Πριν λίγες μέρες είχαμε μια δημοσκόπηση του ΠΑΜΑΚ και μόλις προχτές άλλη μία της METRON ANALYSIS. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι σφυγμομετρήσεις μιάς νέας φάσης, υπό την έννοια πως εμφανίζουν καταγραφές μετά τις 19 /11/17 που έκλεισε η εκλογική διαδικασία του υπό ίδρυση φορέα.
Τα συμπεράσματα είναι ενδεικτικά αλλά πρώιμα για τον νέο σχηματισμό, τείνουν όμως να παγιώσουν διαπιστώσεις αναφορικά με την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ έχουμε μιαν ευεξήγητη παραδοξότητα τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών. Η ΝΔ εμφανίζει μια σταθερή δυνητική τροχιά προς την αυτοδυναμία, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει αξιωσημείωτη ανθεκτικότητα με καλά ποσοστά στην ζώνη του 20-24 % .
Η μετα ΔΗΣΥ – ας τον λέμε έτσι τον υπό σύσταση φορέα – δείχνει να κινείται σε εξαιρετικά ποσοστά σε σχέση με αυτά, που εμφάνιζε πριν 20 ημέρες και για όλο το προηγούμενο διάστημα. Ως ενός επιπέδου αναμενόμενο κοιταγμένο υπό την ιδιότυπη ερμηνεία της προσέλευσης μα και των άλλων συνθηκών πορείας της μετεξέλιξης.
Παρόλα ταύτα θα πρέπει κανείς να περιμένει κι άλλες μετρήσεις όσο θα ξετυλίγονται φάσεις, που πλέον θα εμπεριέχουν λίγο – πολύ προγραμματικά διακυβεύματα και ιχνηλατήσεις άμεσων ή έμμεσων πολιτικών και μετεκλογικών κυβερνητικών συναινέσεων. Μην ξεχνάμε άλλωστε την δημοσκοπική έκρηξη του Σούλτς πριν την κατακρήμνιση, την εξίσου ενδιαφέρουσα ανάποδη πορεία του Κόρμπιν και το δημοσκοπικό ακατόρθωτο του Μακρόν από το 4% στην Προεδρία και στην διαμορφούμενη συνηγεμονία της ΕΕ.
Συνεπώς από την μεταΔΗΣΥ κρατάμε προσώρας την όποια εκτίναξη και παρατηρούμε πως θα διαμορφωθεί και προς ποια πορεία η μεταστασιμότητά της στο μεσόχρονο μέλλον, και κυρίως μετά την ολοκλήρωση των συνεδριακών διαδικασιών την άνοιξη.
Ερμηνεύσιμη είναι κατά την γνώμη μου η ανθεκτικότητα του κυβερνητικού υβριδίου, η οποία αντανακλά στην ομογενοποίηση του εθνολαϊκιστικού λόγου, ο οποίος ως το 2013 συνυπήρχε οριζοντίως σε όλα τα κόμματα με όλες τις άλλες αντιλήψεις εντός αυτών, πχ. φιλελεύθερες, πούρες σοσιαλδημοκρατικές, ρεφορμιστικές, κοκ. Άπαξ και του δόθηκε η ευκαιρία να αθροιστεί – και μάλιστα υπό ένα ηθικοπλαστικό πρόσχημα, όπως αυτό της πλατωνικής ( δήθεν ) αριστεράς με την απροσχημάτιστα καθαρή εθνικιστική δεξιά – ακολουθεί την μέση ευρωπαϊκή τάση στην διόδευση αυτού του φαινομένου. Σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία σε συστολή είναι η αλληλοτροφοδοσία αμοιβαίως, που κυριαρχεί.
