Μπορεί να κατοχυρώθηκε σαν η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση, αλλά δεν ήταν και η πρώτη φορά αντιμνημονιακή αντιπολίτευση που παίρνει την εξουσία. Και η Νέα Δημοκρατία αντιμνημονιακή ήταν ως αντιπολίτευση. Και τελικά σημασία δεν έχει τι λες ως αντιπολίτευση, αλλά τι κάνεις ως κυβέρνηση. Γιατί στα τζάμπα Ζάππεια και τα αγανακτισμένα Συντάγματα είναι εύκολο να ξεπουλάς τη λαϊκίστικη πραμάτεια σου. Στο Μαξίμου όμως -με ή χωρίς γραβάτα- τα πράγματα σοβαρεύουν.
Και η ουσία βέβαια δεν είναι αν θα σε αξιολογήσει η τρόικα ή οι εκπρόσωποι των τριών θεσμών, ούτε αν η αξιολόγηση θα γίνει στο Παρίσι ή στις Βρυξέλλες, αλλά ποιες μεταρρυθμίσεις προωθείς εσύ στο πλαίσιο ενός αναπτυξιακού κυβερνητικού προγράμματος. Τέτοιο αναπτυξιακό πρόγραμμα δεν παρουσίασε ποτέ ούτε η προηγούμενη συγκυβέρνηση ούτε και φαίνεται να έχει τέτοια πρόθεση και η σημερινή. Η ανάπτυξη χρειάζεται βαθιές μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς, στην οικονομία και την κοινωνία. Δεν μπορούμε να την αναθέσουμε σε φοροπράκτορες ούτε και να παίξουμε το μέλλον του τόπου στις λοταρίες και στα τυχερά παιχνίδια.
Αρκετά την πληρώσαμε την Ελλάδα του τζόγου!
Την ίδια στιγμή χρειάζονται ριζικές αλλαγές στις νοοτροπίες και τις συνειδήσεις, γεγονός που δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν κυβερνώντα. Αν, όταν είσαι αντιπολίτευση, προτρέπεις τους πολίτες να μην πληρώνουν, δίνοντας μάλιστα και το προσωπικό σου παράδειγμα, πώς μπορείς να κινητοποιήσεις τα πατριωτικά τους φορολογικά ένστικτα όταν γίνεσαι κυβέρνηση;
Τη στιγμή μάλιστα που τους προτείνεις ταυτόχρονα ακόμα πιο… αποτελεσματικές πατριωτικές λύσεις, όπως το να μας πληρώσουν οι Γερμανοί πολεμικές αποζημιώσεις; Οι επικοινωνιακές κοκορομαχίες για το πάπλωμα δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα, συνεχίζουν αντίθετα να μας βυθίζουν στον πάτο της αφερεγγυότητας και της απαξίωσης. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η λειτουργία των Πειραματικών Σχολείων αλλά τα άδεια πουκάμισα της γνώσης που κρύβονται πίσω από τα απολυτήρια του Λυκείου, το πρόβλημα δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στην ΕΡΤ ή τη ΝΕΡΙΤ, όταν και οι δύο χρησιμεύουν στην ταχτοποίηση των «δικών μας παιδιών» και εξελίσσονται σε ΥΕΝΕΔ της εκάστοτε κυβερνητικής προπαγάνδας.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από τις πολιτικές που στηρίζει με άνεση ο Ανθιμος ούτε από στεφάνια στα Ιμια και μεταναστευτικές απειλές κατά των Ευρωπαίων εταίρων μας. Δεν γνωρίζω αν ο Ιησούς είχε φανταστεί ποτέ ότι η Επί του Ορους ομιλία του θα στήριζε μια μέρα την επικοινωνιακή πολιτική του πρώτου Ελληνα αριστερού πρωθυπουργού, αλλά εκείνος τουλάχιστον είχε… εξασφαλισμένη την ανάσταση!