Δεν είναι πληθώρα τα παραδείγματα χρηστής και ταυτόχρονα εξαιρετικά αποδοτικής διαχείρισης προς το δημόσιο συμφέρον.
Ενα τέτοιο θετικό παράδειγμα ήταν οι Ελληνικές Γεωργικές Ασφαλίσεις (ΕΛΓΑ) επί προεδρίας κ. Θεόδωρου Σαρρή, από τον Απρίλιο 2010 έως τον περασμένο Δεκέμβριο. Οταν ανέλαβε τα καθήκοντά του, οι ΕΛΓΑ ήταν ένας οργανισμός καταβόθρα δημοσίου χρήματος. Το 2010 είχε φτάσει να είναι πνιγμένος στα χρέη –χρωστούσε 4,2 δισ. ευρώ, αφού κάθε χρόνο δημιουργούσε νέο έλλειμμα 400 εκατ. ευρώ περίπου. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, οι ΕΛΓΑ άρχισαν να έχουν πλεονάσματα της τάξης των 100 εκατ. ευρώ ετησίως. Πώς συνέβη αυτό το «θαύμα»; Η διοίκηση των ΕΛΓΑ (α) άλλαξε τις διαδικασίες είσπραξης, ώστε να μην πληρώνουν μόνον οι έντιμοι αγρότες και διπλασιάστηκαν τα έσοδα, από 75 σε 150 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο. (β) Κατήργησε τις ρουσφετολογικές προσλήψεις και, γι’ αυτό κυρίως, η μισθοδοσία περιορίστηκε από 53 σε 16 εκατ. ευρώ. Και (γ) Εκοψε τις ψεύτικες αποζημιώσεις. Μέχρι τότε, διανέμονταν αποζημιώσεις 800 εκατ. ευρώ ετησίως (λες και η Ελλάδα βρισκόταν στην Ανταρκτική…), όταν στη Γαλλία δεν ξεπερνούσαν τα 150 εκατ. ευρώ.
Το «πάρτι» (φαινόταν σαν να) είχε τελειώσει οριστικά…
Ενα δεύτερο θετικό παράδειγμα ήταν ο Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), επί διοικήσεως κ. Ηλία Κικίλια, δηλαδή από τα μέσα Δεκεμβρίου 2009 μέχρι την περασμένη εβδομάδα. Οταν ανέλαβε τα καθήκοντά του, ο ΟΑΕΔ είχε μηδενική (0) απορρόφηση πόρων από το ΕΣΠΑ, είχαν μηδενιστεί (0) τα αποθεματικά του εξαιτίας ενός (για πρώτη φορά στην 55ετή ιστορία του…) τεραστίου ελλείμματος χρήσης ύψους 600 εκατ. ευρώ. Ο ΟΑΕΔ δεν είχε ενιαίο πληροφορικό σύστημα, η ρεμούλα οργίαζε – βρέθηκε ασφαλισμένος που λάμβανε επιδόματα από οκτώ διαφορετικές (8) υπηρεσίες!
