Υπό την πίεση των τρεχουσών εξελίξεων, φαίνεται πως υπάρχει μια προχωρημένη κινητικότητα, αναφορικά με μια καλύτερη ομογενοποίηση του χώρου του ριζοσπαστικού μεταρρυθμιστικού χώρου. Η αλήθεια είναι πως η σύνθλιψη της χώρας από τις εθνικές και διεθνείς πολιτικές, στην στρεβλή βάση των οποίων βρίσκεται η κυβερνώσα εθνικιστική οντότητα, δίνει μια άλλη στόχευση προς την μεριά μιας σχετικής επιτυχίας του εγχειρήματος, μιας στόχευσης που προϋπήρξε και με την ΕΛΙΑ και με το τωρινό σχήμα της Δ.Σ., αλλά και με την τότε νεόφερτη πρόταση των δυνάμεων, που συναποτέλεσαν το ΠΟΤΑΜΙ.
Η μεγάλη αλήθεια βέβαια, δεν αναιρείται και είναι αυτή που λέει πως ο παραδοσιακός τόπος του προοδευτικού κέντρου σε όλες τις εκδοχές του συντρίφτηκε, αντίθετα με τις δυνάμεις του συντηρητικού μεταρρυθμιστικού αστισμού, που περίπου γραμμικά – αν και δύσκολα – βρήκαν πολιτικές και δημοσκοπικές πατημασιές.
Τα έωλα παραμένοντα ερωτήματα, αναφορικά με την μορφή την οργανωτική που θα έχει ως σύνολη δύναμη ο χώρος της δυνάμει Σ/δημοκρατίας εξαντλούνται ακριβώς σ΄αυτό, στον οργανωτισμό.. Όμως υπό το πρόσχημα του οργανωτισμού, μπορούν άριστα και δόλια να λειτουργήσουν πρακτικές χειραγώγησης προσώπων και συλλογικοτήτων, οι οποίες εντέλει οδηγούν και σε χειραγωγήσεις ριζοσπαστικών πολιτικών εκσυγχρονιστικού χαρακτήρα, καθιστώντας τες αλυσιτελείς και ατελέσφορες.
Συνεπώς οι γάτες για τις οποίες, λέγεται πως έλεγε ο Κινέζος Πινγκ δηλαδή άσπρες κι αν είναι, μαύρες επίσης, το ζήτημα είναι να πιάνουν ποντίκια έχει κι εδώ μιαν ανεπίστρεπτη επικαιρότητα.
Οι πολιτικές και το εύρος τους είναι, που θα καθορίσουν το οργανωτικό κι όχι το ανάποδο. Αν οι συγκλίσεις είναι περιορισμένες κατ’ ουσίαν κι ας δείχνουν μεγαλύτερες στηριζόμενες περισσότερο στα σημαίνοντα των πολιτικών συμβόλων, είτε με όρους ιστορικότητας είτε με αντίστοιχους αυτοπροσδιοριζόμενης νεωτερικότητας, τότε το μόρφωμα το πολιτικό δεν θα είναι αυτό το ρηξικέλευθο αλλά και προσδιορισμένο αξιακά εντός του δημοκρατικού αστισμού, που κυριολεκτικά απαιτεί η πατρίδα, ειδικά σήμερα.
Αν μπορούσε το ΠΟΤΑΜΙ να είναι μια σημαντική αριθμητικά δύναμη θα ήταν, αν μπορούσε το ΠΑΣΟΚ και οι σ/δημοκρατική πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ θα ήταν επίσης …όμως δεν είναι.
Συνεπώς μια προσδιορισμένη χρονικά επεξεργασία βασικών λυσιτελών δόκιμων πολιτικών, με αυστηρή ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων στο οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό πεδίο είναι η μόνη, που μπορεί να ανακαλύψει τις γάτες του Τενγκ και παρεπόμενα να βρει και που θα τις στεγάσει. Πρώτιστα, όμως χρειάζονται γάτες, πρέπει να βγουν από τους κρυψώνες και πολύ γρήγορα, αφού σιτιστούν υποτυπωδώς, ν’ αρχίσουν το κυνήγι των ποντικιών.
Προσωπικά αδογμάτιστα θα μπορούσα να είμαι με την δημιουργία νέου κόμματος, όμως αν η ομοσπονδία ήταν εφικτότερη μέσα στα παρόντα ασφυκτικά πλαίσια και παρουσίαζε συνεκτικό επίκαιρο πολιτικό πλαίσιο δεν θα ‘λεγα κι εδώ όχι .Όπως δεν θα ‘λεγα όχι στην Δ.Σ. ή το ΠΟΤΑΜΙ, αν έστω με όρους πολιτικού δαρβινισμού είχαν δώσει μιαν αύξουσα δυναμική με πλειοψηφική προοπτική.
Συνεπώς προτάσσω τις επίκαιρες συμπτώσεις πολλών σε πολλά και την όποια οργάνωση μπορεί να εξυπηρετήσει τις συμφωνημένες ιεραρχήσεις να ακολουθήσει σαν όχημα, που διανύει δρόμους μεταφέροντας διακυβεύσεις κι όχι σαν όχημα – «ένα πουκάμισο αδειανό».