Φαίνεται πως είμαστε στην πολυπόθητη άλλη μέρα. Που ίσως δεν είναι και τόσο άλλη γιατί οι αβεβαιότητες την συνοδεύουν και οι δυσκολίες μοιάζουν ανυπέρβλητες. Χωρίς την δική μας, την κοινωνική συναίνεση, και αυτή η ευκαιρία θα είναι μια σαν τις άλλες και ίσως η τελευταία. Της επιβίωσης της χώρας, φτωχής πλην συντεταγμένης.
Σε προηγούμενα σημειώματα είχα υπαινιχθεί την ανάγκη γενίκευσης μιας πρακτικής που δεν την έβγαλα από την φαντασία μου αλλά που ήδη συμβαίνει. Τις καθημερινές συμφωνίες, ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζομένους ,σε συναδέλφους, με αμοιβαίες υποχωρήσεις ώστε οι επιχειρήσεις , τα γραφεία, τα μαγαζιά να επιβιώσουν μαζί με τους εργαζομένους ώσπου να περάσει η μπόρα. Υπάρχουν επίσης πρωτοβουλίες κατά της ακρίβειας. Αλλά το ίδιο συμβαίνει, κυρίως στην περιφέρεια της χώρας, σε τομείς του Δημόσιου τομέα. Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι που αισθάνονται τις ευθύνες τους και αγωνιούν, παραβλέπουν τις άδικες μειώσεις μισθών και αγωνίζονται να κρατήσουν τις υπηρεσίες τους ανοικτές πείθοντας όσο μπορούν και τους συναδέλφους τους. Οι καταστάσεις αυτές, τα παραδείγματα γεννούν ελπίδες σε όλους μας . Υπάρχουν εξελίξεις. Τόσο που αρχίσαμε να ονειρευόμαστε Τοπικά και Περιφερειακά (άτυπα) Σύμφωνα Οικονομικής και Κοινωνικής Επιβίωσης (και Ανάπτυξης).
Βέβαια στην αντίπερα όχθη εξακολουθούν ελάχιστες μειοψηφίες του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια και να επιβάλλουν με το ζόρι την αποχή στους εργαζομένους ή κυρίως στα Πανεπιστήμια, αντίστοιχα άλλες αλλοπρόσαλλες μειοψηφίες ,(εδώ την πρωτοβουλία έχουν οι περί το ΣΥΡΙΖΑ ομαδοποιήσεις) να εμποδίζουν την όποια δημοκρατική λειτουργία κλπ. Είναι ο κόσμος της οπισθοδρόμησης. Εκεί δεν υπάρχει θεραπεία.
Αλλά άλλος είναι ο σκοπός αυτού του σημειώματος.
Δυο και πλέον χρόνια οι εκπρόσωποι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, χωρίς καν να εκφράζουν την πλειοψηφία των εργαζομένων, συνεχώς απεργούν και κλείνουν τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας και των άλλων πόλεων, χωρίς κανένα όφελος για τους υπαλλήλους. Ηλικιωμένοι πολίτες, συνήθως οι ίδιοι κι ίδιοι, κάνουν καθημερινούς περιπάτους, έτσι χωρίς πρόγραμμα, με τα ίδια και τα ίδια νεκρά συνθήματα. Στο παράπλευρο αυτών των περιπάτων βρίσκουν χώρο, πάνω από δύο χιλιάδες νεολαίοι της λάιτ τρομοκρατίας να αυτοκαταστρέφονται και να καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας.
Οι δυο αυτές συνδικαλιστικές οργανώσεις εκπροσωπούν ένα σύστημα διοίκησης του κράτους που μαζί με το πολιτικό σύστημα συναποτελούν τους δυο κύριου πυλώνες της ελληνικής χρεοκοπίας.
Και όσον αφορά το πολιτικό σύστημα, εκόν άκον, έχει εισέλθει σε μια διαδικασία προσπαθειών για στοιχειώδη συνεννόηση κι ας ελπίσουμε αυτοκάθαρση. Ψηφίζει, αιμορραγώντας, διασπώμενο, κάνοντας κωλοτούμπες, νόμους που κράτησαν και κρατούν τη χώρα “ανοικτή”. Έτυχε να βρεθεί στο δρόμο του και ο καλός Σαμαρείτης Παπαδήμος. Κι αντί να συνεχίσει να του παρέχει υποστήριξη βιάζεται , χωρίς να έχει στοιχειωδώς αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιγνίου, να πάει στις κάλπες. Βέβαια ο δρόμος είναι μακρύς και απρόβλεπτος. Αλλά έστω…
Στον συνδικαλιστικό χώρο υπάρχει η απόλυτη ανευθυνότητα. Δεν ήρθε ο καιρός , η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, των οποίων τα ηγετικά στελέχη προέρχονται από τα δύο μεγάλα κόμματα άλλωστε, να συνεννοηθούν στοιχειωδώς με την υπόλοιπη κοινωνία; Να περιορίσουν έστω τις μειοψηφικές απεργίες και τις διαρκείς άμαζες συνάξεις στα κέντρα των πόλεων που προσφέρουν το χώρο στους μπαχαλάκηδες για να καταστρέφουν την Αθήνα και τις άλλες πόλεις; Είναι πολύ, με την ευκαιρία και των νέων δεδομένων που προέκυψαν στη χώρα, να ζητούμε από τις ηγεσίες αυτών των οργανώσεων να κηρύξουν ένα μορατόριουμ έστω, ώστε να δώσουν την ευκαιρία ενός διαλόγου, μιας συνεννόησης για το μέλλον της δημόσιας διοίκησης στη χώρα;
Το πρώτο επιχείρημα που θα επικαλεστούν (στο ιδιωτικό) είναι ανάλογο με εκείνο του Α. Σαμαρά στο πρώτο μνημόνιο. “Δεν πρέπει να αφήσουμε στο ΠΑΜΕ όλο το χώρο διαμαρτυρίας”. Την απάντηση μπορούν να την πάρουν από τον ίδιο που αναγκάστηκε, έστω υπό την πίεση της ΕΕ, να καταπιεί τη γλώσσα του, μπρος στη σκληρή πραγματικότητα… Αναγκάστηκε να αφήσει το …βάρος του καταστροφικού λόγου στο ΚΚΕ και στους συνδαιτυμόνες του Αριστερά και Δεξιά. Και πληρώνει το τίμημα Ας το πράξουν κι οι της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ. Εκείνοι ας απομονώσουν το ΚΚΕ η ηγεμονία του λόγου του οποίου, στον κόσμο που υποτίθεται εκπροσωπούν, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην καταστροφή της χώρας.
Η δημόσια διοίκηση χρειάζεται συνολικό σχέδιο μεταρρύθμισης ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει τις ανάγκες της χώρας . Είτε το θέλει η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ αυτή η μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει και θα γίνει. Όσο κι αν μερικοί βάζουν την φτωχοεξουσία τους πάνω από τη χώρα. Θα ήταν όμως απείρως καλύτερο για όλους μας να συμμετάσχουν στοιχειωδώς και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σ αυτό το διάλογο. Ζητάω πολλά;
Υ.Γ. ΤΟ κλείσιμο του ματιού του Α, Σαμαρά (και στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν ίδιες σκέψεις) στους μόλις χτες διαγραμμένους, από τον ίδιο, βουλευτές του δείχνει την ποιότητα και του ανδρός και του πολιτικού μας συστήματος. Τελικά δεν έχουν το θεό τους.