Τριάμισι χρόνια μετά, ο ΟΑΕΔ έχει πετύχει απορροφητικότητα 60% στους πόρους του ΕΣΠΑ και έχει υλοποιήσει 74 δράσεις ανάσχεσης και ανακούφισης της ανεργίας, με τις οποίες υπολογίζεται ότι έχει επιτευχθεί συγκράτηση της ανεργίας κατά 6 ποσοστιαίες μονάδες περίπου. Η πληθώρα των νέων προγραμμάτων συνοδεύτηκε με μείωση του στελεχικού δυναμικού του έως και 50%. Μεταξύ των άλλων, ο ΟΑΕΔ απέκτησε σύγχρονη, ολοκληρωμένη πληροφορική υποδομή, που κατάφερε να τη φτιάξει με κόστος μικρότερο από 150 χιλιάδες ευρώ (αντί για εκατομμύρια που ξοδεύουν διάφοροι δημόσιοι φορείς για ανάλογα συστήματα, τα οποία ενίοτε δεν δουλεύουν ή χρειάζονται άλλα τόσα λεφτά για αναβάθμιση και συντήρηση…), χάρη στην οποία εξοικονόμησε 6 εκατ. ευρώ περίπου. Ετσι, σήμερα ο ΟΑΕΔ διαχειρίζεται με ασφάλεια και διαφάνεια περίπου 6 εκατομμύρια συναλλαγές ετησίως, οι διοικητικές πράξεις διεκπεραιώνονται σε χρόνο μικρότερο της εβδομάδας (αντί για πάνω από δύο μήνες που απαιτούνταν παλιότερα…), έχει μειωθεί η ταλαιπωρία των συναλλασσομένων διότι αντλούνται ηλεκτρονικά το 80% των δικαιολογητικών που θα έπρεπε να προσκομιστούν και, τέλος, μειώθηκαν οι λειτουργικές, μη μισθολογικές δαπάνες κατά 30% – αφού, με τη μηχανοργάνωση έχουν καταστεί πρακτικά αδύνατες οι πλαστογραφήσεις και άλλες συνήθεις απατεωνιές.
Κι αυτό το «πάρτι» (φαινόταν σαν να) είχε τελειώσει οριστικά…
Δυστυχώς, η χρηστή και αποδοτική διαχείριση ενός δημοσίου φορέα είχε και έχει πολλούς εχθρούς. Αν μη τι άλλο, δημιουργεί ένα «κακό προηγούμενο». Καθότι το κράτος ήταν πάντα το πιο προνομιακό πεδίο κερδοσκοπικής δράσης και οι κρατικοί φορείς ήταν πάντα ένα εργαλείο που χρησιμοποιούσαν οι κυβερνήσεις για να οικοδομούν το πελατειακό κράτος, να ταΐζουν τους πελάτες τους και να εξασφαλίζουν την κοινωνική συναίνεση σε πολιτικές βαθιά (και αποδεδειγμένα, πλέον…) εχθρικές στο αληθινό εθνικό και λαϊκό συμφέρον. Το κράτος ήταν πάντα (με λίγες και βραχείες εξαιρέσεις…) η λεία, το λάφυρο που νεμόταν όποιος κέρδιζε την κυβερνητική εξουσία. Δυστυχώς, κομματικό λάφυρο παραμένει και σήμερα. Μεσούσης της σφοδρότατης κρίσης, πρόκειται για ένα φαινόμενο απολύτως απεχθές. Αηδιαστικό.
Ο κ. Θ. Σαρρής και ο κ. Ηλ. Κικίλιας δεν ήταν κομματικοί εγκάθετοι. Γι’ αυτό, το πολιτικό σύστημα δεν τους άντεξε. Τους αντικατέστησε με δύο κομματικές επιλογές –βαθύ πράσινο ο ένας, βαθύ μπλε ο άλλος. Ενώ ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται σκληρά, κάποιοι από τους «σωτήρες» του χτίζουν το προσωπικό κομματικό κράτος τους – και η ΔΗΜΑΡ τηρεί… «άψογη στάση», κινούμενη στα όρια της γραφικότητας. Οταν η ανασύνταξη του κράτους είναι προϋπόθεση για την ανασύνταξη της χώρας, κάποιοι «σωτήρες» του πασχίζουν να το διαβρώσουν περαιτέρω, με κολλητούς τους – κομματικούς φυλάρχους. Οταν, μάλιστα, πρόκειται για δημόσιους οργανισμούς που διαχειρίζονται πολλά λεφτά, τότε, πλέον, ο αναίσχυντος κομματισμός γίνεται άτεγκτος. Γιατί; Υποθέτω, επειδή και ο πειρασμός να ξαναρχίσει το «πάρτι» καθ’ οδόν προς τις εκλογές, είναι ακατανίκητος…