Μύθος χωρίς ήρωα δεν υφίσταται. Εξίσου ανυπόστατη είναι η λειτουργία τού μύθου δίχως διαβατήριες συνδηλώσεις, πλοκάμια διδαχής που σέρνουν το κοινό τους στην άβυσσο της «(ανα)μόρφωσης». Τι τούς ζητάμε τότε τούς μύθους; Μα για να προσδώσουμε αξία και εκλεκτικότητα στη δύσφορη παραδοχή: είμαστε όλοι ίσοι.
Η απελευθερωτική σημασία τού προειπωμένου ανυπέρβλητου αξιώματος καταπολεμάται σαν την περιβάλλουν οι συκοφάντες με το μέλαν κεντρί τού δυσοίωνος χαρακτήρα, απέναντι εκείνων με και τις κεφαλές τών Ερμών τους που αποτροπιάζουν. Το ίδιο από απαρχής ΤΩΡΑ: πόσοι συστήνουν τον απαράδεκτο παραλογισμό τους ως διαφώτιση, τη μυστική δήθεν γνώση τους ως αποδέσμευση, την αντισυστημικότητά τους. Δεν είναι μόνος ο Βελόπουλος, ο Βαρουφάκης, οι ψεκασμένοι, που ζητούν δικαίωση με την ψήφο μας και προορίζουν την πυρά του Μεσαίωνα για όλους.
Παρουσιάζονται ως διωκόμενοι, αυτοί οι διώκτες της λογικής και του Λόγου. Παραπέμπουν στο μύθο του μάρτυρα για να μαρτυρήσουμε όλοι μαζί στα τενάγη του μίσους και του κοσμοδιορθωτισμού τους.
Γιατί εμείς να συμβάλλουμε, να συναινούμε, να υποδεχόμαστε; Μα επειδή βολεύει, χαϊδεύει, διευκολύνει η προσκόλληση στην εξουσιαστική επιταγή των άπρεπων λόγων τού παράλογου, γιατί βαθιά αναζητούμε την αναμόρφωση, ως επίδοξοι αναμορφωτές, φυγάδες της ισότητας και της ελευθερίας. Η ταύτιση του «είναι» στο «υπάρχω και χαρακτηρίζομαι», η επιλογή της αναγνώρισης ενός Υπεράνω, αγαθού ή μη, επιτηρητή, αρμοστή, κράτους, θεότητας, ιδέας που να μας ξεχωρίζει, να μας ηρεμεί κατά τα γούστα του, εφελκύει την κουλτούρα της καχυποψίας. Το σαρκοβόρο αίτημα της εξουσίας παρουσιάζεται με την προσωπίδα του νόμου, του ανεκπλήρωτου καλού, του επερχόμενου καθαρτικού. Δε με πείθει η Άρεντ. Ρέπω στον Καμύ, επιμένω στον Αμερύ, αγκαλιάζω το Λέβι και την Αλεξίεβιτς, προδίδομαι για τον Κέρτες. ΙΡΕΝΕ ΣΕΝΤΛΕΡ ΣΕ ΑΓΑΠΩ!
Όλοι είμαστε ίσοι/ίσες. Ούτε ηλίθιοι ούτε κρετίνοι. Θνητοί που μπορούν να συμβιώσουν και να κολαστούν, ΜΑΖΙ. Αν δεν κρατηθούμε ενωμένοι από τη λογική, στρώνουμε άφευκτη υποδοχή στους αδίκους των εθνών. Δωσίλογοι στο κράτος της απανθρωποίησης και του αφηρωισμού. Πυρπολώντας των άλλων πρόσωπα, γιατί δεν αντέχουμε να φλεγούμε στην κοινή «συμφορή