«Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Είναι ένα από τα ιστορικά μεταπολιτευτικά, υποτίθεται ανατρεπτικά συνθήματα, που συχνότατα εκφωνούνται ρυθμικά στις πορείες όχι μόνο από τους αντιεξουσιαστές αλλά και από μπλοκ της Αριστεράς. Για πολλές από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, το σύνθημα αυτό είναι αυτονόητο. Η συνιστώσα Ρόζα, π.χ., έχει ισχυριστεί ότι «η απαξίωση της Αστυνομίας, η ανάδειξη του συνολικού αντικοινωνικού ρόλου της, η έμπρακτη εχθρότητα απέναντί της αποτελούν πυρήνα μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς, μιας Αριστεράς, για να το πούμε κι αλλιώς, που εκτός από δημοκρατική, πολυφωνική, ανανεωτική και ανθρώπινη πρέπει να είναι αντισυστημική, συγκρουσιακή και ανατρεπτική» (Απρίλιος 2009, βλ. http://omadarozasyriza.wordpress.com).

Εως πρόσφατα, το σύνθημα συμμεριζόταν, με ευπρεπέστερες ασφαλώς διατυπώσεις, και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Στις 18 του περσινού Μαΐου, π.χ., ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει σχετικά: «Υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος δημόσιος είναι η Αστυνομία, είτε διότι απουσιάζει εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται για να προστατεύσει τον πολίτη από την εγκληματική δράση των συμμοριών είτε διότι είναι παρούσα εκεί όπου δεν πρέπει να είναι για να καταστείλει με βίαιο και αυταρχικό τρόπο δημοκρατικούς πολίτες που διαμαρτύρονται».

Χθες, ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε τη ΓΑΔΑ και, μεταξύ άλλων, διορθώνοντας το παρελθόν του, είπε ότι αυτό που έχει πρώτιστη σημασία είναι να αποκατασταθεί «το κλίμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και την Αστυνομία». Εχει άραγε ρωτήσει αν συμφωνούν η «Ρόζα» και οι άλλοι επαναστάτες συνεταίροι του;