Διαβάζοντας το κείμενο των 58 προσωπικοτήτων βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας ζούμε στον ίδιο τόπο ή αν απλά συναντιόμαστε νοητικά σε κάποιο ελληνώνυμο υπερβατικό ραντεβού και απλά κουβεντιάζουμε για να περνάει η ώρα μας ευχάριστα

Βλέπετε, ορισμένοι επαγγελματίες των δημόσιων σχέσεων και της επικοινωνίας, σχεδιάζουν επί χάρτου πολιτικές, μεταρρυθμίσεις, προγράμματα δράσης και δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών ορμώμενοι σαφώς από επαγγελματικά αντανακλαστικά αλλά -σε δεύτερη ανάγνωση- και μεγάλες δόσεις χιούμορ.

Τους καταλαβαίνω. Πραγματικά δε γίνεται να αντιμετωπίσεις μια κρίση αναπαράγοντας συνεχώς μαύρες και άραχλες σκέψεις. Χρειάζεται να διασκεδάσεις και λιγάκι τις εντυπώσεις ή να προσφέρεις υπηρεσίες ψυχαγωγίας στην καταβεβλημένη ελληνική κοινή γνώμη.

Δυστυχώς όμως ο κλάδος των δημόσιων σχέσεων και της επικοινωνίας ως βιοποριστικό μέσον (για κάποιους) και διαφημιστικό εργαλείο (για τις προσωπικές ατζέντες κάποιων άλλων) δεν προσφέρεται για την καταγραφή σοβαρών πολιτικών συμπερασμάτων ή έστω για μια επιφανειακή εκτίμηση της τεράστιας εθνικής καταστροφής που συντελείται καθημερινά στη χώρα μας

Διότι περί αυτού πρόκειται. Περί μιας τεράστιας εθνικής καταστροφής. Που προστίθεται σε μια σειρά από παλιότερες εθνικές καταστροφές που στιγμάτισαν επίσης γενιές ολόκληρες. Και προδιέγραψαν το μέλλον των επόμενων και των μεθεπόμενων. Αυτά τα έχει καταγράψει η ιστορία.

Έναντι αυτών των τραγικών περιστάσεων που διατρέχουν την κοινωνία κάθετα, οι 58 προσωπικότητες υπογράφουν ένα κείμενο που γράφτηκε απλώς για να γραφτεί. Γράφτηκε για το ντόρο του «κάτι καινούργιο να ασχολούμαστε» και επειδή κάποιοι σύντροφοι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος και δεν το έχουν χωνέψει. Γράφτηκε για να ψαρέψει σε νερά θολά και αδιευκρίνιστα, αντλώντας τη «δυναμική» του από αιτήματα ξεπερασμένων σχημάτων και ιδεών.

Γράφτηκε γιατί οι δημοσκοπήσεις είναι αμείλικτες, ενώ κανείς δεν έχει τα κότσια να συζητήσει με ειλικρίνεια τις επιπτώσεις που έχει η εθνική καταστροφή στον Ελληνικό λαό. Όλοι κρύβονται αμήχανοι, δίχως καμιά επιρροή στις εξελίξεις. Αρθρογραφώντας και κουβεντιάζοντας τη μια θεωρία μετά την άλλη. Κάνοντας συνέδρια μνήμης και επετειακές συναντήσεις μεταξύ φίλων. Τι εξυπηρετούν όλα αυτά αλήθεια? Η μάλλον, ποιους εξυπηρετούν όλα αυτά? Αν θέλουμε να φάμε κόλλυβα ξέρουμε που να απευθυνθούμε σας διαβεβαιώνω.

Το κείμενο των 58 συζητά για την κεντροαριστερά, ενώ στην Ελλάδα δεν έχουμε μια ζώσα Αριστερά, παρά κάποιες συνιστώσες «φαντάσματα» της. Το κείμενο των 58 ζητά μια Ελληνική Ελιά, αντιγράφοντας πρακτικές και τακτικές άλλων πολιτικών συστημάτων, άλλων χωρών, άλλων περιστάσεων, εντελώς διαφορετικών σε σχέση με τη δική μας πραγματικότητα Το κείμενο των 58 ψάχνει να βρει πως θα γεμίσει τα παπούτσια κάπου αλλοτινού ΠΑΣΟΚ, ξεχνώντας πως ο λαός του γύρισε την πλάτη γιατί απέτυχε. Το κείμενο των 58 αγνοεί ότι τα λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας στράφηκαν στην Χρυσή Αυγή, γιατί ένιωσαν πως το σύστημα τους περιθωριοποίησε χωρίς κανένα δισταγμό στα δύσκολα. Με τρόπο σκανδαλώδη, αδίστακτο και συστηματικό.

