Στην πολιτική, όταν οι πρωταγωνιστές υπερβούν τον μέσο όρο, προκαλούν. Αποκτούν φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Έτσι από τη μια βλέπουμε την αποδοχή, τον σεβασμό και την εκτίμηση, ενώ από την άλλη το μίσος, την αντιπάθεια, τη μνησικακία. Ισχυρές προσωπικότητες, που σημάδεψαν την Ιστορία του τόπου, αγαπήθηκαν και μισήθηκαν στο έπακρο: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι οι πιο χαρακτηριστικές.
Σήμερα, παρά την υποχώρηση των παθών, υπάρχουν ακόμη κορυφαίοι πολιτικοί, που με την παρουσία και τον λόγο τους, γίνονται αποδέκτες ακραίων συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών. Ο Κώστας Σημίτης το επιβεβαιώνει. Η συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, εκτός από τα πολυσήμαντα μηνύματα που εξέπεμψε για την πορεία της χώρας, προκάλεσε εξωφρενικές αντιδράσεις. Το γεγονός αυτό ένα πράγμα δείχνει: Οι παρεμβάσεις του δεν είναι άσφαιρες. Περικλείουν ουσία. Εστιάζουν στα καίρια προβλήματα. Βρίσκονται σε αντιδιαστολή με την επικρατούσα μικροπολιτική μιζέρια. Το κυριότερο, διακρίνουν τη μεγάλη εικόνα από τη μικρή.
Αποκαλύπτουν ότι η γνώση και η εμπειρία του πρώην πρωθυπουργού τού επιτρέπουν να έχει ορθή θέαση στις διεθνείς, ευρωπαϊκές και εγχώριες διεργασίες και εξελίξεις. Άλλωστε, το διανοητικό και πολιτικό του διαμέτρημα τον καθιστά ισχυρό παίχτη, επιτρέποντάς του να θεμελιώνει συγκροτημένη ατζέντα θεμάτων. Διαχρονικά, στον πυρήνα της σκέψης του βρίσκεται η υπέρβαση της παραγωγικής, οικονομικής και κοινωνικής υστέρησης της χώρας. Σ’ αυτό αποσκοπούσε το κυβερνητικό του έργο, προτάσσοντας την εναρμόνισή μας με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Η αμφισβήτηση που δέχεται εδράζεται στο ότι η πρωθυπουργία, αλλά και όλες οι μετέπειτα προσεγγίσεις του αντιστρατεύονται την παρασιτική Ελλάδα και τους εκπροσώπους της. Η αντίθεσή του με τον λαϊκισμό, τον εθνοκεντρισμό, την εσωστρέφεια, τη θρησκοληψία, την κομματοκρατία, τον πολιτικό επαρχιωτισμό, εύλογα ξεσηκώνει κύματα αντιδράσεων από ετερόκλητες –υποτίθεται- δυνάμεις. Είτε δεξιόστροφες είτε αριστερόστροφες, στην πραγματικότητα συνιστούν συνασπισμό του πολιτικού, κομματικού, μιντιακού και επιχειρηματικού υποκόσμου. Συνεκτική τους ουσία, η πολιτισμική τους καθυστέρηση και η αποστροφή για τις πολιτικές που ενσαρκώνει και εκπροσωπεί ο Κώστας Σημίτης. Τις πολιτικές αυτές αντιπαλεύουν με λάσπη, διαβολή και συκοφαντία.
Ωστόσο, η χολή που εκτοξεύεται από τη συμμαχία αριστερο-ακροδεξιάς και νεοκαραμανλικών δεν σκεπάζει την μετριότητα, την ένδεια, την ανικανότητα των ίδιων. Σήμανση της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης αποτελεί η χρεοκοπία της χώρας, ενώ των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η καταβαράθρωσή της. Αντιθέτως, το έργο του Κώστα Σημίτη είναι υπαρκτό και ανεξίτηλο. Η στοχοποίησή του δεν ακυρώνει την αξία του.