Συμπληρώθηκαν επτά χρόνια από την δολοφονία των τριών εργαζομένων στην τράπεζα Μαρφίν. Επτά χρόνια χωρίς την στοιχειώδη έστω «δικαίωση» των θυμάτων με την ανεύρεση και την τιμωρία των δολοφόνων.

Η αλήθεια είναι ότι οι νεκροί της Μαρφίν ουδέποτε σχεδόν – πέραν κάποιων μεμονωμένων εκδηλώσεων μνήμης – έτυχαν της τιμής της αναγνώρισης και της ένταξής τους στο πάνθεον των ηρώων του κινήματος. Δεν πήραν μέρος στην αντιμνημονιακή διαδήλωση, δεν δολοφονήθηκαν από τους μπάτσους. «Τρεις θάνατοι από ασφυξία» και τέλος.

Ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι ήταν. Η κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται στις μέρες μας από την Αριστερά οι νεκροί στην Βενεζουέλα είναι δείγμα της ίδιας ακριβώς νοοτροπίας.

Και πρόκειται για τους ίδιους αριστερούς που ξεσηκώθηκαν πριν χρόνια για τους νεκρούς της «άνοιξης» στην Πράγα, μόνο και μόνο επειδή τότε ήταν ακόμα «δικοί τους» νεκροί. Ο διαχωρισμός εξακολουθεί να αποτελεί το μεγάλο ηθικό μειονέκτημα της Αριστεράς.

Ο διαχωρισμός σε δικτατορίες των άλλων, σε ζωές των άλλων, σε νεκρούς των άλλων…