Ξεχωρίζουν πραγματικά, σκουρόχρωμες, με τις ξεχωριστές διαστάσεις, τις καμπύλες τους και με τον βίντατζ χαρακτήρα τους. Τις συναντούμε συχνά, νοιώθοντας νοσταλγία μα και θαυμασμό για την κλασική στόφα τους. Οι γκουμούτσες οθόνες καθοδικού σωλήνα, τα γιγάντια μόνιτορ που διασώζονται στις δημόσιες υπηρεσίες, απομεινάρια κάποιας λησμονημένης εκσυγχρονιστικής δράσης, μας θυμίζουν πάντα την αιώνια ακινησία του κράτους μας. Βλέποντας τες ασυναίσθητα συνδεόμαστε με το βυζαντινό και οθωμανικό παρελθόν μας, αυτό της απόλυτης μεταρρυθμιστικής ακινησίας, και αντιλαμβανόμαστε έμμεσα την διαχρονικότητα της νεοελληνικής οπτικής. Απορώ δε συχνά πώς δεν έχουν έρθει εκπρόσωποι της ΙΒΜ, ώστε να θαυμάσουν ιδίοις όμμασι την ποιότητα των προϊόντων της εταιρίας.

Αλλού είναι αρχαίες μονάδες υπολογιστών, αλλού χειρόγραφη χαρτούρα, αλλού κατεστραμμένα σκουπιδιάρικα, αλλού περιπολικά με εκατομμύρια χιλιόμετρα, αλλού τανκς μάχιμα μόνο στα χαρτιά, αλλού τριτοκοσμικές εκπαιδευτικές υποδομές, αλλού μόνιμα χαλασμένοι αξονικοί τομογράφοι. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της δημόσιας διοίκησης ένα αναξιόπιστο έμψυχο δυναμικό χωρίς καθοδήγηση χειρίζεται απαρχαιωμένο και κακοσυντηρημενο άψυχο δυναμικό. Τα αποτελέσματα τα νιώθουμε στο πετσί μας καθημερινά, μέσα από την υποβάθμιση κάθε υπηρεσίας, που δικαιούμαστε για τους πανύψηλους φόρους μας. Διαλυμένο σύστημα υγείας, συνεχώς υποβαθμιζομενη Παιδεία, ανυπαρξία στοιχειώδους αστυνόμευσης, δρόμοι-καρμανιόλες, γραφειοκρατία χωρίς τελειωμό, διάτρητα σύνορα, βουνά από σκουπίδια μετά από αντικοινωνικές απεργίες, όλα συνθέτουν μια εικόνα πολυεπίπεδης κατάρρευσης τόσο οικείας, ώστε να περνά πλέον απαρατήρητη. Μα αυτή είναι η Ελλάδα, σωστά;
Σίγουρα αυτή ήταν ως τώρα. Στα χρόνια της ευημερίας όλα τούτα ήταν απολύτως αποδεκτά, καθώς το σύστημα λειτουργούσε πρίμα. Λογιστές, υπολογιστές και συμβολαιογράφοι πήραν τις ευθύνες των εφοριακών, αν και ο αριθμός τους παρέμεινε σχετικά σταθερός. Τα παιδιά πήγαιναν σχολείο για κοινωνικούς λόγους, τα φροντιστήρια είχαν αναλάβει την εκπαίδευση τους. Υπεύθυνες δηλώσεις μηχανικών μείωσαν τον φόρτο εργασίας στις πολεοδομίες και στις διευθύνσεις περιβάλλοντος, όμως παραδόξως αυτές δεν κατέστησαν ταχύτερες. Τα σπίτια και τα μαγαζιά μας φυλαγονταν από σεκιουριτάδες, αφού η αστυνομία ήταν αφιερωμένη στην προστασία της ελίτ και του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Φακελάκια και ιδιώτες γιατροί εξασφάλιζαν την ποιοτική μακροζωία μας, ως γνωστόν η υγεία πάνω απ’ όλα. Εδώ και χρόνια πληρώναμε κεφαλικους φόρους χωρίς αξιόλογη ανταποδοτικότητα, και μετά ξαναπλήρωναμε για να ζούμε όπως οι «Ευρωπαίοι». Και μετά, φαλιρίσαμε.
Και το… κακό με την νέα φτώχεια μας δεν είναι πως πλέον έχουμε αρχίσει να ζητάμε από το Κράτος να κάνει επιτέλους τη δουλειά του. Δυσκολευόμαστε-σχεδόν αδυνατούμε-να καταβάλουμε τις ακόμη βαρύτερες υποχρεώσεις μας προς αυτό το κακομαθημένο, με συνέπεια ν’ αρχίσει να ζορίζεται. Καλείται πιεστικά να βελτιώσει την μίζερη καθημερινότητα των πολιτών, όμως δεν έχει ούτε τους ανθρώπους, ούτε τα μέσα. Κι έτσι λοιπόν αρχίζει να αναφαίνεται μια νέα κατάσταση.
