Κανονικά τώρα στην Ελλάδα θα έπρεπε να συζητάμε πώς θα κατανεμηθούν πιο δίκαια τα βάρη της κρίσης και όχι για το αν υπάρχει κρίση. Θα έπρεπε να συζητάμε πώς θα βελτιωθεί -και μάλιστα αστραπιαία- το κράτος πρόνοιας για να προστατευτούν οι άνεργοι και όχι αν θα κοπούν τα επιδόματα πολυτέκνων με εισόδημα άνω των 40.000 ευρώ.

Αντί να συζητάμε αν πρέπει να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί, θα έπρεπε να βρούμε από τώρα λύσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους που έτσι κι αλλιώς θα μείνουν χωρίς δουλειά· είναι λογική η πρόταση του κ. Στέφανου Μάνου για 70% μισθό επί τριετία ή μήπως πρέπει να γίνει 80% για μια διετία ή κάτι άλλο τέλος πάντων; Θα έπρεπε να συζητάμε για το ποια από τα 42 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, που έχουμε, θα κλείσουν ή θα συγχωνευτούν και όχι για το αν είναι δημοκρατικό δικαίωμα λίγων τραμπούκων να παρεμποδίζουν τις εκλογές. Θα έπρεπε να υπάρχει αντιπαράθεση για πολλά, αλλά η συζήτηση γίνεται για το αν έπρεπε να είχαμε δεχθεί το Μνημόνιο, λες και μάς περίσσευαν ή μάς περισσεύουν τα λεφτά και οι λύσεις για την ελληνική οικονομία.

Οι ερχόμενες εκλογές αποκαλούνται «της οργής». Θα είναι, αλλά κανείς δεν μάς ξεκαθαρίζει τον λόγο της οργής. Θύμωσαν οι πολίτες με το πολιτικό σύστημα, διότι την εποχή των παχιών δανεικών δεν έπραξε αυτά που έπρεπε να κάνει, ή είναι οργή γιατί τώρα -αναγκαστικά- πράττει όσα δεν έκανε τα προηγούμενα χρόνια;

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το δεύτερο, εξ ου κι αυτοί που τάζουν τα εύκολα κερδίζουν, ανεξαρτήτως πού βρίσκονται (αριστερά ή δεξιά) στον πολιτικό χάρτη. Ομως, αφού τόσο πολλοί οργίζονται με τη διάψευση του «λεφτά υπάρχουν», γιατί περισσότεροι τσιμπάνε στο παραμύθι ότι «ανώδυνες λύσεις υπάρχουν»; Κι αν ο ελληνικός λαός είναι θυμωμένος με το παλιό πολιτικό σύστημα, γιατί όλα δείχνουν ότι θα προκρίνει ένα χειρότερο από κάθε άποψη· είτε διά της ακυβερνησίας, είτε διά της ανόδου των λαϊκιστών;

Φαντάζει αστείο, αλλά το βασικό επιχείρημα μέχρι σήμερα ήταν πως το εκλογικό σώμα επέλεγε τυφλωμένο από τις παροχές. Τώρα προκρίνεται η «λύση» να ψηφίσει τυφλωμένο από οργή. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα μάτια; Μήπως να κοιταχτούμε στον καθρέφτη για να δούμε το πολιτικό σύστημα που δηλώνουμε ότι απεχθανόμαστε; Δεν μπορεί, δηλαδή, να είμαστε οργισμένοι από το πολιτικό σύστημα, διότι σκόρπισε τα λεφτά και για αντίδραση να ψηφίζουμε κάποιον που υπόσχεται ότι θα σκορπίσει περισσότερα. Κι άντε, μέχρι το 2009 ήμασταν (κατά την έκφραση του συρμού) «ανενημέρωτοι». Τώρα, που ενημερωθήκαμε, θα δώσουμε 10% στον κ. Πάνο Καμμένο;

Αυτές οι εκλογές μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές για τη χώρα, αλλά και η καταστροφή είναι δημοκρατικό δικαίωμα της πλειοψηφίας. Σ’ αυτές τις εκλογές, όμως, επίσης θα αποκαλυφθεί ποια χώρα θέλουμε, μιας και εξ αιτίας του Μνημονίου δεν υπάρχουν τα δεκανίκια του πελατειακού κράτους. Θα δούμε πόσοι σταρ θα εκλεγούν και πόσοι σκεπτόμενοι· δυστυχώς η τομή των δύο συνόλων είναι πολύ μικρή. Κυρίως θα δούμε αν κυριαρχήσει η ατελέσφορη οργή ή αν θα προκριθεί κάποιο σχέδιο για το μέλλον. Σ’ αυτές τις εκλογές δεν ισχύουν τα «δεν ήξερα, δεν μου ’παν, δεν μ’ ενημέρωσαν». Ολοι ξέρουμε πώς φτάσαμε ώς εδώ κι αυτό που θα απαντηθεί στις 6 Μαΐου είναι πού θέλουμε να πάμε.