Για λίγες ώρες (έξι, όπως σε κάτι ποδηλατικούς αγώνες), μας έρχεται εδώ ο Φρανσουά Ολάντ σήμερα, για συνομιλίες με τον Παπούλια (υποχρεωτικό), τον Σαμαρά (αυτόν έχουμε πρωθυπουργό) και ίσως τον Βενιζέλο, τον μόνο -σχετικά- γαλλομαθή. Συνεπώς, ως προς την ουσία, λίγο οι μεταφράσεις, οι χειραψίες, τα φωτογραφικά και τηλεοπτικά στιγμιότυπα (τζάμπα ως προς την ελληνική κοινή γνώμη, γιατί απεργεί φυσικά η ΕΣΗΕΑ), το αθηναϊκό εξάωρο του Ολάντ, αν δεν το παρατείνει, κάπως βιαστικό φαντάζει. Και να σκεφτείς ότι αυτή η επίσκεψη-αστραπή αναβλήθηκε δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν.
Πειράζει; Η απάντηση θα δοθεί από το αποτέλεσμα. Αν επιβεβαιωθεί μια γαλλική στήριξη για να αλλάξει κάτι στα μνημόνια και να προωθηθεί σοβαρά μια ευρωπαϊκή αναπτυξιακή πολιτική, καλό θα είναι. Αν είναι για να προωθηθούν κυρίως πολεμικές παραγγελίες, το πράγμα αλλάζει. Θα προσλάβει τότε χαρακτήρα πρόκλησης για όσους (την πλειονότητα) υποφέρουν σ’ αυτήν εδώ τη χώρα.
Ελπίζω ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Ότι ο Φρανσουά Ολάντ, παρά τα προβλήματα που και η Γαλλία έχει με την εμμονή της Γερμανίας στις πολιτικές λιτότητας που μας στραγγαλίζουν και αρχίζουν και αυτή να την στραγγαλίζουν, θα βοηθήσει πολιτικά χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα. Ελπίζω δηλαδή ότι οι σχετικές πληροφορίες είναι υποβολιμαίες.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες, είτε γιατί «πιανόμαστε από τα μαλλιά μας», είτε γιατί δεν αναλύουμε σωστά τις εξελίξεις, διαψεύδονται εκ των πραγμάτων όσα επέτρεψαν κάποιες αισιόδοξες σκέψεις. Προφανώς γιατί οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν είναι ευνοϊκοί. Τουλάχιστον ως τις γερμανικές εκλογές.
Η πρώτη αισιόδοξη σκέψη ήταν πως θα προχωρούσε πιο αποφασιστικά και δραστικά, με τη συμμετοχή όλης της Ευρώπης του Νότου, μια τολμηρή αναπτυξιακή πολιτική που θα ενέπλεκε και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με όπλο και τα περίφημα «σχεδιαζόμενα» ευρωομόλογα. Η δεύτερη αισιόδοξη σκέψη ήταν πώς παρά τον κ. Κάμερον, ο νέος ευρωπαϊκός προϋπολογισμός θα ήταν αναπτυξιακός, αλλά αν δεν ανατραπεί ή βελτιωθεί από την Ευρωβουλή, δεν θα είναι. Η τρίτη αισιόδοξη σκέψη ήταν πως η ευρωπαϊκή ηγεσία, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, θα βελτίωνε λόγω λάθους τους ασφυκτικούς όρους των μνημονίων. Όμως, χωρίς καμιά θεσμική συλλογική εξουσιοδότηση, ο «αρμόδιος» Επίτροπος Όλι Ρεν αποφάνθηκε πως κάτι τέτοιο θα περιόριζε την εμπιστοσύνη των αγορών, που προφανώς δεν περιορίζεται από την βαθιά ύφεση και την βαθύτερη ανεργία.
Αν μέσα στις έξι ώρες της επίσκεψής του εδώ, ο γάλλος πρόεδρος εκμυστηρευτεί στους έλληνες συνομιλητές του ότι υπάρχει σχέδιο για να αλλάξουν κάπως όλα αυτά, με την πίεση της συμμαχίας του Νότου και της Ευρωβουλής, καλό θα είναι. Ακόμα κι αν δεν το κηρύξουν αυτό από τα μπαλκόνια. Αρκεί φυσικά να υπάρχει ένα τέτοιο σχέδιο.