Μάλλον το ‘χει τ’ όνομα και τις ομορφαίνει γιατί και οι τρεις που πέτυχα είναι φτου τους και κούκλες. Μόνο απαρατήρητες δεν πέρασαν, αντιθέτως ξεσήκωσαν πάθη κι έμειναν στον χρόνο. Ας πούμε του Μανέ, ξαπλωτή και κοιτώντας τον όποιο θεατή της με ένα βλέμμα σαν να λέει “ε, τι θες, δεν καταλαβαίνω γιατί με κοιτάς έτσι και μου κόβεις την ανάπαυλά μου!”. Απαξιωτική και τόσο βαριεστημένη που δεν την ενοχλεί ούτε το μαύρο κορδελάκι που της σφίγγει τον λαιμό. Θα σταθώ στο γατί που είναι τέρμα δεξιά στον πίνακα που μέχρι κι αυτό έχει τσουτσουριάσει από τις χάρες της κυράς του. Είναι μια Ολυμπία που προκαλεί χωρίς καν να το επιζητεί.

Ολυμπία Κόιου

Στα καθ’ ημάς, στο χωριό της Γρίβας στην Μακεδονία, το 1896 γεννήθηκε μια κοπέλα, η Ολυμπία Κόιου. Ήταν πανέμορφη (ε, προφανώς, αφού είπαμε, την έλεγαν Ολυμπία), κάτασπρη, ψηλή και ξανθιά, εξ΄ ου και το μετέπειτα προσωνύμιο της Μπέλα που σημαίνει όμορφη και στα εντόπια.
Γρήγορα έγινε ξακουστή στην γύρω περιοχή, απέκτησε μεγάλη φήμη και, όταν έφτασε σε ηλικία γάμου, άρχισαν και τα προξενιά. Σε καθημερινή βάση στο πατρικό της σπίτι, πριν την πλατεία του χωριού, κατακλύζονταν από υποψήφιους γαμπρούς, μουσικά όργανα και καντάδες. Με λίγα λόγια σφάζονταν παλικάρια στην ποδιά της. Η ίδια αγαπούσε τον Πούλκα Ιωάννη, μετέπειτα άντρα της, Γραμματέα και Πρόεδρο του χωριού, και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Έζησε ευτυχισμένη μέχρι τα βαθειά της γεράματα.

Συνέχεια στο DimArt