Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφόρησε το δίσκο του Ρεζέρβα Μεταξύ άλλων είχε και το τραγούδι ποταμός με τίτλο Οι εκλογές Μαντινάδα.
Είναι ένα τραγούδι όπου με αλληγορικό και σουρεαλιστικό τρόπο ο Σαββόπουλος σχολιάζει την ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή. Στη τέταρτη στροφή ο Νιόνιος μας λέει :
Γινόταν ο κατακλυσμός το είπε και το δελτίο
και μπήκα σ’ ένα ασανσέρ γιατί δεν είχε πλοίο.
Μαζί μου μπαίνουνε πολλοί, πω πω πω ντουνιάς, σχεδόν καμιά χιλιάδα
νομίζω κι ο Καραμανλής ωχ αμάν αμάν μαζί με την Ελλάδα.
Το ασανσέρ αγκομαχά επικρατεί ζουλάρδα,
η Ελλάδα αρχίζει να γελά και γίνεται γελάδα
και μια φωνή με προφορά ωχ αμάν αμάν απ’ των Σερρών την Πρώτη,
ρωτάει άμα συμφωνώ ωχ αμάν αμάν να γίνομαι Ευρώπη.
Μα κι αν ταΐζεις του απαντώ κακάο την γελάδα
δε θα `ναι πάλι πιθανόν ν’ αρμέξεις σοκολάδα.
Αυτά το μακρινό 1977 Βέβαια η πραγματική αγελάδα δεν ήταν η Ελλάδα αλλά η ΕΟΚ και αργότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποιος δεν θυμάται τα ολοκληρωμένα Μεσογειακά προγράμματα η τα πακέτα Ντελόρ. Ήταν τότε που η ελληνική επαρχία μεταμορφώθηκε μετά από δεκαετίες. Τα λεφτά ήταν της Ευρώπης. Τα χέρια που τα μοίραζαν ελληνικά. Το ίδιο και ο τρόπος του μοιράσματος.
Και παρά τις γκρίνιες η σχέση αυτή προχωρούσε στηριγμένη στο οικονομικό όφελος. Θεσμικά όμως χώλαινε. Η παραπομπή της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο αρκετές φορές πιστοποιούσε την δυσκολία προσαρμογής μας στους ευρωπαϊκούς κανόνες. Θυμίζω σαν πιο χαρακτηριστικό το θέμα των χωματερών που τις πληρώναμε ακριβά.
Με την είσοδο της χώρας στο πρώτο μνημόνιο το αντιευρωπαϊκό συναίσθημα άρχισε να φουντώνει. Δεν άργησε να οδηγηθούμε σε ρήξη με την Ε.Ε.
Το δημοψήφισμα του 2015, ήταν η κατάληξη του συσσωρευμένου θυμού για τους άκαρδους εταίρους που μας δάνειζαν με προϋποθέσεις και έλεγχο, και όχι χωρίς αυτά στο όνομα της αλληλεγγύης. Το καινούργιο στοιχείο ήταν η αμφισβήτηση της Ευρώπης και από την άκρα δεξιά . Διόλου περίεργο αφού κι ένας από αυτούς είχε γίνει και Υπουργός Εθνικής Άμυνας.
Ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω το δυνατό ΟΧΙ από περιοχές που τις προηγούμενες δεκαετίες είχαν ωφεληθεί γενναιόδωρα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Προφανώς η αγελάδα ήταν του γείτονα.
Και για να μην κατηγορηθώ για φιλοευρωπαϊκό ενδοτισμό διευκρινίζω ότι δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τέλειο και αλάνθαστο. Είναι όμως το μόνο που έχουμε. Η εποχή του τρίτου δρόμου παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Ξέρω ότι ο ευρωπαϊκός Βορράς συχνά δεν κατανοεί τα προβλήματα του Νότου. Και ότι η ισχύς της Γερμανίας προκαλούσε ασφυξία στους υπολοίπους. Και πως δεχόμαστε πιέσεις σε ζητήματα που μας δυσαρεστούν. Και πολλά άλλα. Μας τρομάζει ακόμα η συνθέτη αρχιτεκτονική της Ε Ε. με αποτέλεσμα να αδιαφορούμε για αυτήν. Το ζήτημα όμως είναι πως πορευόμαστε σαν χωρά μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Με το βλέμμα στραμμένο προς τις ευρωεκλογές αναρωτιέμαι αν υποψήφιοι που ζητάνε την ψήφο μας γνωρίζουν το πλαίσιο αυτό;
Γνωρίζουν τα μείζονα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη; Τι άποψη έχουν φέρ’ ειπείν για την κατανομή της εξουσίας μεταξύ ευρωπαϊκής επιτροπής, ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και ευρωπαϊκού συμβουλίου; Προς ποια κατεύθυνση θα ήθελαν να πάνε τα πράγματα; Την φράση Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πως την αντιλαμβάνονται; Πως αντιλαμβάνονται τα όρια αναμεσά στην εθνική ή την υπερκείμενη ευρωπαϊκή ευθύνη και κυριαρχία.
Εν τέλει πως θα μιλούσαν στον απλό ψηφοφόρο του κόμματός τους προκειμένου να πάει να ψηφίσει; Κάνοντας έκκληση στον κομματικό πατριωτισμό ή εκφράζοντας έστω δειλά σκέψεις για το κοινό μέλλον. Πόσο θα ήθελα να άκουγα θεματικά debate μεταξύ υποψήφιων των διάφορων κομμάτων.
Όμως μη γελιόμαστε, οι ευρωεκλογές είναι για τους περισσοτέρους βαρόμετρο για την εθνική πολιτική σκηνή. Άρα μάταια ελπίζω να παρακολουθήσω σοβαρές συζητήσεις για τα ευρωπαϊκά ζητήματα.
Τελειώνω με ένα ερώτημα Γιατί θα ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές αντί να πάμε στη θαλασσα και όχι τι θα ψηφίσουμε; Κι όταν απαντηθεί το γιατί, ύστερα το τι και ποιους θα ψηφίσουμε προκύπτει πιο εύκολα.
Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