Κάποιοι γηράσκουν αεί διδασκόμενοι και άλλοι αρέσκονται να διδάσκουν αεί γηράσκοντες. Ακόμα και όταν υποστηρίζουν αλήθειες(;) που η πραγματικότητα τις έχει ανατρέψει. Διακινδυνεύοντας να θεωρηθούν πάσχοντες από εκφυλισμό των εγκεφαλικών κυττάρων ως εκ της χρόνιας κατάκλισης στις βολικές κλίνες των ιστορικών «νομοτελειών».
Θεωρούν προφανώς ότι κατέχουν απόλυτες αλήθειες. Τις οποίες εμφανέστατα αγνοεί ο αναγνωρισμένης αξίας κοινωνιολόγος Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Σε συνέντευξή του σήμερα στην εφημερίδα μας (σελ. 12-13) δίνει μια αφοπλιστική απάντηση όταν ερωτάται για το τι θα συμβούλευε τους νέους στη συγκυρία της κρίσης: «Να μην ακούνε κανέναν. Να βρούνε τις λύσεις μόνοι τους», απαντά σεμνά. Αποφεύγω το άλλο επίρρημα που συνοδεύεται από τον συμπλεκτικό σύνδεσμο «και» υπό τον φόβο των συνειρμών που παραπέμπουν στην κακοποίηση του «ταπεινά».
Ο άνθρωπος απαντά ανθρώπινα. Γιατί είναι προφανές ότι δεν διαθέτει «εύκολες λύσεις». Τον κατατρύχει η αγωνία των νέων ανθρώπων. Θεωρεί, μάλλον, πρόκληση τις πατερναλιστικές παρεμβάσεις. Είναι προφανές. Τον συνέχει η αίσθηση των αδιεξόδων της νέας γενιάς.
Ένας άλλος Τσουκαλάς, Δημήτρης αυτός και βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μια διαφορετική ανάγνωση των πραγμάτων για την απόγνωση δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και των οικογενειών τους που βιώνουν την κρίση με αναίτια πιο δραματικό τρόπο. Με κλειστά πανεπιστήμια.
«Συστήνω στους γονείς να κάνουν λίγη υπομονή γιατί αυτή η απεργία είναι επένδυση για τα παιδιά τους».
Ότι η επένδυση στην ελλιπή μόρφωση και όχι στο αντίθετό της συνιστά μια προοδευτική καινοτομία, αποτελεί προδήλως πρωτότυπη ιδέα. Γι? αυτό και αξίζει μελέτης. «Από ποιους», μη ρωτήσετε. Ότι σε αυτή τη χώρα θεωρείται λογικό να κάνουμε δυσκολότερα τα δύσκολα, είναι ασφαλώς αντικείμενο προς έρευνα. Εκτός και αν θεωρήσουμε προοδευτικά «πρέπον» να αντικαταστήσουμε τον ορθολογισμό στη συζήτηση, από το ιερό δόγμα της απονέκρωσης των εγκεφαλικών ιστών διά του «πίστευε και μη ερεύνα».
Υπονοεί προφανώς ο Δ. Τσουκαλάς -για να μην τον αδικούμε- ότι «επένδυση» αποτελεί η παραμονή των διοικητικών υπαλλήλων στις θέσεις τους. Το ερώτημα ωστόσο είναι -ακόμα και αν αγνοήσουμε την αποκάλυψη του υπουργείου Παιδείας ότι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών υπάρχουν 313 περιπτώσεις συνεπώνυμων διοικητικών υπαλλήλων- γιατί ο αγώνας τους θα πρέπει να έχει ως παράπλευρη απώλεια ένα ολόκληρο εξάμηνο. Με υποχρεωμένους στο μεταξύ τους γονείς των δεκάδων χιλιάδων φοιτητών να υφίστανται αιματηρές απώλειες στο εισόδημά τους για να γεμίζει καθημερινά το τσουκάλι των παιδιών τους.
Γιατί επένδυση στην επαναστατική γυμναστική αντί εκγύμναση στην επανάσταση της μόρφωσης;
Μια όντως παράλογη άποψη που αδικεί την Αριστερά. Την Αριστερά των αγώνων για ολοένα και μεγαλύτερες δυνατότητες των παιδιών στη μόρφωση. Και μάλιστα, των παιδιών που έχουν τις μικρότερες οικονομικές δυνατότητες.
Πώς και γιατί να εισακουστούν οι θρηνωδίες των «φίλων του λαού» όταν αθωώνουν τις πολιτικές των εχθρών του για τις διαχρονικές αβελτηρίες στην αναβάθμιση της Παιδείας;
Προς τι οι ιερεμιάδες τους για την άλωση της ελληνικής Ιερουσαλήμ από τους τροϊκανούς Βαβυλώνιους, όταν φιλοδοξούν να καθοδηγήσουν τη νεολαία με τις κατά Στρατή Τσίρκα «κομμένες κεφαλές»;
Προς τι «οι αγώνες», όταν «αποκεφαλισμένα» σώματα θα βγουν αύριο στην αρένα σε μια ολοένα και πιο απαιτητικής αγοράς εργασίας;
Προς τι η κολακεία της ήσσονος αντί εγκωμιασμού της μείζονος προσπάθειας; Είναι άλλοθι τα ελληνικά πανεπιστήμια που υστερούν ή κίνητρο υπέρβασής τους;
Όχι ακόπως, υπονοείται…