Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η εταιρεία που διαχειρίστηκε την Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων της Αθήνας έχει σημαντική προσφορά. Αυτή είναι ορατή στον λεγόμενο «Μεγάλο Περίπατο» από τη λεωφόρο Αμαλίας και την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου μέχρι τον Κεραμεικό και σε πολλά άλλα έργα. Αλλά και ο οργανισμός που διαχειρίστηκε την αποξήρανση της Κωπαΐδας, πριν από ογδόντα χρόνια, έχει σημαντική προσφορά. Κοτζάμ λίμνη αποξήρανε. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμείνει, άσχετα αν σήμερα κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Κωπαΐδα αποξηράνθηκε πολύ και ο οργανισμός χρειάζεται για να προσφέρει υπηρεσίες τροχονόμου άρδευσης.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι η εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων της Αθήνας θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα. Υπάρχουν έργα σε εξέλιξη που θα δικαιολογούσαν την επιβίωσή της και ομολογουμένως τα στελέχη και οι εργαζόμενοι επέδειξαν μεγαλύτερη του Δημοσίου ευελιξία, επεκτείνοντας τις δραστηριότητες της εταιρείας πέρα από τους αρχαιολογικούς χώρους κι εκτός Αθηνών. Ισως γι’ αυτό και η εταιρεία κατόρθωσε να μη διαλυθεί το 2007, όπως προέβλεπε το καταστατικό ίδρυσής της. Γενικώς, πάντως, είναι χαρακτηριστικό των δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών να επιβιώνουν και μετά την ημερομηνία λήξης τους. Σημαντικό ρόλο επίσης έπαιξε ότι το 2007 ξεκινούσε η περίοδος της μεγαλύτερης σπατάλης των τελευταίων χρόνων. Δεν υπήρχε περίπτωση μια κυβέρνηση που έφτιαχνε Αγροφυλακή να τσιγκουνευτεί τα λίγα σχετικά λεφτά που κόστιζε ο εν λόγω οργανισμός.
Ομως για την επιβίωση ή μη των οργανισμών του Δημοσίου δεν υπάρχει μόνο το κριτήριο της προσφοράς. Υπάρχει και το κριτήριο της οικονομικής δυνατότητας του κράτους να τους συντηρήσει. Κι εκεί βρισκόμαστε σήμερα.
Σε έναν κόσμο άπειρων πόρων ουδείς οργανισμός πρέπει να κλείνει. Αντιθέτως, πρέπει να δημιουργηθούν κι άλλοι: και μια διαστημική υπηρεσία τύπου NASA θα ήταν πολλαπλώς χρήσιμη στην Ελλάδα. Θα υπήρχαν οικονομικά, στρατηγικά, αμυντικά οφέλη. Δεν το σκεφτόμαστε καν, διότι δεν μπορούμε ως χώρα να το αντέξουμε.
Το βασικό είναι ότι δεν ζούμε σε κόσμο άπλετων πόρων, αλλά σε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, που πρέπει να κάνει δύσκολες επιλογές. Πρέπει να ιεραρχήσει ανάγκες με βάση τα λεφτά που υπάρχουν και όχι αναλόγως των επιθυμιών μας. Δεν μπορούμε να πάει μακριά μια χώρα που θέλει τα πάντα και πολύ και ταυτοχρόνως όλοι οι πολίτες της γκρινιάζουν για την υψηλή φορολογία…