Μπήκα στο γραφείο «φτιαγμένος», με όσα είχα ακούσει πριν λίγο στο ραδιόφωνο,  από εκπρόσωπο της ΝΔ. Άρχισα λοιπόν τη «γκρίνια»: – «Θα πεθάνουμε στην πλήξη και στην ανία μ’ αυτούς, μόλις γίνουν κυβέρνηση. Ο ξύλινος λόγος τους δείχνει την ξύλινη σκέψη τους. Δεν αντέχονται οι κοινοτοπίες τους. Είναι τοξικές». Είπα και άλλα, αλλά η ευπρέπεια δεν επιτρέπει να κοινολογηθούν εδώ.

Και ενώ «ανέβαζα στροφές», με πάγωσε η συνεργάτις μου. – Μα αυτό ζητάμε, μου είπε. Την κανονικότητα που μας έλειψε. Να ακούμε δηλαδή και κοινοτοπίες και ανοησίες από κάθε κυβέρνηση και να γκρινιάζουμε γι’ αυτό, αλλά να μην κινδυνεύει κάθε στιγμή η χώρα να τιναχθεί στον αέρα, από την ίδια την κυβέρνηση. Γιατί αυτό που περνάμε σήμερα,  το να μην ξέρεις δηλαδή ποια μέρα θα ανατιναχθεί η χώρα από αυτούς που έχουν την ευθύνη της, δεν αντέχεται άλλο. Γι’ αυτό, περιμένω τη στιγμή της κανονικότητας. Όταν, αφού φύγει το κακό που μας βρήκε, θα μας φανούν βάλσαμο, ακόμη και οι κοινοτοπίες της επόμενης κυβέρνησης……

Όταν, μετά από ώρα, κατάλαβα τι έλεγε – κάποιοι είμαστε και αργόστροφοι – μου συνέβη αυτό  που έγραψε ο Γ. Βιζυηνός, λίγο πριν του πέσει το μολύβι από το χέρι, για να φύγει οριστικά τον κόσμο μας: «…μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου».

Γι’ αυτό και αμέσως άρχισα να ονειρεύομαι τη στιγμή, κατά την οποία θα βρίζουμε  μεν τον επόμενο πρωθυπουργό, αλλά θα το κάνουμε μακάριοι και ήσυχοι. Διότι θα βρίζουμε «εκ του ασφαλούς». Σίγουροι δηλαδή ότι δεν είναι αυτοαπατεώνας – που πάει να πει απατεώνας του εαυτού του και όλων ημών –  και ακόμη πιο σίγουροι, ότι δεν καταστρέφει απερίσκεπτα τη χώρα.

Και αφού ξεκίνησα, προχώρησα το όνειρο στα άκρα του: Λες, σκέφτηκα κι εγώ, μέρες που είναι, να πιάνουν οι ευχές και να σωθεί μ’ αυτές η χώρα; Οπότε, για την περίπτωση που πιάνουν, αφού ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, αποφάσισα να πω και εγώ τις δικές μου κι ας είναι γέννημα της απελπισίας μου:

Εύχομαι λοιπόν να φύγει γρήγορα το κακό που μας βρήκε, για να έρθει η πιο βαρετή και η πιο πληκτική κανονικότητα που μπορούμε να συναντήσουμε, με τη μορφή μίας «κανονικής» κυβέρνησης, η οποία:

Θα λέει και ψέματα. Όσα θέλει μάλιστα, μετά από αυτό που περάσαμε. Αλλά προσοχή! Το ψέμα δεν θα είναι ο κανόνας, ούτε θα θεωρείται ο θρίαμβος της αλήθειας, όπως σήμερα, επειδή και μόνον υπηρετεί την εξουσία. Ούτε θα καταργείται η διάκριση αλήθειας – ψέματος.  Αντίθετα, το ψέμα, παρ’ ότι θα λέγεται, θα θεωρείται παρέκκλιση από τους δημοκρατικούς κανόνες. Και το κυριότερο: Όταν θα πιάνονται να λένε ψέματα, δεν θα προβάλλουν στους άλλους την δική τους αθλιότητα, όπως κάνουν οι σημερινοί. Με άλλα λόγια, δεν θα είναι ξεδιάντροποι, αλλά θα ντρέπονται.

Θα έχει και «μπαγαπόντηδες» και κατσαπλιάδες. Αλλά η «μπαγαποντιά» και ο κατσαπλιαδισμός, δεν θα καθαγιάζονται ως η ανώτατη ηθική, που δήθεν υπηρετεί τους σκοπούς της ιστορίας.

Θα έχει και υποκριτές. Αλλά δεν θα ξαναζήσουμε το τερατώδες: Να υμνούν υποκριτικά τον «εν γένει άνθρωπο», ενώ περιφρονούν κυνικά τους πραγματικούς ανθρώπους.  Με άλλα λόγια, όταν το «στύψιμο» της κοινωνίας φέρνει κάποιο περίσσευμα, δεν θα αγνοούν αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη (ανέργους), όπως κάνουν οι σημερινοί, επειδή και μόνον δεν πρέπει να ακούγεται η λέξη «άνεργος» στο δικό τους βασίλειο. Γι’ αυτό, δεν θα χρειάζεται να αλλάζουν και τη σημασία των λέξεων, ώστε να ονομάζουν «κοινωνική ευαισθησία», την πιο χυδαία μορφή κοινωνικού δαρβινισμού εις βάρος των πιο αδύνατων, όπως συμβαίνει τώρα, κάθε μέρα και σε κάθε πτυχή της διακυβέρνησης.

