Φαίνεται σαν να έχουν περάσει αιώνες από τον Φεβρουάριο του 2016 όταν το Ποτάμι είχε πάρει την πρωτοβουλία στο 2ο συνέδριό του να βάλει στο τραπέζι την ένωση των δυνάμεων του μεσαίου χώρου μιλώντας για το Κοινοβούλιο του Κέντρου. Σκοπός ήταν να κινητοποιήσει πολίτες που ένιωθαν πολιτικά άστεγοι και να δημιουργηθεί κάτι ενιαίο στο χώρο, όπου δεν θα πρωταγωνιστούσε το παρελθόν και όπου οι πολίτες και όχι οι μηχανισμοί θα είχαν τον πρώτο λόγο στην επιλογή της ηγεσίας.
Έγιναν ζυμώσεις και με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΔΗ.ΣΥ.) που κατέληξαν σε ένα πόρισμα της επιτροπής διαλόγου το καλοκαίρι. Από το φθινόπωρο και μετά η ΔΗ.ΣΥ., βλέποντας ότι την ευνοούσαν οι δημοσκοπήσεις, έθετε ως όρο να ενταχθούν όλες η δυνάμεις υπό τη δική της ομπρέλα, ανεξάρτητα αν ήδη βρίσκονται στη Βουλή (όπως το Ποτάμι) ή όχι.
Το Ποτάμι διαφώνησε σε αυτόν τον πρωτοφανή στα πολιτικά χρονικά «κανιβαλισμό» άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων μεσούσης της κοινοβουλευτικής περιόδου. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, με τη ΔΗ.ΣΥ. να προσπαθεί να απορροφήσει το Ποτάμι «κατά μόνας», εντάσσοντας δύο βουλευτές που εκλέχθηκαν με το Ποτάμι στην κοινοβουλευτική της δύναμη. Έτσι δυστυχώς το γυαλί μεταξύ των δύο έχει ραγίσει για τα καλά…
Στο μεσαίο λοιπόν χώρο φαίνεται να διαμορφώνονται δύο συνιστώσες: Η πρώτη πιο συντηρητική με κύριο εκφραστή τη ΔΗ.ΣΥ. και η άλλη πιο προοδευτική με κύριο εκφραστή το Ποτάμι. Πώς προκύπτει όμως αυτό;
- Όπως είναι φανερό από τις μέχρι τώρα κινήσεις (συγκεντρώσεις στελεχών, προετοιμασίες συνεδρίου κλπ) η πρώτη συνιστώσα ποντάρει κυρίως στη νοσταλγία του παρελθόντος. Έχει λοιπόν το βλέμμα στο παρελθόν (και δεν είναι υποτιμητικό αυτό), ενώ η άλλη συνιστώσα έχει αναγκαστικά το βλέμμα στις αλλαγές για το μέλλον (ίσως γιατί ακριβώς δεν είχε παρελθόν…).
- Η πρώτη συνιστώσα στοχεύει στη δεξαμενή των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που πριν ήταν δικοί της αλλά μυρίστηκαν εξουσία αλλού κι έτσι «αλλαξοπίστησαν». Τους κλείνει το μάτι Η άλλη στοχεύει στη δεξαμενή όσων δεν θέλουν να γίνουν πελάτες κομμάτων.
- Η πρώτη συνιστώσα προσδοκά περασμένα μεγαλεία, πώς θα γυρίσουμε πίσω εκεί που ήμασταν, ενώ η άλλη προσδοκά πώς θα ξεφύγουμε από εκεί που ήμασταν, πώς θα φύγουμε μπροστά.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι για να ανασυγκροτηθεί ο μεσαίος χώρος θέλει ένα γενναίο restart. Για να γίνει αυτό πρέπει να κινητοποιηθούν άνθρωποι που νιώθουν πολιτικά άστεγοι, που δεν ψήφισαν στις εκλογές (περίπου το 40%). Πολλοί από αυτούς, ίσως και η πλειοψηφία τους, είναι στο μεσαίο χώρο. Έχουν κουραστεί όμως να ακούν για «κεντροαριστερά», «κέντρο» και «κεντροδεξιά» και έχουν αποκαθηλώσει τις ιδεολογικές ταμπέλες. Τους ενδιαφέρει να ακούσουν προτάσεις, ιδέες, λύσεις όχι για τα αδιέξοδα του χώρου, αλλά για τα αδιέξοδα της χώρας. Χρειάζεται λοιπόν ένα καινούργιο αφήγημα, όχι ξαναζεσταμένο φαγητό, όχι προτάσεις, διεργασίες, πρακτικές βγαλμένες από τη ναφθαλίνη.
Πρόκειται για ψηφοφόρους που σε ακολουθούν όχι επειδή τους τάζεις θέσεις και πολυθρόνες, αλλά επειδή αλλάζεις όρους και κανόνες. Ψηφοφόροι που δεν ψάχνουν γνωριμίες, αλλά ίσες ευκαιρίες και ανοικτές διαδικασίες. Που συνειδητοποιούν ότι σήμερα πατριωτικό είναι το αντιπελατειακό. Πρέπει φρέσκες, δημιουργικές δυνάμεις από την κοινωνία κι όχι από κομματικά θερμοκήπια, να βρουν μπροστά τους χώρο και όχι πιασμένες καρέκλες. Να ανανεωθεί και να αναζωογονηθεί ο χώρος και όχι να ανακυκλώνονται συνεχώς βαρωνίες και φέουδα.
Οι προοδευτικές δυνάμεις του μεσαίου χώρου πρέπει να ενώσουν δυνάμεις. Όσοι δεν αλληθώρισαν προς τον λαϊκισμό, όσοι τα έβαλαν με τις αδράνειες του συστήματος, όσοι έδωσαν το μεταρρυθμιστικό τους στίγμα πρέπει να συμμετάσχουν σε αυτό το στοίχημα. Και όπως έχω μάθει και στην αθλητική μου καριέρα, οι ομάδες έχουν και παλιούς και νέους παίκτες, αρκεί να παίζουν όλοι το ίδιο σύστημα…
Το στοίχημα λοιπόν είναι η δημιουργία και η βιώσιμη ανάπτυξη αυτού του προοδευτικού μεσαίου χώρου. Ένας χώρος που κινδυνεύει να «πνιγεί» από ασφυξία αν τελικά αλωθεί από την πολιτικά βουλιμική Ν.Δ. και επίσης κινδυνεύει να «ταφεί» κάτω από τα πολιτικά εικονίσματα της ΔΗ.ΣΥ., αν δεν βάλει τη δική του προοδευτική ατζέντα…