Σίγουρα όλες οι εξουσίες φέρουν ευθύνες για την κατάσταση της χώρας. Οι κυβερνήσεις που δεν έλαβαν ποτέ τα αναγκαία μέτρα στην ώρα τους και τρέχουν τώρα να προλάβουν. Οι βουλευτές που ανταλλάσσουν ακατονόμαστες ύβρεις ευτελίζοντας τον θεσμό και τη δημοκρατία. Οι δικαστές που δεν μπορούν να δικάσουν μέσα σε λογικές προθεσμίες καταλήγοντας ουσιαστικά σε αρνησιδικία. Οι διαδοχικές αξιωματικές αντιπολιτεύσεις που, αντί να ασκούν ουσιαστική και τεκμηριωμένη κριτική, επιδίδονται σε άκρατο λαϊκισμό καταγγέλλοντας προς κάθε κατεύθυνση και υποσχόμενες τα πάντα στους πάντες.
Σημαντικές ευθύνες όμως έχουν και οι δημοσιογράφοι, οι εκπρόσωποι της τέταρτης λεγόμενης εξουσίας, οι οποίοι οφείλουν να καταλάβουν ότι το δικαίωμα στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας δεν είναι δεδομένο, αλλά κατακτάται με την υπεύθυνη και έγκυρη πληροφόρηση. Ομως και εδώ η Ελλάδα χωλαίνει εντυπωσιακά.
Στη χώρα μας, ο Τύπος, έντυπος και τηλεοπτικός, στοχεύει περισσότερο στον εντυπωσιασμό και στην υποδαύλιση αντιπαραθέσεων, για να μην αναφερθούμε στις πολυάριθμες αθλητικές εφημερίδες, που κυριολεκτικά αποτελούν τους ηθικούς αυτουργούς της βίας στα γήπεδα. Και τα πολιτικά όμως έντυπα δεν απέχουν πολύ. Πηχυαίοι και κινδυνολογικοί τίτλοι, καθώς και έντονα κομματική αρθρογραφία, συσκοτίζουν την είδηση, όταν δεν τη νοθεύουν τελείως, σκόπιμα, από άγνοια και, στην καλύτερη περίπτωση, από τεμπελιά, από φυγοπονία, από άρνηση να θέσουν τα γεγονότα στη βάσανο μιας, αν όχι επιστημονικής, έλλογης τουλάχιστον παρουσίασης. Στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης η κατάσταση αυτή είναι ιδιαίτερα εμφανής και αποκαρδιωτική. Εδώ δεν υπάρχει καν είδηση, η είδηση είναι το σχόλιο του δημοσιογράφου, όταν δε αυτό είναι και ανακριβές, τα πράγματα εκτροχιάζονται.
Φυσικά, ευθύνη για την κατάσταση της χώρας έχουμε όλοι μας και ο καθένας χωριστά. Μεγαλύτερο όμως μερίδιο ευθύνης έχουν όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Με τέτοια κόμματα, με τέτοια διοίκηση και με τέτοια ενημέρωση, τι να κάνουν οι πολίτες; Καταλήγουν να άγονται και να φέρονται από τον ορυμαγδό του άκριτου υβρεολόγιου και της παραπλανητικής πληροφόρησης. Η πραγματικότητα αυτή είναι άκρως ανησυχητική και χρειάζονται μεγάλα αποθέματα ψυχραιμίας και κριτικής σκέψης για να αντισταθεί κανείς στην ισοπέδωση που επιχειρείται. Θα μπορέσει άραγε η κοινωνία να αποδειχθεί σοφότερη από τους ταγούς της; Ας το ευχηθούμε.