Μία από τις μόνιμες γραμμικές επαναλήψεις της ιστορίας είναι τούτη: Ο διαρκής προεκλογικός μαξιμαλισμός των κομμάτων της αντιπολίτευσης και η ανώμαλη μετεκλογική προσγείωση, στα όρια κυβερνησιμότητας που το σύστημα ορίζει. Το πρόβλημα πια ορίζεται από το κατά πόσον ο αντιπολιτευτικός μαξιμαλισμός ήταν μια επεξεργασμένη υποκριτική τεχνική, με παράλληλη και μη αποκαλυπτόμενη κρύφια ανάλυση της πραγματικότητας, ή μια ολική μέθη αγνωσίας και συλλογικού ναρκισσισμού, με βοναπάρτειες μεγεθύνσεις.
.
Η μετάλλαξη του Α. Παπανδρέου μετά το 1981, ακολουθεί το παραπάνω απλουστευτικό ερμηνευτικό σχήμα, αλλά μάλλον ακουμπά, μετά πολλών επιφυλάξεων, στην πρώτη εκδοχή, δεδομένης της ευφυϊας και της γνώσης του συγκεκριμένου προσώπου.
.
Η αλλαγή ύφους και ρητορείας του -ίσαμε τότε- νουνεχούς, πλην θαμπού μεταρρυθμιστή, Γ. Παπανδρέου, ανήκει στη δεύτερη εκδοχή του ερμηνευτικού πλαισίου, με καταστροφικά αποτελέσματα.
.
Οι περιπτώσεις Μιτεράν (παλιότερα) και Λούλα (πρόσφατα), ανήκουν ξεκάθαρα στην πρώτη περίπτωση, επιφέροντας εις εαυτούς μια μεγαλειώδη, αλλά προφανώς προγραμματισμένη μετάλλαξη, με εξαιρετικά αποτελέσματα για τις χώρες τους, στα πλαίσια πάντοτε του κρατούντος οικονομικού συστήματος, το οποίο δεν διανοήθηκαν να πειράξουν .
.
Το εγχώριο φαινόμενο Σαμαρά, ασφαλώς χρήζει ερμηνειών, εξαιτίας κυρίως του φορτισμένου πολιτικού παρελθόντος, αλλά και της 15ετούς άφωνης απουσίας του. Πάντως, είναι αρκετά κυνικό και εμπεριέχει ενστάσεις, το να υποδύεσαι τον σφόδρα αντι-Παπαδήμο στις 16 του μηνός και στις 17 να είσαι Παπαδημικότερος του Παπαδήμου. Εύχομαι τα καλά δείγματα γραφής να διαρκέσουν και πράγματι η ιδεολογική αναθεώρησή του να είναι αληθινή και εμπροσθοβαρής.
.
Αλήθεια, τι αναμένουμε από την εκκολαπτόμενη κολλεγιά των ΣΥΡΙΖ-α-ΝΕΛ; Τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που γίνεται σήμερα, δηλαδή πλήρη αποδοχή των καπιταλιστικών ορίων, απομόνωση φαινομένων Παναγούλη, κ.λπ. και σταδιακό απεγκλωβισμό από πολιτικές προσεγγίσεις δραχμικών συνιστωσών. Και δεν ξέρω πια αν επαρκούν οι σοβαρές αντιλήψεις Δραγασάκη, Σταθάκη, ακόμα και Τσακαλώτου, Μηλιού. Ο ερασιτεχνισμός και η βερμπαλιστική δημοκοπία, έχουν υπερβεί προ πολλού τα εσκαμμένα και σ’ αυτούς, κατά κύριο λόγο, αναφέρονται οι επαναστάτες του γλυκού νερού.
.
Στον αντίποδα, βρίσκονται οι πολιτικοί που διαθέτουν την αίσθηση του μέτρου, προσαρμοσμένη στις αναγκαιότητες των τακτικών αναθεωρήσεων. Οδηγούν αθόρυβα και ενίοτε λοιδορούμενοι, το όχημα της πολιτικής διακύβευσης κόντρα στο οχλοκρατούμενο αίτημα, ενώ είναι αδιαπραγμάτευτα τοποθετημένοι στην αντίπερα όχθη του εθνολαϊκισμού, αδιαφήμιστοι επαναστάτες του μεσομακροπρόθεσμου κοινωνικού καλού. Συνήθως είναι σχολαστικά προσηλωμένοι στα ιδεολογήματά τους, αλλά αυτό για το οποίο είναι ξεχωριστοί, είναι τα μικρά ή μεγάλα ωφελήματα για τη χώρα. Ονόματα, ενδεικτικά: Βενιζέλος, Καραμανλής, Σημίτης για μας, Αντενάουερ, Μπραντ, Σμιτ, Σρέντερ, Κολ για τους Γερμανούς, ή ο Αρ. Μπριάντ και ο Μολέ για τους Γάλλους.
.
.
Η Κεντροαριστερά και το άδειο της πουκάμισο
.
Σήμερα (28 Νοεμβρλιου), κάποιες αξιόλογες συναθροίσεις μεταρρυθμιστών, με τις επίσημες συμμετοχές της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, θα προσπαθήσουν για μιαν ακόμα φορά να συντονίσουν τους βηματισμούς τους. Το ιδεολογικό πλαίσιο που θα επιχειρηθεί να στηθεί, πρέπει να ’ναι μαζί, ευρύχωρο και καθορισμένο. Είμαστε βέβαιοι πως όταν μιλάμε για επανορισμό του Κράτους, μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα; Έχουμε λήξει με τις ερμηνείες και τις προτεραιότητες για την Παιδεία, το ΤΑΙΠΕΔ, τους ΟΤΑ; Αντιλαμβανόμαστε ότι σοσιαλδημοκρατικός φιλελευθερισμός και φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, έχουν σήμερα τόνους κοινών θέσεων και βουλημάτων; Κατανοούμε πως παλιότεροι προσδιορισμοί, όπως Αναν. Αριστερά, Τρίτος Δρόμος, Σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, καίτοι φορτισμένοι από το παρελθόν με αρκετά από τα ευγενέστερα των ιδεωδών των κοινωνιών, σήμερα, χωρίς δύστροπες και δύσμορφες επικαιροποιήσεις, είναι αδειανά πουκάμισα;
.
Το μεταρρυθμιστικό κέντρο, επαναστατικό σήμερα από τις ανάγκες των καιρών, αφού ταυτίσει τα πολλά σημαινόμενα σε ένα, οφείλει να αναζητήσει τον ηγέτη με τα χαρακτηριστικά που προδιέγραψα, χωρίς εξ επαγγέλματος νάρκισσους αρχηγίσκους, ή ισόβιους βαδιστές στα κουλουάρ ταχυτήτων.
.
Σκεφτείτε το. Υπάρχουν περισσότεροι από όσους νομίζουμε, αρκεί να κοιταχτούμε και να κοιτάξουμε, με τις προδιαγραφές των σημερινών αναγκών της σαφήνειας, της ιεράρχησης και των μικρών, καθημερινών επαναστάσεων.
.
*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.