Ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, στο προοίμιό του αναφέρει πως ο Κώδικας Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των δημοσιογράφων-μελών της Ε.Σ.Η.Ε.Α. έχει στόχο:
«Να κατοχυρώσει την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και να θωρακίσει την ελευθεροτυπία επ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας».
Ο ρόλος των πειθαρχικών συμβουλίων είναι να ελέγχει εάν οι αρχές αυτές, δηλαδή και η παραπάνω, τηρούνται από τα μέλη της.
Η τελευταία απόφαση του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου, με την οποία τιμωρούνται δημοσιογράφοι- μέλη της Ένωσης που εξέφρασαν ελεύθερα και αυτόνομα την άποψή τους για το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού, παραβαίνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη αρχή αυτή, που είναι και η πιο σημαντική. Και μάλιστα από αυτούς που έχουν κληθεί ως θεματοφύλακες των αρχών δεοντολογίας της Ένωσης των δημοσιογράφων. Και αυτό είναι πρόκληση. Είναι λογοκρισία που ισχύει σε δικτατορικά και ανελεύθερα καθεστώτα, εναντίον της οποίας έχουν αγωνιστεί χιλιάδες δημοσιογράφοι και αρκετοί από αυτούς το πλήρωσαν με φυλακίσεις, διώξεις, ακόμη και με τη ζωή τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα πειθαρχικά συμβούλια της ΕΣΗΕΑ επιχείρησαν να επιβάλλουν λογοκρισία σε μέλη τους, επειδή εξέφρασαν διαφορετικές απόψεις από αυτές του κλειστού ιερατείου των σταλινίσκων που συμμετέχουν στα πειθαρχικά συμβούλια – κατά κανόνα συνταξιούχοι. Είναι γνωστή και η περίπτωση του Πάσχου Μανδραβέλη, που τιμωρήθηκε επειδή έγραψε άρθρο εναντίον των συνδικαλιστών της ΕΡΤ.
Στην περίπτωση όμως των δημοσιογράφων οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ του ΝΑΙ, η απόφαση της τιμωρίας τους είναι απροκάλυπτα προκλητική και χωρίς προσχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα Πειθαρχικά της Ένωσης Συντακτών, δεν ενοχλήθηκαν από τις θέσεις των δημοσιογράφων που εκφράστηκαν υπέρ του ΟΧΙ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, που παραπέμπουν στη «Δίκη» του Κάφκα: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου.”
Η μεγάλη ντροπή για τον κλάδο των δημοσιογράφων, είναι πως το επαγγελματικό τους σωματείο, αντί να τους προστατεύει από τις οποιεσδήποτε παρεμβάσεις και απειλές της εξουσίας ώστε να μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα και με αξιοπρέπεια, λειτουργεί ως μηχανισμός λογοκρισίας. Και δικαίως ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, τόσο μεταξύ των δημοσιογράφων, όσο και του πολιτικού κόσμου.
Η ευθύνη ημών των δημοσιογράφων είναι βαρύτατη. Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε την επιβολή ποινών σε συναδέλφους μας επειδή εξέφρασαν διαφορετική άποψη από αυτήν της εξουσίας. Πολύ δε περισσότερο, όταν ένα όργανο του συνδικαλιστικού μας φορέα συμπεριφέρεται ως το «μακρύ χέρι» της εξουσίας, η οποία πολλές φορές το τελευταίο διάστημα, έδειξε δημοσίως και χωρίς προσχήματα πως δεν ανέχεται την κριτική και την ελευθερία της πληροφόρησης.
Δημοσιεύεται και στην Ιστοσελίδα του «Αθήνα 9.84»