Η επιμονή της κυβέρνησης να στήσει δέκα κάλπες, μία για κάθε πολιτικό πρόσωπο που κατηγορούνται για διαφθορά στο σκάνδαλο Novartis, αποδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι ο στόχος της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν είναι η διαλεύκανση της υπόθεσης.

Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται ενώπιον της Βουλής είναι αν θα πρέπει ή όχι να συγκροτηθεί προανακριτική επιτροπή που θα διερευνήσει τις τυχόν ευθύνες των εμπλεκομένων πολιτικών. Και η απάντηση δεν χρειάζεται παρά μια μόνο κάλπη για να δοθεί, προφανώς με την δηλωθείσα ήδη συγκατάθεση όλων των πολιτικών δυνάμεων.

Οι δέκα κάλπες δεν εξυπηρετούν κανένα άλλο στόχο παρά την προσωπική σπίλωση πολιτικών αντιπάλων. Η διαφαινόμενη στη συνέχεια επιστροφή των φακέλλων στη δικαιοσύνη, λόγω της συντελεσθείσας ήδη παραγραφής των όποιων πολιτικών αδικημάτων, για τη διερεύνηση της περίπτωσης του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, θα παρατείνει την εκκρεμότητα και τη δυσφήμιση που την ακολουθεί για όσο χρονικό διάστημα απαιτήσουν οι εκλογικές ανάγκες της ταιριαστής, όπως αποδείχτηκε, συγκυβέρνησης.

Δέκα κάλπες για δέκα φερόμενους, διά παντός ίσως, ενόχους διαφθοράς, χωρίς συγκεκριμένες κατηγορίες για κάθε ένα ξεχωριστά, με μοναδικές τις μαρτυρίες «προστατευόμενων» μαρτύρων συνθέτουν ένα διχαστικό σκηνικό που χρόνια είχε να βιώσει η χώρα.

Εφ’ όσον η πλειοψηφία επιμείνει μέχρι τέλους στην διαδικασία της ξεχωριστής ψηφοφορίας για κάθε πολιτικό πρόσωπο και το αίτημα του συνόλου σχεδόν της αντιπολίτευσης για ένα ερώτημα και μια κάλπη απορριφθεί, θα πρέπει ίσως να επανεξετάσουν τη στάση τους όσοι βουλευτές σκέφτονται να νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους τέτοιου είδους πρακτικές.