Είπα με αυτό το άρθρο να κατέβω από το όρος της «υψηλής θεωρίας» στο πεδίο των συναισθημάτων και ιδού το επιχειρώ, αν και δεν ξέρω αν θα μου βγει. Δεν το κρύβω πως δίστασα πάρα πολύ να μιλήσω για το ζήτημα της υποψηφιότητας Γιάννη Κανελλάκη με το ΠΑΣΟΚ. Είπα να σκεφτώ την κρισιμότητα των στιγμών και τα διακυβεύματα που αναδεικνύονται σ’ αυτές τις εκλογές και να μη μιλήσω γι’ αυτό το θέμα. Την ίδια στιγμή όμως αισθάνθηκα την ανάγκη να κραυγάσω πως καμία εκλογική ή άλλη σκοπιμότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να τίθεται, πάνω από την προτεραιότητα του κόσμου των ιδεών και των αξιών.

Είπα ρε συ δεν κάθεσαι στα αυγά σου, δεν είναι εποχή να κάνεις εχθρούς, εξάλλου δεν βλέπεις τι γίνεται με τους συριζαίους που σε βρίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν; Είναι εποχή να κουβαλάς νερό στον μύλο των αντιπάλων σου, για να θυμηθούμε και μια σταλινική άποψη; Μόλις επομένως έμαθα πως ο περίφημος υποστηρικτής των σφαγών του Σαντάμ, του Άσαντ και του Καντάφι θα είναι υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ, μόλις συνειδητοποίησα πως ο δήθεν υποστηρικτής των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, δηλαδή ο δημοσιογράφος που φοράει την παλαιστινιακή μαντίλα, για να κρύψει το πρόσωπο του πιο χυδαίου αντισημιτισμού, θα είναι υποψήφιος με το συγκεκριμένο κόμμα, δεν κρύβω πως αισθάνθηκα σαν τον Γαλάτη που του έρχεται ο ουρανός στο κεφάλι.

Τα συναισθήματά μου στροβιλίζονταν σαν να βρισκόμουν στο επίκεντρο ενός τυφώνα που παρασέρνει στο διάβα του τις νεωτερικές και αντιλαϊκίστικες αρχές και αξίες ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού χώρου που έχει ανάγκη η χώρα και ο οποίος θα είχε ως βασικό κορμό του το νέο, ανασυγκροτημένο ΠΑΣΟΚ. Τα συναισθήματά μου κινούνταν από το «απίστευτο», «κάποιο λάθος θα έγινε», «να το διασταυρώσω και αλλού», «μα ρε παιδί μου τόσο αντιβενιζελικοί και αντιπασοκ είναι αυτοί που διαδίδουν ένα τέτοιο ψέμα;». Την ίδια στιγμή έτρεχα να κρυφτώ κάτω από τα υπόστεγα της αγανάκτησης, του αισθήματος της κοροϊδίας, της αποχώρησης, του να τα βροντήσω όλα και να πω «ας πάνε να κουρεύονται» και πολλά άλλα παρόμοια.

Τι είναι λοιπόν η υποψηφιότητα Κανελλάκη γι’ όσους θεώρησαν πως επιτέλους έφθασε η στιγμή ώστε από τη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και τη συνένωση του διάσπαρτου χώρου των σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων, μπορεί να ξεκινήσει μια προσπάθεια για να αποκτήσει η χώρα το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που της αξίζει και το οποίο μπορεί μακροπρόθεσμα να την ξελασπώσει; Αποτελεί «την έφιππη επιστροφή και με νικηφόρα σαλπίσματα» όλου εκείνου του πολιτικού σκηνικού, που είναι υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας. Όλου εκείνου του μηχανισμού που πολύ πριν βγει το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», φώναζε πώς «να και αν υπάρχουν, να και αν δεν υπάρχουν», σοσιαλισμός είναι να μοιράζεις χρήματα, ακόμη και αν δεν υπάρχουν. Μάλιστα αυτός ο μηχανισμός πίστευε πως είσαι πολύ πιο σοσιαλιστής, όταν αναδιανέμεις εισοδήματα, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά.

Το φαινόμενο Κανελλάκης είναι η νίκη του πιο ακραίου λαϊκισμού και κρατισμού, της απίστευτης δημαγωγίας, του επικίνδυνου εθνικιστικού επαρχιωτισμού και της επιστροφής όχι στο ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη, αλλά στο ΠΑΣΟΚ των κολλητών, των συντεχνιών, των μηχανισμών, των πωλητών φρούδων υποσχέσεων και των καταναλωτών ψευδών συνειδήσεων.

Καμία προεκλογική ή άλλου είδους σκοπιμότητα δεν πρέπει να μας αναγκάσει βουλώσουμε το στόμα και να μη φωνάξουμε, πως αποτελεί πολύ άσχημη είδηση για το μέλλον αυτού του κόμματος και του σοσιαλδημοκρατικού χώρου αυτή η εξέλιξη.

Αν θέλουμε να ξεπεράσουμε κάποτε όλες αυτές τις μαγειρεμένες, σε σκουριασμένα σκεύη, ιδέες, οι οποίες έφεραν τη χώρα ως εδώ, δεν πρέπει να τρίβουμε αυτά τα σκεύη των υποψηφίων της χθεσινής μέρας, αλλά να τα πετάξουμε και να αγοράσουμε καινούργια και κυρίως να τα αγοράσουμε από καινούργια καταστήματα. Και μη πουν πως αυτά τα καταστήματα δεν μοίρασαν φυλλάδια για να τα γνωρίσουμε, γιατί έπρεπε πρώτα να έχει γίνει μια έρευνα αγοράς στον χώρο των υποψηφίων, προτού ψωνίσουμε κανελλάκηδες και κυρίως γιατί αυτά τα νέα καταστήματα και φυλλάδια μοίραζαν και ιδέες είχαν. Αλλιώς το μόνο που μας μένει, είναι να παραδεχτούμε πως οι κανελλάκηδες είναι εδώ ενωμένοι δυνατοί.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας , συγγραφέας του βιβλίου «Οι μεγάλες απουσίες. Η ελληνική δημοκρατία σε άμυνα»