Τα δύσκολα άρχισαν όταν η πλήρης ανετοιμότητα της Ευρώπης ν’ αντιμετωπίσει το πρωτοφανές μεταναστευτκό κύμα, άφησε χώρο στα ρατσιστικά αντανακλαστκά και οδήγησε στο κλείσιμο των συνόρων. Αυτό ήταν και το τέλος της «εξατμιστικής» μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης.
Τη συνέχεια την βιώσαμε με τον χειρότερο τρόπο. Οι τραγικές εικόνες στα νησιά του Αιγαίου, στην Ειδομένη, στο Ελληνικό και στο λιμάνι του Πειραιά, πέρα από τις καταστροφικές οικονομικές συνέπειες, έδειξαν και τα όρια μιας ακόμα «αριστερής» αυταπάτης.

Ο υπουργός κ. Δρίτσας, αφού μας είχε διαβεβαιώσει σε όλα τα πρωινάδικα, αρχικά ότι την πρωτοχρονία (του ’16) τι λιμάνι θα είχε αδειάσει, ύστερα ότι η Ανάσταση δεν θα έβρισκε πρόσφυγα στον Πειραιά, θεώρησε σκόπιμο να πανηγυρίσει χθες δημοσίως για «την ολοκλήρωση της μετεγκατάστασης των προσφύγων σε άλλες δομές». Και μάλιστα, αντί να μιμηθεί τουλάχιστον τον κ. Μουζάλα ζητώντας συγνώμη, προτίμησε να μας αφιερώσει και το τραγούδι της Νατάσας Θεοδωρίδου «Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές».

Πρόκειται για τον ίδιο υπουργό που τη μια μέρα υπέγραψε την συμφωνία παραχώρησης του λιμανιού του Πειραιά και την επομένη αμφισβητούσε την ίδια την υπογραφή του!
Ας μας αφιέρωνε τουλάχιστον το «κάθε λμάνι και καημός»…