Πολλά είναι δυνατόν να συμβούν έως τις κάλπες στις 7 Μαΐου στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, συνεπώς είναι πολύ πρόωρο να αρχίσουμε τους πανηγυρισμούς. Αλλά, μολονότι η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν βρίσκεται μέσα στην κούρσα της προεδρίας, πολλοί είναι εκείνοι οι αναλυτές που πιστεύουν με πεποίθηση ότι ο πρωτεύσας στον πρώτο γύρο υποψήφιος Εμμανουέλ Μακρόν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας,.
Με μία νίκη του Μακρόν, η Ευρώπη θα έχει αποφύγει για μία φορά ακόμη την αυτοκαταστροφή της. Με την Λεπέν πρόεδρο θα ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα σήμαινε το τέλος της ΕΕ. Η έξοδος της Γαλλίας από την ευρωζώνη, όπως υποσχόταν η Λεπέν, θα οδηγούσε το ίδιο το ευρώ σε κατάρρευση. Μετά από μία τέτοια εξέλιξη, η κοινή ευρωπαϊκή αγορά κι άλλοιο βασικοί θεσμοί της ΕΕ θα κατέρρεαν σαν ντόμινο. Η Ευρώπη θα βυθιζόταν στην άβυσσο, και 60 χρόνια πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής προόδου θα χάνονταν για πάντα.
Επιπλέον, η Λεπέν θέλει να βγάλει την Γαλλία από το ΝΑΤΟ και να επιδιώξει φιλικότερες σχέσεις με την Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε χάος στις σημερινές ρυθμίσεις για την ασφάλεια απ? άκρου εις άκρον στην Ευρώπη, και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα προκαλούσε πανικό στους επενδυτές και θα βύθιζε την ήπειρο στην οικονομική κρίση. Οι πολιτικές συνέπειες μίας νίκης της δύσκολα θα μπορούσαν να προβλεφθούν.
Μετά την ψηφοφορία για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών στη Γαλλία, η Ευρώπη μάλλον θα έχει απομακρύνει το εφιαλτικό τούτο σενάριο, τουλάχιστον προς το παρόν?δηλαδή για την επόμενη πενταετία. Ωστόσο, προκειμένου να αποφευχθεί κάποια μελλοντική καταστροφή, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει ακόμη να πάρουν ένα ορθό μάθημα από τα όσα συνέβησαν στις γαλλικές εκλογές.
Κατ? αρχάς, είναι προς το συμφέρον της ίδιας της Ευρώπης να μην αποτύχει ο Μακρόν ως πρόεδρος. Το μέλλον της Ευρώπης, κι ιδιαίτερα αυτό της Γερμανίας, εξαρτάται από μία επιτυχία του Μακρόν να ανασύρει τη Γαλλία από την οικονομική δυσχέρεια και να επιλύσει την παραλυτική κρίση ταυτότητάς της.
Μία αδύναμη, οικονομικά βαλτωμένη και πολιτικά ανασφαλής Γαλλία αποτελεί έναν σοβαρό κίνδυνο για το σύνολο του Ευρωπαϊκού σχεδίου, διότι μία Γαλλία που θα παραμένει σε μία τέτοια κατάσταση είναι αναπόφευκτο πως θα υποκύψει σε αυτού του είδους τον αντιευρωπαϊκό εθνικισμό, που αντιπροσωπεύει η Λεπέν. Την ίδια στιγμή μία στιβαρή και με αυπεποίθηση Γαλλία είναι αναγκαία για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της ΕΕ.
Το εάν θα είναι επιτυχημένη και πόσο η προεδρία του Μακρόν θα εξαρτηθεί από την ικανότητά να του να θεραπεύσει τις κοινωνικές διαφορές στη Γαλλία, να αποκαταστήσει τον οικονομικό δυναμισμό της, και να αναχαιτίσει την ανεργία, ιδίως στους νέους ανθρώπους. Δεν θα πρέπει να παραμελήσουμε το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί από τους Γάλλους ψηφοφόρους στήριξαν Ευρωσκεπτικιστές, ή αντι-συστημικούς υποψηφίους κατά τον πρώτο γύρο. Η ΕΕ δεν μπορεί να επιβιώσει ύστερα από πολλές παρόμοιες εκλογικές αναμετρήσεις με τέτοιο αποτέλεσμα, συνεπώς το δόγμα «πάλι πίσω στη δουλειά» (business as usual) δεν αποτελεί πλέον μία επιλογή.