Οι χύδην αντιλήψεις περί ενοχής και καταδίκης της ορθολογικής αντίληψης -που πονηρά βαφτίζεται νεοφιλελευθερισμός, για να μάθουμε στο τέλος δια στόματος Ν.Μουζέλη πως νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ο θατσερικός, αλλά μια συμβατική ονομασία του παρόντος παραγωγικού φιλευθερισμού σε αντιδιαστολή με τον πρηγούμενο, – ήρθαν για να μείνουν…Και με πονηριές, σαν κι αυτή της ονομασίας του φιλελευθερισμού. Το οκτάστηλο, που διαψεύδεται στην στήλη των φαρμακείων και των συνοικεσίων. Συνεπώς τα ετερόκλητα στοιχεία ενός παρασιτικού κρατισμού και μιας απόλυτης ψευδοταξικής πολιτικής, που βάζει τους φτωχούς και τους λιγότερο φτωχούς σε θέση κοινωνικής αντιπαλότητας ως δομημένη οργάνωση, δεν μπορεί να ηττηθεί στρατηγικά , παρά μεσοπρόθεσμα. Κατά τούτο η ένδειξη αυτοδυναμίας της ΝΔ και η αναζήτηση ρεαλιστικών πολιτικών στον χώρο του Κέντρου , αν αθροίσουν εκλογικά ποσοστά μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες μερικής αλλά στρατηγικής ήττας του εθνοποπουλισμού με εστίες μάχης τις ‘’θεσμικές ‘’ συμμαχίες στην εκλογή ΠτΔ το 2020 καθώς και στην αναφορά του εκλογικού.
Συνεπώς σε επίπεδο πολιτικών και στρατηγικών διακυβευμάτων στην ΝΔ αλλά και στην μεταΔΗΣΥ καλό είναι να επικρατήσουν πολιτικές στην περιοχή του Κέντρου, όχι ομοιόμορφες αλλά λειτουργικές και συμπληρωματικές και στην βάση πάντοτε των φιλοευρωπαϊκών γειτνιάσεων.
Όσο θα μικραίνει ο εθνολαϊκισμός σε όλες τις αποχρώσεις του, τόσο θα διαστέλλεται η κοινοβουλευτική οργάνωση και θα αναπτύσσεται η ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων, μακριά από τις απολυτότητες του Καλού και του Κακού μα με οδηγό την χρησιμότητα από την μία και την στερεοτυπική καθήλωση από την άλλη.
Κι εδώ είναι η διακύβευση για τον πολιτικό χώρο του Κέντρου. Θα παραμείνει λίγο ως πολύ ενσωματωμένος – έστω με επιφύλαξη ή δυσκολία – στην ΝΔ αφενός και στην προσδοκία της μεταΔΗΣΥ αφετέρου ; Αυτό είναι κάτι που στην μεταΔΗΣΥ ακόμα δεν μπορεί να οριοθετηθεί και στην ΝΔ έχει μεν βρεί φιλοξενία από την λογική Μητσοτάκη, αντιπαρατίθεται όμως με το λαϊκιστικό πελατειακό κομμάτι της.
Κατά συνέπεια είναι ένα δημοσκοπικό πεδίο, που λίγο πολύ ικανοποιεί τους πάντες αριθμητικά, δεν απαντά όμως στους αναγκαίους ποιοτικούς συσχετισμούς, που απαιτούνται για την ουσιαστική επαναφορά της χώρας. Εφόσον το μεταρρυθμιστικό Κέντρο μεσοχρόνια μπορέσει να εκπροσωπηθεί στους υπάρχοντες ή υπό σύσταση φορείς έχει καλώς. Αλλιώς θα αναζητηθεί κάποια στιγμή μια ομοιογενής αυθεντική εκπροσώπηση στο μοντέλο ενός παραλλαγμένου Μακρόν, ενός πολιτικού τόπου ανάμεσα στον Φιλελευθερισμό και στην Σ/δημοκρατία, ανάμεσα δηλαδή σε δυό παραγωγικές αντιλήψεις, που όμως βιώνουν – κυρίως η δεύτερη – κρίσεις υπάρξεως αναλόγως της χώρας.
Ως συμπέρασμα όλα είναι ρευστά, όντας όλοι ικανοποιημένοι για την ώρα. Η στρατηγική ήττα του διχασμού απαιτεί αναζητήσεις , που ακόμα δεν βρέθηκαν κι αυτό είναι για πολλούς το προσδοκώμενο, πέραν των δημοσκοπικών αναγνώσεων.