Να συμπληρώσω τον τίτλο, λέγοντας πως αυτές οι συνιστώσες τώρα διαμορφώνονται, ωστόσο η δειγματοληψία είναι επαρκής.
Από την μια μεριά ο Χ. Καστανίδης, από την άλλη ο Α. Λοβέρδος και η πολιτική του κίνηση (; ). Καταγράφονται ως επόμενες μετεγγραφές, κάποια λίγα ονόματα γνωστών ανέστιων πολιτικών, μέχρι να γραφεί πλήρως το λιμπρέττο της Συμφωνίας, ελπίζω όχι με γραφή λεμονιού.
Είναι μάλλον ορατό, πως αυτές οι κινήσεις για την ώρα λειτουργούν με μόνον έρμα την πολιτική αυτοσυντήρηση των εμπλεκομένων – μηδέ της ΔΗΜΑΡ, εξαιρουμένης πλέον – και την συνέχιση της ύπαρξής τους γύρω από γενικόλογους ονοματισμούς περί τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό.
Όταν η αυτοσυντήρηση και η συνακόλουθη ναρκισσιστική πολιτική αυτοεπιβεβαίωση, συνιστούν τον μόνο κινητήριο μηχανισμό με το πολιτικό να έπεται του προσωπικού, τότε μιλάμε για ξεπερασμένες οπισθοδρομικές εκδοχές αδύναμες για χρήσιμες ανατροπές και ικανές μόνο για την αιώνια αναπαραγωγή λεκτικών ποπουλισμών. Οι προξενιές αυτού του τύπου επίσης, δεν ακολουθούν τις βασανιστικές θεωρητικές και άλλες αναζητήσεις, που οδηγούν στην οριοθετημένη σύζευξη του παλιού με το νέο, δεν περιλαμβάνουν καν τις μοναξιές των αποτυχιών και των πολιτικών αυτοτιμωριών, δεν δίνουν συνήθως κάτι περισσότερο από την εικόνα της θερμής (;) χειραψίας των συμβαλλομένων δηλαδή του Αρχηγού με τον Αρχηγίσκο – παράγοντα. Συχνά μάλιστα ακολουθείται πιστά η αποδιδόμενη στον Τσώρτσιλ ρήση « Ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος».
Εν προκειμένω, βλέποντας τους πρωταγωνιστές αντιλαμβανόμαστε βάσιμα και τους φίλους και κυρίως τον εχθρό.
Δυστυχώς για την ΔΗΜΑΡ με την κληρονομημένη ψιλή κυριότητα της Ανανεωτικής Αριστεράς, οι διανοούμενοι που παραδοσιακά έλκονταν από τα θέλγητρα των Ανανεωτών, ταξιδεύουν ιδεολογικά προς άλλα λιμάνια.
Βλέποντας κανείς τα ίσαμε τώρα πολιτικά προφίλτου Καστανίδη και του Λοβέρδου, διερωτάται εντέλει μήπως το ιδεολογικό άρωμα, που αυτοί αναδίδουν αν και διαφορετικής οσμής, δεν είναι παρά το επίχρισμα μιας ξεπεσμένης ομοιομορφίας.
Η ΔΗΜΑΡ εζήλεψε κομμάτι της οργανωτικής δόξας του ΣΥΡΙΖΑ, και ως συνεπής Αριστερά που εγκατέλειψε την συγκυβέρνηση, θέλγεται ιδιότυπα από το ΠΑΣΟΚ ίσως ορεγόμενη κι αυτή τις ΠΑΣΟΚογενείς συνιστώσες. Κι όμως είχε αρχίσει μια άλλη προσέγγιση, λογική και εξυπηρετική για τα συμφέροντα της χώρας.
Πάντως θα ναι κρίμα για την ΔΗΜΑΡ, σταδιακώς να περιέλθει στην ανυποληψία μιας σύγχρονης, μικρής και στο τέλος ανύπαρκτης Ένωσης Κέντρου, με συγκολλητικές ύλες τον Αρχηγό και κάποιους παράγοντες, που επιδιώκουν να είναι μόνον παράγοντες.