Πάνω απ? όλα, ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας θα πρέπει να αποκαταστήσει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Και το ίδιο θα πρέπει να πούμε ότι ισχύει και για όλα τα άλλα κράτη της ευρωζώνης. Μετά τις βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση θα πρέπει να σηκώσει τα μανίκια και να επιδιώξει μία ακόμη πιο στιβαρή οικονομική πολιτική, εκτός εάν θέλει να παραχωρήσει έδαφος στους εθνικιστές που θα καταστρέψουν την Ευρώπη.
Μολονότι η Γερμανία έχει παραθέσει πειστικά επιχειρήματα για να υποστηρίξει τα δημοσιονομικά και εξωτερικά της πλεονάσματα, το παρόν οικονομικό μοντέλο της δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει επαρκή κίνητρα για ανάπτυξη στην ευρωζώνη προκειμένου να στηρίξουν το ενιαίο νόμισμα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος θα πρέπει να οικοδομηθεί μία νέα σύμπνοια μεταξύ Βόρειας και Νότιας Ευρώπης, με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Επίσης θα απαιτήσει από τη Γερμανία να αναλάβει αποφασιστικά βήματα προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των οικονομικών αναγκών της Γαλλίας και να διαλύσει την χίμαιρα ότι η ΕΕ μπορεί να επιβιώσει υπό το κράτος μίας απόλυτης Γερμανικής διακυβέρνησης. Η ΕΕ είναι μία περίπλοκη οντότητα που μπορεί να καθοδηγηθεί μόνον από έναν συμπαγή Γαλλο-Γερμανικό άξονα, που θα δουλεύει σε συνεργασία με τα άλλα κράτη-μέλη. Κι αυτό είναι ένα διαρκές μάθημα που πρέπει να διδαχθούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες από τις γαλλικές εκλογές.
Ο Μακρόν από την πλευρά του θα πρέπει να αποφύγει τις παγίδες στις οποίες έπεσαν οι προκάτοχοί του Νικολά Σαρκοζί και Φρανσουά Ολάντ. Αμφότεροι επαναπαύθηκαν τελείως στη Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και δεν μπόρεσαν να αντιταχθούν στη γερμανική κυβέρνηση όποτε ήταν αναγκαίο να το κάνουν. Για παράδειγμα, θα μπορούσα να υποθέσω πως εάν η Γαλλία είχε κάνει περισσότερα για να αντπαρατεθεί στην άρνηση της Γερμανίας στα Ευρωομόλογα, οι αντιευρωπαϊστές λαϊκιστές, τόσο της Δεξιάς, όσο και της Αριστεράς, δεν θα είχαν κερδίσει τέτοια απήχηση τα τελευταία χρόνια. Η εποικοδομητικές συγκρούσεις στην Ευρώπη είναι κάποιες φορές και απαραίτητες. Χωρίς αυτές όποια ιδανικά στηρίζει η ΕΕ θα παραμένουν σκοτεινά.
Καθώς οι γαλλικές εκλογές οδεύουν προς το τέλος τους, η περιγραφή της Ευρώπης ως «κοινότητα των πεπρωμένων» εξακολουθεί να είναι αληθής, ακόμη κι έπειτα από 60 χρόνια. Στις 7 Μαΐου η Γαλλία θα αποφασίσει όχι μόνον για τη δική της μοίρα, αλλά και για τη μοίρα της Ευρώπης επίσης. Οι Ευρωπαίοι, ναι μεν θα πρέπει να πανηγυρίσουν ?αλλά παράλληλα θα πρέπει να στρωθούν στη δουλειά.
Πηγή: ΑΠΕ Μετάφραση: Γιώργης -Βύρων Δάβος