Θα έχει και γελοίους φαφλατάδες για να γελάμε. Αλλά όχι και υπουργό παιδείας άτομο με «κεφάλι γεμάτο λέξεις και εντελώς άδειο από σκέψεις», όπως, με μνημειώδη ευστοχία, έγραψε ο Αρίστος Δοξιάδης.

Θα έχει και λούμπεν και καραγκιόζηδες και τυχοδιώκτες. Αλλά δεν θα ξαναβρεθούμε στην κατάντια να έχουμε υπουργό, άτομο το οποίο: Χρησιμοποιώντας ως λογογράφο τον Γεωργαλά, σύμφωνα με δήλωση του τελευταίου, στήριξε την πολιτική αναρρίχησή του στην ωμή συκοφαντία. Με την πρωτοτυπία μάλιστα  – σύμφωνα με την διδασκαλία του Γεωργαλά – να επικαλείται τις συκοφαντικές «καταγγελίες» του, ως απόδειξη των «καταγγελιών» του! Το οποίο ακολούθως, την δική του «μαθησιακή δυσκολία» να αντιληφθεί πώς κινείται η κοινωνία, την «υπεραναπλήρωσε» με θεωρίες συνωμοσίας και μάγια. Και αφού  πρόσθεσε και τη χυδαιότητα  – «στρατηγός στα τέσσερας»  ονομάστηκε λόγω χυδαιότητας – σήμερα, ως υπουργός, ξεματιάζει αεροπλάνα!

Θα έχει και διαταραγμένους. Αλλά δεν θα καταλήξουμε να μας κυβερνούν κάποιοι, που χαρακτηρίζονται από «….ανικανότητα διαχωρισμού ανάμεσα στο τι είναι πραγματικό και τι όχι, ακόμη κι όταν οι αποδείξεις της πραγματικότητας είναι ξεκάθαρες…..» (Ν. Μάνος, «Κλινική Ψυχιατρική», σελ. 95 επ.). Οι οποίοι μάλιστα εκδηλώνουν τέτοια αδυναμία διάκρισης ανάμεσα στο πραγματικό κόσμο και στη φαντασίωση, ώστε να πιστεύουν ότι το πρόβλημα των σταλινικών καθεστώτων που κατέρρευσαν, ήταν τα μεγάλα εισοδήματα των εργαζομένων! Ότι – κατά την φαντασίωσή τους – ενώ οι εργάτες είχαν τόσο μεγάλα εισοδήματα, ώστε να μπορούν μέσα σε μικρό διάστημα να αγοράσουν με το μισθό τους αυτοκίνητο, δεν τους προλάβαινε η αγορά! Οι οποίοι, με άλλα λόγια, έχοντας διαταραγμένη σχέση με την πραγματικότητα, την βλέπουν ανάποδα, αφού πιστεύουν ότι το πρόβλημα των σοβιετικών καθεστώτων ήταν αποτέλεσμα «..των μεγάλων δυνατοτήτων που έδωσε….. ο σοσιαλισμός στους εργαζόμενους»…. (Ν. Κοτζιάς, «Η Πολωνία κι Εμείς», σελ. 15).

Θα έχει τέλος και αποτυχίες. Και πολλές μάλιστα. Αλλά η τύχη μας δεν θα βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι, ως μοναδική «λύση» για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, έχουν την «αυταπάτη» για επανάληψη του θαύματος του «εν Κανά γάμου». Και αυτό, όχι στις υποσχέσεις των παπάδων, αλλά στην πραγματική ζωή! Έτσι, θα γλυτώσουμε από τον κίνδυνο που εγκυμονούν οι σημερινοί κυβερνήτες μας, να περιγραφεί σε λίγο η χώρα με τα ίδια ανατριχιαστικά λόγια, με τα οποία απέδωσε ο Καστοριάδης την πορεία προς τον θάνατο της Σοβιετικής Ένωσης: «Αυτό το … καθεστώς, δεν μπόρεσε ακόμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που έλυσαν οι άνθρωποι, ήδη από την νεολιθική εποχή: Να εξασφαλίσει την συνέχεια ανάμεσα σε μια συγκομιδή και στην επόμενη συγκομιδή. Ούτε εκείνο το άλλο, πού λύθηκε τουλάχιστον από  την εποχή των Φοινίκων: Να δώσει, σ’ εκείνους που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν την τιμή, τα εμπορεύματα που ζητούν….». (Κ. Καστοριάδης, «Το κοινωνικό καθεστώς της Ρωσίας», στο «Χώροι του ανθρώπου»).

Και επειδή δεν αντέχονται άλλο τέτοιες ευχές, σταματώ ……