Είμαστε τόσο αποκλεισμένοι στα δικά μας, αναμένοντας τώρα την Τετάρτη την τελική ετυμηγορία της ΕΕ και υφιστάμενοι τους κακόγουστους θεατρινισμούς ενός πολιτικού συστήματος που καταρρέει. Ελπίζοντας ότι η Πέμπτη θα είναι μια άλλη μέρα.
Ενώ υπάρχει και ο υπόλοιπος κόσμος, οι εξελίξεις βοούν γύρω μας. Ούτε ένας λόγος συμπαθείας για ένα καθημερινά δολοφονούμενο λαό δεν εκπέμπεται από τη χώρα μας. Η αθάνατη ρήση του Σοφοκλή επιβεβαιώνεται στην δική μας στάση. Πρόκειται για την ατέλειωτη τραγωδία της Συρίας. Μιας χώρας με ιστορικές συγγένειες με την δική μας.
Ο λαός της Συρίας αντιμετωπίζει, απομονωμένος στο ανατολικό άκρο του Αραβικού τόξου, ένα από τα πιο βάρβαρα καθεστώτα της εποχής μας.
Βέβαια μερικοί στη χώρα μας εξακολουθούν να θεωρούν αυτά τα καθεστώτα (το τελευταίο Μπάαθ είναι αυτό της Συρίας ) αν όχι σοσιαλιστικά τουλάχιστον αντιιμπεριαλιστικά και «αντισιωνιστικά». Συμβαδίζουν φαίνεται με τις απόψεις του «ανορθωτή» Πούτιν και του Κινέζικου κομμουνισμού. Στους παλιούς Αριστερούς προστέθηκαν και ακροδεξιοί που επιμένουν να θεωρούν ότι η Αραβική Άνοιξη, πολύ περισσότερο η εξέγερση στη Συρία, με την περίπλοκη στρατηγική της θέση, είναι προϊόν υποκίνησης από τους Αμερικανούς…
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εξέγερση είναι οι θρησκευτικές διαιρέσεις. Η πλειοψηφία των Σύρων είναι σιιτική. Οι θρησκευτικές διαφορές όντως περιπλέκουν την κατάσταση και καθυστερούν την πτώση του καθεστώτος. Αν και η εξέγερση πρωτίστως υπηρετεί το ξεπέρασμά τους και το πέρασμα αυτών των επίμονα αρχαϊκών κοινωνιών στην νεοτερικότητα.
Εξ αιτίας της περίπλοκης γεωστρατηγικής σημασίας της Συρίας, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη καθυστέρησαν να πάρουν στοιχειωδώς καθαρή θέση και να στηρίξουν τις δυνάμεις της εξέγερσης. Ήταν και οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν με την επέμβαση στη Λιβύη. Έτσι οι στρατηγικές σκοπιμότητες υπερίσχυαν των αρχών.
Η Συρία όντως «συνθλίβεται» ανάμεσα στο Ιράν, την Τουρκία και το Ισραήλ και η ένταξή της, με νέους όρους, στο δύσκολο μεσανατολικό περιβάλλον θα δημιουργήσει νέα δεδομένα. Αυτά τα δεδομένα είναι που δίνουν στις σκοπιμότητες προτεραιότητα απέναντι στην βάρβαρη ανθρωπιστική καταστροφή.
Με τις καθυστερήσεις και τις σκποπιμότητες δόθηκε χώρος και χρόνος στον Άσσαντ και την φάρα του οι αγριότητες του καθεστώτος του οποίου είναι πιο μεγάλες κι από εκείνες του καθεστώτος Μουμπάρακ. Συναγωνίζεται τις αγριότητες του Καντάφι. Τόσο που αναγκάστηκε να πάρει κάποια θέση ακόμα κι ο Αραβικός Σύνδεσμος.
Επιτέλους κινήθηκε , τόσο καθυστερημένα, το Συμβούλιο Ασφαλείας. Έστω κι αν προσωρινά το μπλόκαραν οι πιο συντηρητικές δυνάμεις του πλανήτη. Όπως η Ρωσία που έδωσε, σύμφωνα με τον υπουργό της των Εξωτερικών, προτεραιότητα στις «επιλογές» του Συριακού λαού, δηλαδή του μακελάρη Άσσαντ.
Μένει να δούμε αν τελικά η διεθνής κοινότητα θα ξεπεράσει δισταγμούς, σκοπιμότητες και διαδικαστικά εμπόδια και θα ταχθεί ενεργητικά στο πλευρό των δυνάμεων της εξέγερσης.
Ο λαός της Συρίας, πορεύεται το δρόμο της Αραβικής Άνοιξης και θα πετύχει να φέρει στη χώρα του την ελευθερία και τη Δημοκρατία. Αξίζει τη συμπάθεια και το θαυμασμό μας έστω κι αν βρισκόμαστε στην τωρινή δύσκολη κατάσταση.