι στους αποκλεισμένους, που συγκροτούν την «κοινωνία των εκβιαζομένων». Και ότι θεμελιώδης πτυχή αυτού του χρέους, είναι η άμεση επανακρατικοποίηση των ΔΕΚΟ. (Μιλάμε για επανακρατικοποίηση, διότι αυτές έχουν μετατραπεί de facto σε ιδιωτικές, αφού στην πραγματικότητα ανήκουν στον διορισμένο «πελατειακό στρατό», που, ως κρατική γραφειοκρατία, τις νέμεται για ίδιον όφελος.)
Για χάρη και μόνο λοιπόν των αποκλεισμένων, οφείλουμε να τις επαναφέρουμε στο δημόσιο. Και όχι μόνον, αλλά ταυτόχρονα να επιβάλουμε και την αντιστροφή των σχέσεων εξουσίας: Τη μετατροπή δηλαδή αυτής της γραφειοκρατίας, από ολοκληρωτική εξουσία πάνω στην κοινωνία που είναι σήμερα, σε υπαλλήλους της κοινωνίας. Με όσα αυτό προϋποθέτει ή συνεπάγεται.
Γι’ αυτό και στο σύνθημα «Λευτεριά στους πειρατές της Σομαλίας», του φίλου μου Σπύρου Σαρρή, απαντώ: «Να κρατικοποιηθούν οι ΔΕΚΟ».