Η μπατιριμένη Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί όπως ήξερε, εφόσον φυσικά σκοπεύει να παραμείνει στην οικογένεια των προηγμένων. Κεφάλαια δεν υπάρχουν για τον εξοπλισμό και την λειτουργία του ΕΣΥ, νομοτελειακά θα δούμε ιδιώτες στη συντήρηση, σε απογευματινά χειρουργεία, ίσως ακόμη και στο ΕΚΑΒ. Τα δικαστήρια έχουν υπερκορεστεί, διαμεσολαβητές δικηγόροι θα κληθούν να αναλάβουν το κλείσιμο αστικών υποθέσεων πάσης φύσεως. Η ΕΛΑΣ τρέχει και δε φτάνει, πάλι κάποιοι ιδιώτες θα τοποθετήσουν και θα λειτουργήσουν ενα υποβοηθητικο πανεθνικό σύστημα επιτήρησης και συντονισμού. Ιδιώτες επίσης μπορούν να δώσουν λύσεις στο φλέγον θέμα της επισκευής και αναβάθμισης του παλιού πολεμικού υλικού. Ιδιωτικές εταιρίες θα συνεργαστούν τελικά με ερευνητές, δίνοντας φιλί ζωής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Μια ιδιωτική παρέμβαση θα διασώσει και θα αναδείξει παραμελημένους αρχαιολογικούς χώρους. Και τέλος, ιδιώτες θα κληθούν να μαζεύουν και να διαχωρίζουν τα απορρίμματα, με μικρότερο κόστος, μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα και οικονομικά αποδοτικότερη ανακύκλωση.
Όσοι υστερόβουλα αντιπαλεύουν αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων ισχυρίζονται πως προστατεύουν το κοινωνικό συμφέρον. Μας ζητούν δηλαδή να κλείσουμε τα μάτια μπροστά στην διαφθορά τους, στον παρασιτισμό τους και στην ανικανότητα τους, και να συνταχθούμε μαζί τους απέναντι στους τάχα άπληστους κακούργους ιδιώτες. Μάλιστα.
Σκεφθείτε λοιπόν την τρέχουσα κατάσταση με το σκουπιδαριό, στην αρχή μίας πολλά υποσχόμενης τουριστικής σεζόν. Συμβασιούχοι καταχρηστικά ζητούν μονιμοποίηση, ξεχνώντας πως υπέγραψαν αυτές τις συμβάσεις επειδή ακριβώς η Πολιτεία αξιοποιεί τέτοιες προσλήψεις ανειδίκευτων ως μέσο απάλυνσης των συνεπειών της μακροχρόνιας ανεργίας. Με έναν εργολάβο δεν θα υπηρχε φυσικά τέτοιο ενδεχόμενο. Εκεί όμως θα μπορούσαμε να δούμε διαφορετικές κινητοποιήσεις, στα πλαίσια δικαιων διεκδικήσεων, προβλεπόμενων από την εργατική νομοθεσία. Σε μια τέτοια περίπτωση, αν ο εργολάβος δεν ερχόταν σε συνεννόηση με το προσωπικό του, τότε αναπόφευκτα θα έχανε την ανάθεση, προς όφελος αλλού ιδιώτη. Δηλαδή, ο έξυπνος επιχειρηματίας έχει πάντα συμφέρον να είναι ευχαριστημένοι οι εργαζόμενοι του, ώστε η δουλειά του να είναι σταθερά αποδοτική σε ενα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αντίθετα, το κρατικό μονοπώλιο περιφρονεί την ζώσα κοινωνία στο σύνολό της, είτε έχοντας την όψη του Μπαλασοπουλου, είτε του Φωτόπουλου.
Εφόσον δεν ανοίξουν όλες οι πόρτες του Δημοσίου για το ιδιωτικό γνωστικό και οικονομικό κεφάλαιο, όπως στο παρελθόν η τηλεφωνία και οι αερομεταφορές, τότε καλά θα κάνουμε να αποχαιρετήσουμε ακόμη και το σημερινό υποβαθμισμένο επίπεδο ζωής μας. Τα οφέλη σε επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών και μειωμένων δαπανών σίγουρα θα είναι σημαντικά, υπό μια μόνο προϋπόθεση. Οι συμφωνίες που θα υπογράφονται θα πρέπει στο εξής να είναι διαφανείς, ανοικτές, και κυρίως νομικά ακλόνητες. Αυτή η αηδία, με τις ποινικές ρήτρες να επιβαρύνουν πάντα τον εντολέα και ποτέ τον ανάδοχο είναι εντελώς αδικαιολόγητη, σκανδαλώδης. Εαν λοιπόν τα κρατικά μονοπώλια αντικατασταθούν από εξίσου άθλια ιδιωτικά, τότε οι αντιδραστικοί θα δικαιωθούν, και φυσικά σε βάρος όλων μας. Για μια ακόμη φορά η ευκαιρία είναι δική μας για να την χάσουμε…