επομένως με βάση το αρχικό πλαίσιο αξιολόγησης των θεσμών, το ιδεολογικό πλαίσιο του καθενός, συμπεραίνεται εύκολα η κατάληξη των στερότυπων συλλογισμών του. Δεν υπάρχουν σταθερές κοινωνίες, δεν υπάρχουν σταθερές αξίες, οπότε και οι θεσμοί εξελίσσονται αναλόγως, ενσωματώνοντας νέες διαστάσεις αυτοσυνείδησης και ελευθερίας του ατόμου για ευδαιμονία, χωρίς τον εφιάλτη της επιβολής κρατικής αναγνώρισης ενός "ορθού καλουπιού" μιμητικής διαπαιδαγώγισης, κάποιο δήθεν αρχέτυπο γαμήλιας συμβίωσης βιολογικής κληρονομικότητας.
Η κριτική ανάλυση περί γάμου ομοφυλοφύλων στην Ελλάδα μπορεί να βασιστεί σε κοινωνιολογικά επιχειρήματα της σύγχρονης ανοιχτής κοινωνίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που επιχειρεί ο καθένας μας δοκιμάζοντας τον ιδεολογικό του ορίζοντα και εφαρμόζει ο συνεντευξιαζόμενος της καταθλιπτικής, συντηρητικής, θρησκόληπτης επιχειρηματολογίας κ. Στέλιος Ράμφος.
Κοινωνιολογικά, η σύγχρονη ανοιχτή κοινωνία αναγνωρίζει την ισότητα των ατόμων ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και συζυγικής προτίμησης. Ο γάμος αποτελεί σήμερα, στην ανοιχτή φιλελεύθερη δημοκρατική κοινωνία, έναν θεσμό αναγνώρισης δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ανάμεσα σε άτομα και συλλογικότητες, που πρέπει να είναι προσβάσιμος ισότιμα για όλους, προσφέροντας τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις σε όλα τα ζευγάρια, ανεξαρτήτως φύλου. Επιπλέον, η υιοθεσία πρέπει να είναι διαθέσιμη για όλους τους γονείς, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.
Η συντηρητική επιχειρηματολογία του Στέλιου Ράμφου, βασίζεται σε παραδοσιακές αξίες και πεποιθήσεις, οι οποίες δεν αντανακλούν πλέον τις ανάγκες και τις αξίες της σύγχρονης κοινωνίας. Η αντίθετη προσέγγιση του Ράμφου βασίζεται προφανέστατα σε παρωχημένες απόψεις και προκαταλήψεις, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.
Συνολικά, η κριτική ανάλυση περί γάμου ομοφυλοφύλων στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανθρωπιστικές επιστήμες που γνωρίζουν σε βάθος τις ανθρώπινες ανάγκες και ελευθερίες, υποστηρίζει την ανάγκη για ισότητα και ανοχή στον θεσμό του γάμου, ως νομικό πλαίσιο ηθικού περιεχομένου, αντιτίθεται στη συντηρητική επιχειρηματολογία και υποστηρίζει την προσαρμογή των νομικών πλαισίων στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας. Η επίκληση του θεσμού του γάμου ως διαπαιδαγωγικός θεσμός της κοινωνίας, επιδεικνύει την εξουσιαστική προσέγγιση της ελληνορθόδοξης εκκλησίας με βάση την οποία σκέφτεται και λειτουργεί ο πιστός υπηρέτης της και διάκονος Ράμφος. Και απευθύνεται στο πιστό ποίμνιο με τα ίδια "λογικά" επιχειρήματα της θρησκόληπτης εσχατολογίας, ανακυκλώνοντας τον ρόλο του λειτουργικού διανοούμενου της ορθοδοξίας.