Τις προάλλες, με την ευκαιρία των σεξιστικών επιθέσεων που δέχθηκαν γυναίκες-μέλη του Κοινοβουλίου, άκουσα την κυρία Εύα Καϊλή να παραπονείται διότι, αντί να ασχολούνται με τις πολιτικές της θέσεις, σχολιάζουν την εμφάνισή της. Η κυρία Καϊλή, υποθέτω, έχει πολλά να πει για τη σωτηρία της χώρας και εν ευθέτω χρόνο θα τα αποκαλύψει. Φτάνει να της δοθεί η ευκαιρία να τα ανακαλύψει και η ίδια.
Ο τρόπος με τον οποίον τη μεταχειρίζονται οι ζηλόφθονοι σχολιαστές του δημοσίου βίου είναι εξίσου άδικος με τον τρόπο με τον οποίον ορισμένοι κακόβουλοι αντιμετωπίζουν τον πρύτανη των πρυτάνεων, τον κ. Πελεγρίνη. Και αυτός παραπονέθηκε χθες στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ πως «δεν κρίνεται για το επιστημονικό του έργο, αλλά για άλλα πράγματα». Από σεμνότητα, υποθέτω, δεν ανεφέρθη στο καλλιτεχνικό του έργο. Ας προσθέσω πως η διαφορά ανάμεσα στην κ. Καϊλή και τον κ. Πελεγρίνη είναι ότι η μεν πρώτη παραμένει ευειδής, ενώ ο δεύτερος θυμίζει Ρωμαίο συγκλητικό που δεν του βγήκε η τελευταία συνωμοσία και ψάχνει απελπισμένα συμμάχους για να οργανώσει την επόμενη.
Και είναι κρίμα να αντιμετωπίζει τέτοια μεταχείριση ο κ. Πελεγρίνης τη στιγμή που πλησιάζει το πέρας της πρυτανικής του σταδιοδρομίας και, επιτέλους, δείχνει να επιτυγχάνει τον στόχο του. Αν όλα πάνε «κατ’ ευχήν», η φετινή πανεπιστημιακή χρονιά θα είναι κάτι σαν non paper στα εκπαιδευτικά χρονικά. Φαίνεται πως ο ίδιος πιστεύει ότι το τέλος της πρυτανικής του σταδιοδρομίας πρέπει να σημάνει και το τέλος του Πανεπιστημίου. Οπου, για μία ακόμη φορά, αποδεικνύεται πως η γραφικότητα που ευδοκίμησε στα μέρη μας για πολλές δεκαετίες, σε καιρούς δυσμενείς σαν τους σημερινούς αποδεικνύεται νοσογόνος, βλαβερή και επικίνδυνη. Δεν γνωρίζω μέσα από ποιες διαδικασίες εξελέγη πρύτανης ο κ. Πελεγρίνης, όταν έβαλε υποψηφιότητα για τέταρτη συνεχή φορά. Δεν ξέρω αν εξελέγη χάρη σε μιαν άτυπη επετηρίδα των υποψηφίων ή αν, όσοι τον ψήφισαν, έκριναν πως για να θέλει τόσο πολύ να γίνει πρύτανης σημαίνει ότι, αν πετύχει τον σκοπό του, θα κάτσει στ’ αυγά του. Δεν ξέρω αν, όταν εξελέγη, είχε αποκαλύψει την αγάπη του για το σανίδι. Πάντως, ο ρόλος που έπαιξε στην κατάληψη του πανεπιστημίου από μετανάστες και, κατόπιν, ως αγανακτισμένος ρήτορας την εποχή που στα Προπύλαια έκανε επανάσταση η «Σπίθα», έδειξε πολύ γρήγορα πως η έλλειψη σοβαρότητάς του δεν θα περάσει απαρατήρητη. Εξίσου υπεύθυνος για την ακύρωση του Πανεπιστημίου είναι και ο υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος. Η αβελτηρία, η ανοχή που έδειξε στην κατάληψη των χώρων, σε συνδυασμό με τη ρητορική αδιαλλαξία και την προχειρότητα με την οποία προγραμμάτισε μαζί με τους συν αυτώ τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων, μπορεί να μην εκπλήττουν. Το αίσθημα της ντροπής, ή και της ενοχής, για την αποτυχία μιας πολιτικής δεν είναι διαδεδομένο στα μέρη μας. Και όταν τα δύο μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρα παραμένουν κλειστά, κοινώς ακυρωμένα, ο υπουργός Παιδείας θα έπρεπε να αισθάνεται τουλάχιστον ντροπή για την αποτυχία του. Αυτό απαιτεί η στοιχειώδης σοβαρότητα του ανθρώπου που δεν υποδύεται απλώς τον υπουργό, αλλά προσπαθεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου που του έχουν αναθέσει. Το Πανεπιστήμιο δεν ανήκει ούτε στον κ. Αρβανιτόπουλο ούτε στον κ. Πελεγρίνη. Δεν έχουν το δικαίωμα να το κλείνουν όποτε θέλουν.
Ελάχιστα περιμένω από τη σοβαρότητα του υπουργείου Παιδείας. Ακόμη λιγότερα από την κακοφορμισμένη γραφικότητα του πρύτανη. Υπάρχουν όμως οι πανεπιστημιακοί που σέβονται την παιδεία και το λειτούργημά τους, και ήρθε ο καιρός να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους.