Ξανά εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες για να εκφρασθούν οι κομματικές μάζες για τα διακυβεύματα που μπαίνουν από την εκάστοτε ηγεσία, και τους συνδιεκδικητές της. Ξανά κινητοποίηση του κομματικού στρατού και των τοπικών ομαδαρχών της εκάστοτε φιλόδοξης υποψηφιότητας, η οποία στοχεύει στην ανατροπή της τωρινής ηγεσίας χωρίς να παρουσιάζει κάτι το προωθημένο, δελεαστικό και οραματικό για την κοινωνία και το προοδευτικό χώρο που καλείται να εκπροσωπήσει. Αναφέρομαι στην σύγκλιση και τις επικείμενες αποφάσεις της ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ, την ερχόμενη Κυριακή, για τις εσωκομματικές εκλογές.
Μεγάλο πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν λειτουργεί συλλογικά. Οι δομές του είναι απηρχαιωμένες, δεν εκφράζουν τις αγωνίες της εποχής και δεν έχουν συμμετοχικό χαρακτήρα, στοιχεία που κάποτε αποτελούσαν τον πυρήνα της ύπαρξής του. Όλο το σύστημα μοιάζει να κινείται στο δικό του σύμπαν, χωρίς έμπνευση και φρέσκιες ιδέες. Χρειάζεται όργανα που να εμπνέουν, να έχουν κατάρτιση και γνώση των τομέων πολιτικής αλλά και τη δυνατότητα να χαράσσουν τοπικές πολιτικές και όχι να αποτελούν παρακολούθημα των εξελίξεων και των όποιων αποφάσεων λαμβάνονται σε τοπικό επίπεδο!
Η διάθεση για συσπείρωση στη λογική τού «εμείς» και στο όνομα της συλλογικότητας, έχει εκλείψει. Εκείνο που κυριαρχεί είναι το «εγώ» και οι προσωπικές στρατηγικές. «Εγώ πώς θα βγω αλώβητος από αυτήν τη κατάσταση. Εγώ πώς θα πετύχω τους προσωπικούς μου στόχους. Εγώ πώς θα εκλεγώ βουλευτής, δήμαρχος ή και σύμβουλος». Ακόμα και το περίφημο, «όλον ΠΑΣΟΚ», αποκτά για κάποια στελέχη νόημα μόνο όταν τίθεται στην υπηρεσία τους και εξυπηρετεί την προσωπική τους στόχευση.
Ο προοδευτικός χώρος, πρέπει να αφήσει τους ανέφελους και άσκοπους εμφύλιους, να περιορίσει τις ματαιοδοξίες ορισμένων στελεχών, να προσπαθήσει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων, να προσεγγίσει προοπτικά τις σύγχρονες ανάγκες, να αποφύγει τη στείρα αντιπολίτευση, να απομακρυνθεί πιο πολύ από τις λαϊκίστικες πολιτικές και να λειτουργήσει συλλογικά σε όλα τα επίπεδα.
Η αναζήτηση ενός νέου Ανδρέα και ενός χαρισματικού προσώπου τύπου Ανδρέα θα αργήσει να εμφανιστεί στη πολιτική ζωή. Ίσως να μην εμφανιστεί και ποτέ, πράγμα που είναι το πιο πιθανό. Οι μεγάλοι ηγέτες, δεν ζουν πιά εδώ… Μόνο με «δουλειά μυρμηγκιού», μέσα από συλλογικές δράσεις και ενωτικές συμπεριφορές, μπορεί ο χώρος αυτός να ξεφύγει από τον μικρομεγαλισμό του και να μπει σε τροχιά κυβερνησιμότητας.