Το κύριο πρόβλημα που εντοπίζεται στην αριστερά είναι η πλήρης αδυναμία να προσαρμόσει το όποιο αφήγημα της απέναντι στον καπιταλισμό με όρους της σημερινής πραγματικότητας. έτσι σε ένα περιβάλλον όπου οι αγορές συνεχώς διευρύνονται, αναζητούνται νέες γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες  με βάση τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων η αριστερά στην χώρα μας αδυνατώντας να κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα και να εστιάσει τους στόχους της σε αυτό το νέο περιβάλλον
με την αναζήτηση συμμαχιών σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο με κοινωνικά κινήματα και κυβερνήσεις αντίθετα προέταξε τον εύκολο πλην όμως αδιέξοδο δρόμο της άρνησης της πραγματικότητας. Σε αυτή την άρνηση συνετέλεσε αποφασιστικά η κρίση στην Ευρωζώνη και ιδιαίτερα στην χώρα μαςόπου εντάθηκαν με δραματικό τρόπο οι κοινωνικές ανισότητες.

Έτσι μπορεί να κατανοηθεί ιδιαίτερα μετά την έναρξη της κρίσης το γεγονός πως η καθ’ημάς αριστερά αντί να προσανατολίσει τους στόχους της μέσα από την ιδέα μίας ομοσπονδιακής Ευρώπης, την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών επέλεξε την συμπόρευση της με τις δυνάμες των ευρωσκεπτικιστών, των αντιευρωπαϊστών και της άκρας δεξιάς.   Έτσι γίνεται απόλυτα κατανοητό γιατί το κυρίαρχο αφήγημα και όραμα είναι ο εθνολαϊκισμός, η πρόταξη του έθνους κράτους,  η ιδέα του εθνικού νομίσματος σε κάθε του εκδοχή αντί της προσαρμογής και της μάχης για την αλλαγή των συσχετισμών στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Με βάση αυτό το αφήγημα προτάχθηκε η αφήγηση της «εθνικής αξιοπρέπειας και της εθνικής υπερηφάνειας» στο πλαίσιο της «εθνικής κυρίαρχης δημοκρατίας».
Σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο αυτό το πρόταγμα ήταν αδύνατη η εύρεση συμμάχων εφόσον από την αριστερά η αμφισβήτηση επιλέχθηκε κύρια με εθνικά και όχι κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά χωρίς ένα κοινό όραμα για την θέση των ευρωπαϊκών λαών σε ένα κοινό σπίτι με κοινούς στόχους για το μέλλον.

Είναι χαρακτηριστικό πως αμέσως μετά την συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα με την Ευρωπαϊκή ένωση άρχισαν να διατυπώνονται απόψεις στους κόλπους του συριζα για «μία αναγκαστική συνθηκολόγηση ώστε να ανασυγκροτηθούμε»και την κατάλληλη στιγμή «συντεταγμένα με καλύτερους όρους» να επιλέξουμε την έξοδο από το ευρώ.
Είναι προφανές ότι όλη αυτή η λογική θα ηττηθεί σε βάθος χρόνου γιατί είναι αντίθετη με τον ρου της ιστορίας που το μέλλον θα καθορισθεί από την εξέλιξη, την διεύρυνση  και την οικοδόμηση υπερεθνικών θεσμών σε ένα ανοιχτό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και οι πραγματική μάχη θα γίνεται για τον χαρακτήρα τους και ποιοι και πως θα ευνοούνται από αυτούς.
Πρόκειται για την αντίστοιχη λογική της άρνησης και της οπισθοδρόμησης που ηττήθηκε στην διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης όταν επιλέχθηκε ως τρόπος πάλης η καταστροφή των εργοστασιακών μηχανών ή η άρνηση των οικοτεχνών να δουλέψουν στα εργοστάσια.