Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν έφερε τελικά την άμεση προσφυγή στις κάλπες για την ανάδειξη της κυβέρνησης. Περάσαμε αυτό τον κάβο και τώρα το κάθε στρατόπεδο, αφού αυτοανακηρύχθηκε κερδισμένο, μετρά τις πληγές του. Άλλοι -ΝΔ- ψάχνουν το άνοιγμα στα δεξιά, άλλοι -ΣΥΡΙΖΑ- βλέπουν το χαμηλό ταβάνι που τους έδωσαν οι πολίτες και απορούν. Και υπάρχουν και εκείνοι -ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι- που βρίσκονται στην επώδυνη αναζήτηση πολιτικής και ηγετικής φυσιογνωμίας.
Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι δεν συνεργάζονται με κανέναν, ποντάροντας στην συγκρότηση ενός πόλου γύρω τους και με κέντρο το δικό τους πολιτικό μαγαζί. Λίγοι σε κάθε πλευρά είναι υπέρ του διαλόγου. Λένε πως τοκετός χωρίς οδύνες δεν υπήρξε ποτέ. Έτσι και ο τοκετός του νέου πολιτικού κινήματος στον προοδευτικό χώρο είναι γεμάτος από οδύνες.
Καθημερινά απολαμβάνουμε τις προσωπικές παρεμβάσεις προσωπικοτήτων και την δική τους τοποθέτηση στην σκακιέρα. Βλέπουν στον ορίζοντα την μάχη για την ανάδειξη μιας νέας ηγετικής ομάδας και πασχίζουν να βρουν θέση. Διαλέγουν στρατόπεδα, οχυρώνονται πίσω από θέσεις και πρόσωπα, ξεχνώντας κάθε αναφορά σε αρχές και ιδεολογικά θεμέλια.
«Όχι με το ΠΑΣΟΚ», «Όχι με την Ελιά», «Μόνο με το ΠΑΣΟΚ», «Μόνο με την Ελιά», «Να δούμε προς τον ΣΥΡΙΖΑ» είναι μερικές από τις απόψεις. Προσέξτε τον αφορισμό που υποκρύπτει κάθε φράση. Ας πούμε όμως πως αυτό έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση του κάθε στελέχους και δεν μας αφορά.
Αναρωτιέμαι, όμως, αν και πότε κάποιο από όλα αυτά τα στελέχη πρώτης γραμμής θα ανοίξει το ουσιώδες θέμα των αρχών.
Ποια είναι σήμερα η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του χώρου μας και του χώρου από την ΝΔ και πέρα; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή μας σε σχέση με την αριστερά, την κομμουνιστική ή αυτή την νεφελώδη του ΣΥΡΙΖΑ;
Οι θέσεις για την οικονομία, δηλαδή το μείγμα παροχών, δημοσίων επενδύσεων και δημοσιονομικής προσαρμογής που προκρίνει ο κάθε χώρος, παίζουν καίριο ρόλο, αλλά η θεμελιώδης διαφορά μας νομίζω πως είναι η θέση των πολιτών σε σχέση με το κράτος και το οικονομικό μοντέλο. Είναι ο τρόπος που ο κάθε χώρος αντιλαμβάνεται τα διάφορα δικαιώματα. Άλλοι τα βλέπουν ως περιττές αναφορές παρελθόντων ετών, άλλοι ως φρένα σε οποιαδήποτε εξέλιξη(οικονομική και όχι μόνο) δεν μπορεί να ελέγξει το κράτος. Εμείς, πώς τα βλέπουμε σύντροφοι;
Στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία το ποιος πόλος ή πρόσωπο θα ηγηθεί του χώρου, αλλά δεν έχει καμία σημασία να συζητήσουμε για την θέση που έχουν τα εργασιακά δικαιώματα ή το νέο πρότυπο ανάπτυξης στην πολιτική του πλατφόρμα!
Ποια πρέπει να είναι η θέση μας για την διαχείριση του ευρωπαϊκού οράματος από την Ε.Ε ή για τους πόλους που διαμορφώνονται εντός της ένωσης;
Σε άλλα κόμματα του χώρου μας, κάποιοι μιλούν ανοιχτά για τα ζητήματα αυτά. Όταν εμείς περιοριζόμαστε σε συλλυπητήριες ανακοινώσεις για τα ναυάγια στα διάφορα Φαρμακονήσια, ο Ιταλός πρωθυπουργός τοποθετεί το θέμα ως κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής με μια αναφορά του, την οποία και παραθέτω αυτούσια: » Οταν η Ευρώπη μου εξηγεί λεπτομερώς πώς πρέπει να ψαρεύω τον ξιφία αλλά δεν μου λέει τίποτα για το πώς να σώσω έναν μετανάστη που πνίγεται, κάτι δεν πηγαίνει καλά «. Λοιπόν, κάπου εκεί χάθηκε το ευρωπαϊκό όραμα και εμείς ως ευρωπαϊστές οφείλουμε να συμβάλλουμε στο να ξαναβρούμε την άκρη του νήματος. Το κοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης καλούμαστε να φτιάξουμε, τις αρχές του Ουμανισμού πάνω στις οποίες βασίστηκε το ευρωπαϊκό όραμα καλούμαστε να ξαναβρούμε. Εκείνο το όραμα που περιορίστηκε από την μέγγενη των αριθμών (που πράγματι όμως πρέπει να μας απασχολούν). Έχει λόγο- αυτόν που του αναλογεί- το ελληνικό προοδευτικό κίνημα για αυτά τα θέματα ή περιορίζεται στην διαχείριση μιας κατάστασης που διαμορφώνεται από την δυναμική αλλαγή συσχετισμών σε τραπέζια μεγάλων παικτών;
Με αυτό τον τρόπο η μίζερη ελληνική πραγματικότητα συνεχίζεται. Ο χώρος που ανέδειξε έναν Καμίνη και έναν Μπουτάρη είναι εγκλωβισμένος στην μετριότητα και στους σχεδιασμούς παλιών λοχαγών και στρατηγών. Οι πολιτικοί μας ταγοί διαμορφώνουν τα στρατόπεδα τους για να δώσουν μια μάχη για το μείζον θέμα της καρέκλας (εδώ που φτάσαμε ας μιλήσουμε ανοιχτά μια φορά),την ώρα που οι απλοί φίλοι του χώρου δίνουν την μάχη να αντέξουν την πραγματικότητα που οι εραστές της καρέκλας αρνούνται να σχολιάσουν.
Ας προσπαθήσουν να μιλήσουν για τα σημαντικά ζητήματα σε ένα συνέδριο πραγματικής επανίδρυσης του χώρου χωρίς ηγεμονισμούς, αφορισμούς και προϋποθέσεις, αλλιώς ας δώσουν χώρο σε όσους μπορούν να μιλήσουν αυτή την άλλη γλώσσα που πασχίζουμε να ακούσουμε. Αν δεν μπορείς να προσφέρεις δημιουργικά με την παρουσία και την φωνή σου, καλό είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω.