• Είχα διαβάσει, το πάλαι ποτέ, ένα βιβλίο που προσπαθούσε να αναπαραστήσει τη καθημερινότητα της τρωγλοδυτικής κοινότητας πολύ πριν αρχίσει το διάβα της η «αληθινή» ιστορία. Όταν ακόμα δεν υπήρχε στο πρωτόγονο νου η έννοια του έθνους. Έτσι ο κόσμος ήταν ευχερώς εξηγήσιμος και σαφής. Αναμφίβολος. Χωρισμένος σε δύο αντίπαλες και εχθρικές παρατάξεις. «Εμείς» τα μέλη της φυλής και οι «άλλοι». Ποιοί είναι οι «άλλοι»; Μα φυσικά όλοι οι άλλοι εκτός από τα μέλη της φυλής. Αν είναι δυνατόν να θέτω τέτοια ερωτήματα.
• Δεν αλλάξαμε και πολύ από τότε. Απλώς ο φόβος και η εχθρότητα για τον «άλλο» απέκτησε ποικιλία. Οι μετανάστες είναι πάντως παντού και πάντοτε «άλλοι». Δεν έχει σημασία αν είναι αλλοεθνείς ομοεθνείς, ομογενείς, αλλόθρησκοι η ομόθρησκοι είναι «άλλοι». Δεν είναι «κανονικοί» άνθρωποι. «Άλλοι» ήταν οι Έλληνες της Μικρασιατικής καταστροφής που χώρισε την Ελλάδα σε γηγενείς αυτόχθονες και «τουρκόσπορους» που διεκδικούσαν τη περγαμηνή του «γνήσιου Έλληνα». «Άλλοι» οι Έλληνες πρόσφυγες της τουρκικής εισβολής που οι γηγενείς ξιπασμένοι αστοί του νότου της Κύπρου τους είχαν του πεταματού. «Άλλοι» οι Αλβανοί της Σαμαρικής ανοησίας που σήμερα είναι πρώτοι νοικοκυραίοι και απασχολούν στις δουλειές τους Έλληνες. «Άλλοι» οι πρόσφυγες Έλληνες στη Γερμανία, οι νύφες του Βούλγαρη, η προσφυγιά του εμφυλίου και οι δύο Ελλάδες της ομογένειας πλάι στο σημερινό brain drain.
• Δεν συμμερίζομαι και δεν αντιλαμβάνομαι ουδόλως τις πανικόβλητες φοβίες για το μεταναστευτικό. Το θέμα είναι ευχερώς διαχειρίσιμο, αν λειτουργήσει το Κράτος και εφαρμόσει τους κανόνες της κοινής πείρας και λογικής, χωρίς καμία παρέκκλιση από τις αρχές του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και του σεβασμού της νομοθεσίας και της νομιμότητας. Ούτε Μόριες χρειάζονται ούτε στρατόπεδα. Σπίτια χρειάζονται, διασπορά σε όλη την Ελλάδα και μηχανισμοί ενσωμάτωσης. Προφανώς όπου απαιτείται και επαναπροωθήσεις στις πατρίδες τους. Άμεσα όμως, χωρίς χρονοτριβή και χωρίς καταυλισμούς ντροπής. Ούτε πιστεύω ούτε ενστερνίζομαι το «άρατε πύλας». Αλλά οι κραυγές πανικού είναι κωμικές. Ιδίως από αυτούς που προκάλεσαν το 1990 την άναρχη μεταναστευτική ροή 1.500.000 ανθρώπων και σήμερα καμώνονται ότι τρομάζουν με 100.000 το πολύ. Ας πάνε μια βόλτα στο Λονδίνο των 30 εθνικοτήτων και 300 ομιλούμενων γλωσσών και ας ρωτήσουν τους Άγγλους πως πέτυχαν την πολυπολιτισμικότητα χωρίς να επηρεαστεί στο ελάχιστο η «Αγγλοσύνη» τους. Στη σημερινή εποχή η ενσωμάτωση είναι ταχύτατη και το όριο αντοχής μιας χώρας σε νεοφερμένους, με καλή οργάνωση, μπορεί άνετα και χωρίς πρόβλημα να είναι στη περιοχή του 15% του γενικού πληθυσμού.

Ηρεμία παιδιά δεν χανόμαστε. Ψυχραιμία.

• Η βασική κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής στην τρέχουσα πίεση του μεταναστευτικού είναι αυτονοήτως ορθή. Εντατική φύλαξη των συνόρων, αποσυμφόρηση των νησιών, διασπορά στην ενδοχώρα, δομές «προαναχωρησιακές» για όσους δεν έχουν βάσιμο λόγο παράνομης εισόδου, ταχύτητα στην χορήγησή ή μη ασύλου, προστασία των ασυνόδευτων παιδιών, όλα δε με τήρηση των νομικών και ηθικών επιταγών του ανθρωπισμού και της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση ως προς όλα τα παραπάνω δεν θα κριθεί παρά μόνο από την διαχειριστική ικανότητα η ανικανότητα της. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι, φωτογραφίζοντας το momentum, άμεσες μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Δεν μας κυβερνά δυστυχώς ο Χάρυ Πότερ.
• Υφίσταται όμως ένα θέμα που ενδέχεται να αποτελέσει αχίλλειο πτέρνα της κυβέρνησης και κατ επέκταση της χώρας. Ο προσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής στο χρόνιο ελληνοτουρκικό πρόβλημα .Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί ο Μητσοτάκης και ο Νίκος Δένδιας τόσο το καλύτερο. Ελπίζω να το αντιληφθούν πριν είναι αργά. Δεν θα μπω, με δημόσιο λόγο, στις λεπτομέρειες. Ένα μόνο θα πώ, to make the long story short. Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούει ακουέτω. Χωρίς συνδιαλλαγή και λύση των ελληνοτουρκικών διαφορών δεν βγαίνει η άσκηση. Και συνδιαλλαγή στις διεθνείς και διμερείς διάφορες σημαίνει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Θέλει θάρρος δε λέω .Θέλει κόκαλα και αντοχές. Θέλει… δεν θα το πω λόγω καλής ανατροφής. Μπορείτε;
• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως μη ώφειλε, εν μέσω της γενικής κατάφασης που προκαλεί ο πατριωτικός αταβισμός, δεν χάνει ευκαιρία να αναζητά ταυτότητα με υψιπετείς ρητορίες για το ελληνοτουρκικό. Βούτυρο στο ψωμί του Ερντογαν και των καιροφυλακτούντων ιεράκων της γείτονος. Ο Υπουργός επί των Εξωτερικών μας λέει ότι «η Τουρκία εκβιάζει». Χαίρω πολύ Νίκο μου. Κάτι μας είπες. Στις διεθνείς σχέσεις ο εκβιασμός ήταν είναι και θα είναι μέρος του παιγνίου. Το ερώτημα είναι πως διαχειρίζεσαι τον εκβιασμό. Γιατί συχνά οι εκβιαστές κερδίζουν. Αν δεν κέρδιζαν ποτέ δεν θα υπήρχαν εκβιαστές. Όμως υπάρχουν. Η έννοια της διεθνούς νομιμότητας είναι πολύ σχετική ενώ το δίκαιο του ισχυρότερου εξακολουθεί να κατισχύει όπως και στις πρωτόγονες τρωγλοδυτικές κοινότητες. Ποιητικά ο Ελύτης το εξέφρασε με το στίχο «Ο καθείς και τα όπλα του».
• Άρα; ο ρεαλισμός είναι πάντοτε πατριωτισμός. Εντός πάντα των ορίων του αμοιβαίου συμφέροντος. Εντός των ορίων της λογικής. Με τη ματιά στις αγέννητες γενιές που δεν πρέπει να πληρώσουν το πρόσθετο τίμημα εξοπλισμών τρισεκατομμυρίων, που θα υποθηκεύσουν περαιτέρω την Ελλάδα.
• Ο Ροβινσώνας είχε υπερβεί τον κίνδυνο. Κατασκεύασε την αχυροκαλύβα και είχε κατάλυμα. Σμίλεψε πέτρινο καμάκι και είχε άφθονη τροφή. Του έλειπε η ανθρώπινη κοινωνία αλλά είχε συνηθίσει. Ώσπου αντίκρισε, περίτρομος, την ξένη πατημασιά που οδήγησε στον εξημερωθέντα και διασωθέντα από τους κανίβαλους μαύρο ακόλουθο του. Τον Παρασκευά. Οι κοινωνίες νιώθουν αταβιστικά τον ίδιο αρχέγονο τρόμο όταν συναντούν την πατημασιά του ξένου στη δική τους άμμο. Ο πανδαμάτωρ χρόνος τις κάνει να τον ξεπερνούν.