Το κείμενο των 58 ζητά ειρηνική και νηφάλια συζήτηση για τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου, τη στιγμή που οι δύο άλλοι πόλοι εξαφανίστηκαν και λέξεις όπως «ειρήνη και νηφαλιότητα» είναι ανέκδοτο στο Περιστέρι, στο Κερατσίνι, στο Πέραμα, στο κέντρο της Αθήνας. Το κείμενο των 58 ζητά συναίνεση και αποδοχή, αλλά ξεχνά το προφανές: Η απόρριψη του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία οφείλεται στην κατάρρευση του απατηλού «Ελληνικού ονείρου», πάνω στα κεφάλια των μη προνομιούχων. Για ποια συναίνεση μιλούν τελικά? Τη συναίνεση των αποδεκατισμένων? Τη συναίνεση των Ελλήνων που πληρώνουν το βαρύ τίμημα της εθνικής καταστροφής? Μιλώντας αφ’ υψηλού με πνεύμα ελίτ, περισπούδαστο και φιλοσοφικό?

Το κείμενο των 58 το υπογράφουν άνθρωποι με μέσο όρο ηλικίας τα 50 χρόνια και βάλε. Που είναι η νεολαία? Που είναι η νέα γενιά που βρίσκεται στο περιθώριο? Πως εκπροσωπείται το αύριο της Ελλάδας, με μανιφέστα γραμμένα από το παρελθόν της? Πως μιλάμε για το όραμα, την αλλαγή, τις μεταρρυθμίσεις, όταν αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δεν έχουν φωνή? Και πως ζητάμε από τους νέους να εμπιστευτούν τους μπαμπάδες και τους παππούδες τους, που ήδη τους χαντάκωσαν με την αλαζονεία τους?

Μιλάνε για επιλογές, για ανάπτυξη, για παραγωγικό μοντέλο, για επανίδρυση του κράτους για κατανομή πόρων και κοινωνική δικαιοσύνη. Μιλάνε για εθνική αυτογνωσία, σεμνότητα και αξιοπρέπεια, λαϊκή υπερηφάνεια και ευρωπαϊσμό. Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά, χορταίνεις να τα διαβάζεις. Ας μας απαντήσουν πως θα τα πετύχουν δίχως εθνική ανεξαρτησία. Δίχως τους εθνικούς πόρους διαθέσιμους, αλυσοδεμένους επ’ άπειρο σε επαχθείς διομολογήσεις και μνημόνια υποτέλειας.

Ας μας πουν πάνω σε ποια λαϊκή νομιμοποίηση και σε ποια πολιτική σταθερότητα θα σχεδιάσουν την επόμενη μέρα της πατρίδας. Τη στιγμή που βαράνε τα κανόνια πάνω από τα κεφάλια μας? Τη στιγμή που η ανεργία βρίσκεται στο 30% και το τραπεζικό σύστημα έχει καταρρεύσει ολοσχερώς? Τη στιγμή που το ίδιο το κράτος καταρρέει? Τη στιγμή που η κοινωνία μετατρέπεται σε νεκροταφείο ελεφάντων?

Μιλάνε για συνεργασία, για κοινή μοίρα, για συλλογικότητα, για ανασυγκρότηση και ανάληψη ευθυνών. Για κοινές αφετηρίες και κοινές αγωνίες. Κι εμείς τους απαντάμε: Μόνο μια αφετηρία υπάρχει και μόνο μια συλλογικότητα. Η Αριστερά. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η Αριστερά αυτή που αγνοείτε, η Αριστερά που θέλετε να ξεχάσετε. Η Αριστερά που δε ανέχεται συμβιβασμούς, ούτε εκπτώσεις, ούτε παρερμηνείες. Η Αριστερά του λαού και της φτωχολογιάς. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια των περιστάσεων, ο μοναδικός φάρος μέσα στην καταστροφή. Η μόνη αυθεντική δύναμη που εμπνέει τη νεολαία και την καθοδηγεί στον αγώνα για την αλλαγή και τις μεταρρυθμίσεις.

Ούτε δανεικό ψωμί, ούτε Ελιά, ούτε και πνευματική ελεημοσύνη χρειάζεται η πατρίδα αντικρίζοντας το χάος και τα αδιέξοδα που απεργάζονται τα γνωστά κέντρα αποφάσεων. Αυτό που χρειάζεται είναι κότσια και δύναμη. Αυτό που χρειάζεται είναι σκληρό αγώνα ανατροπής των καταστροφικών πολιτικών της εξαθλίωσης και του εθνικού εξευτελισμού. Αυτό που χρειάζεται είναι σύγκρουση και πάλη.

Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς, αν το έχετε ξεχάσει.

Και μετά τη νίκη, φτιάξτε κι ελιές, φτιάξτε κι αμπέλια, φέρτε και τον ελευθερωτή Καραμανλή, να μας «οδηγήσει στην Δύσιν» και τον διορατικό Σημίτη να μας γεμίζει «εθνικές επιτυχίες». Μέχρι τότε όμως σας προκαλώ να μπείτε μπροστάρηδες στους αγώνες της Αριστεράς, ξεκάθαρα, δίχως υπεκφυγές και μέσες λύσεις.

Ιδού η ρόδος