Το 1974, επανερχόμενος στην διακυβέρνηση ο μακαρίτης Κων/νος Καραμανλής, το πρώτο πράγμα που θέλησε ήταν να εντάξει ισότιμα την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. Παράλληλα αιτήματα υπέβαλαν η Ισπανία και η Πορτογαλία, δηλαδή το όλον τρείς χώρες, που σχεδόν ταυτόχρονα αντίκρυζαν το φως της αστικής δημοκρατίας μετά από τις δικτατορίες των συνταγματαρχών, του Φράνκο και του Σαλαζάρ.
Η πολιτική ιστορία λέει πως ο μεν Γάλλος Ζισκάρ ήταν αρκετά θετικός στο πιεστικό αίτημα Καραμανλή, ενώ ο Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμίτ, πολύ επιφυλακτικός. Το αίτημα Καραμανλή ήταν πολύ οξύ και εδράζονταν στην πεποίθησή του πως μια Ελλάδα μέσα στην ΕΟΚ, δύσκολα θα ξανάχανε το δημοκρατικό και πολιτισμικό φορτίο της, όπως είχε συμβεί για επτά χρόνια. Παράλληλα θα μπορούσε να επανατοποθετηθεί στον νέο καταμερισμό εργασίας, που ήδη εσυντελείτο.
Άρκεσε μια πολύωρη σκληρή κουβέντα με τον επιφυλακτικό Σμιτ, για να αρθούν οι επιφυλάξεις, να ξεκινήσουν τάχιστες διαπραγματεύσεις τριών χρόνων, ο Σμιτ με τον Καραμανλή να φτιάξουν μια ισχυρή φιλία, που άντεξε ως τα γεράματα. Όταν ανέλαβε ο Ανδρέας, ο Πρόεδρος – πια-Καραμανλής, του είπε: «Κάνε ο,τι θες, αλλά θα με βρεις μπροστά σου αν πειράξεις τα Ευρωπαϊκά».
Ο Ανδρέας, όχι μόνο δεν πείραξε την ΕΟΚ, αλλά αλλάζοντας πλήρως τακτική και στρατηγική – και στα πλαίσια ενός ιδιότυπου άξονα Σ/δημοκρατών δηλ. του Σμιτ, του Μιττεράν, του Γκονζάλεθ, του Σοάρες και προσωπικοτήτων και τάσεων της Ιταλικής και Σ/δημοκρατικής Αριστεράς -, αυτοκατατάσσεται πολύ κοντά στο κέντρο του Γαλλογερμανικού Ευρωπαϊκού ηγεμονισμού. Με μια συνετή πολιτική, που κυρίως υλοποιείται από τον υπουργό Γεωργίας Κ. Σημίτη, πετυχαίνεται η περαιτέρω ενίσχυση της ελληνικής τοποθέτησης στην Ευρώπη, με τα μυθικά πια Μεσογεικά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, ΜΟΠ, δηλαδή ένα χρηματοδοτικό και μεταρρυθμιστικό μείγμα για
την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα και την σταδιακή αναδιάρθρωση των δομικών παραμέτρων. Η συνθήκη του Μάαστριχτ , παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις, βρήκε όλη την συστημική πολιτική ηγεσία έτοιμη να αντιμετωπίσει τη μεγάλη πρόκληση του κοινού νομίσματος, πράγμα που έγινε μερικά χρόνια πιό μετά από τον Κώστα Σημίτη, παράλληλα με την ένταξη στη Ευρωζώνη της σχισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας πάλι με την μέγιστη συμβολή της κυβέρνησης Σημίτη.
Εδώ να κάνουμε μια αναδρομή, που λησμονήθηκε και αφορά στην μόνιμη θετική τοποθέτηση έναντι της ΕΟΚ, του διαφωτιστικού τμήματος της Ελληνικής Αριστεράς με την πρωτοκαθεδρία των Ηλία Ηλιού και Λεωνίδα Κύρκου.
Δυστυχώς η διακυβέρνηση Κώστα Καραμανλή , υποβάθμισε δραματικά τον ποιοτικό ρόλο και λόγο της Ελλάδας στην Ε.Ε., στα όρια σχεδόν μιας απλής παρουσίας και παρέδωσε ένα έλλειμα της τάξης του 15% στους διαδόχους, έχοντας ο ίδιος παραλάβει πλεόνασμα 3% από τον Σημίτη. Οι πενταετείς μονόδρομες διαπραγματεύσεις των Παπανδρέου , Παπαδήμου και της απελθούσης συγκυβέρνησης, έδωσαν τη θέση τους σ’ έναν μπουλουκτσίδικο θίασο νυχτερίδων, αυτών των νυκτόβιων ζωαρίων, τόσο απρόβλεπτων και αντιπαθητικών, που όμως εμφανίζονται και τις μέρες. Τις συναντάς μαζεμένες να επαιτούν ενώ δολίως αποστεγνώνουν τους ζωντανούς ιστούς από αίμα. Και οι διαβάτες τις καμαρώνουν, όπως σαδιστικά καμάρωναν παλιότερα τους αρκουδιάρηδες που βασάνιζαν σε κοινή θέα τα αρκουδάκια με τα φίμωτρα. Κι εμείς ζούμε σ΄ένα ζόφο χωρίς τέλος, χωρίς λεφτά και χωρίς αξιοπρέπεια, από δυνάστες νέας κοπής που αν τους πείς κάτι απαντούν: «Μα εσείς μας θελήσατε, μας εκλέξατε εμάς και τους Καμμένους, εσείς μας γεννήσατε και μας δώσατε το ελεύθερο να πειραματιζόμαστε με τις μνήμες των σοβιέτ, τα αγαθά, που θα σας λείψουν και μ΄εναν ιδιότυπο αντιπραγματισμό, που θα σας φέρουμε».
Κι όταν τα βράδια πετάμε κουβαλώντας την ασχήμια, απορούμε κι εμείς οι νυχτερίδες οι ασχημομούρες, πως έγινε και μας ακολουθούν λωλεμένοι τόσοι άνθρωποι της νύχτας και της μέρας, ένα καινούργιο αυτοκαταστροφικό υβριδιακό γένος ανόων.