Είδα πρόσφατα στο Λονδίνο το θεατρικό έργο του Τζέιμς Γκράχαμ «Καλύτεροι των Εχθρών » (BestofEnemies”). Πρόκειται για ένα συναρπαστικό πολιτικό έργο, μια δραματικοποιημένη εκδοχή των περίφημων διαλόγων που είχαν στην τηλεόραση το 1968 στην τότε ταραγμένη Αμερική ο αριστερός συγγραφέας, διανοούμενος, πολιτικός Γκόρ Βιντάλ (GoreVidal) και ο ακραίος συντηρητικός ιδρυτής της επιθεώρησης “NationalReview” Γουίλιαμ Μπάκλευ (WilliamF. BuckleyJr.). Σε κάποιον από τους διαξιφισμούς ο Βιντάλ λέγει περίπου (σε δική μου απόδοση): «οι εκλογές είναι θέατρο, δράμα, παράσταση, Τις κερδίζει αυτός που παίζει καλύτερα το ρόλο του, που επικοινωνεί καλύτερα με την πλατεία, τους θεατές, το ακροατήριο, αυτός που τουςπροσφέρει συγκίνηση και τους εμφυσά το παράλογο της ελπίδας (absurdityofhope). Εάν δεν προσφέρεις συγκίνηση και ελπίδα δεν κερδίζεις εκλογές. Όταν πέφτει η αυλαία, την επομένη των εκλογών, αυτό που μένει είναι η ελπίδα. Ο θυμωμένος και απελπισμένος με βιτριόλι του όλα μαύρα κι άραχνα ( doomandgloom) δεν κερδίζει». Βέβαια ο Γκορ Βιντάλ δεν είναι ο μόνος που είδε τις εκλογές και γενικότερα την ανθρώπινη και πολιτική πράξη ως θέατρο. ΟΟυίλιαμΣαίξπηρστονπερίφημομονόλογότουστο «ΌπωςΑγαπάτε» (Asyoulikeit) κραυγάζει ως γνωστόν: «Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή, κι οι άνθρωποι, κι οι άντρες κι οι γυναίκες όλοι παίζουν: βγαίνουν και μπαίνουν. Κι ο άνθρωπος στον βίο του όλον παίζει μέρη πολλά, κι οι πράξεις είν’ εφτά, οι εφτά ηλικίες..» .
Το καθ’ημάςφετινό εκλογικό δράμα έχει δύο πράξεις .Μόλις έπεσε η αυλαία της πρώτης . Θα ακολουθήσει η δεύτερη με την τελική κάθαρση όπου θα επιβεβαιωθεί ποιός εμφύσησε τελικά πιο πειστικά την ελπίδα και έλαβε τον μεγαλύτερο «έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα κα τ’ανεκτίμητα Εύγε» σε ψήφους .
Οι πρώτες εκλογές που αμυδρά θυμάμαι είναι αυτές του Μαΐου 1958, όταν η ΕΔΑ ήλθε δεύτερο κόμμα στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα της ημι-κοινοβουλευτικής καχεκτικής δημοκρατίας του Κ. Καραμανλή. Αλλά οι πρώτες εκλογές που μου εμφύσησαν την ελπίδα( χωρίς ίχνος παραλόγου) ήταν αυτές του 1963 – ακριβώς 60 χρόνια πριν – όταν η Ένωση Κέντρου και ο Γέρος της Δημοκρατίας, Γεώργιος Παπανδρέου, ήλθαν στην εξουσία. Την ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα απ’ αυτή που γνώριζα. Καθώς εργαζόμουν τότε σ’ ένα ναυπηγείο στο Πέραμα και φοιτούσα σ’ ένα νυκτερινό γυμνάσιο-παράγκα στην Κοκκινιά κάτω από άθλιες συνθήκες . Ενώ γιατη συγκίνηση στο θέατρο Κεντρικό για την πρώτη εκτέλεση του μέγιστου έργου Επιφάνεια των Γ. Σεφέρη και Μ. Θεοδωράκη. Κράτησα τη ζωή μου. Και «την έφερα έως εδώ» σε μια άλλη, απείρως καλύτερη Ελλάδα με τις εκλογές πάντοτε ως θεατρική πράξη νέας ελπίδας. Που τελικά σημαίνει ότι οι εκλογές σε μια δημοκρατία είναι και κάτι πολύ περισσότερο από θέατρο. Είναι άσκηση ελευθερίας, επιλογών για το μέλλον, για μια καλύτερη ζωή, για βελτίωση της μοίρας μας. Έστω κι αν «στήνουμε θέατρα και σκηνικά/ όμως η μοίρα μας πάντα νικά/ και τα σαρώνει και μας σαρώνει...».
Γι΄ αυτό στη πολιτική όπως και στη ζωή « τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή..»
Πηγή: www.tanea.gr