Ελπίζω να πάρει τέλος αυτό το ρεζιλίκι με την αστυνομική παρέμβαση και την προσαγωγή νεαρών παιδιών και γονιών, που… τόλμησαν και πήγαν να δουν την ταινία Joker. Ο αντίλογος είναι «Μα, υπάρχει απαγορευτικό της ταινίας για παιδιά έως 17 ετών» και εκεί τρελαίνεσαι διότι: τα 17χρονα μπορούν να αποφασίζουν για την διακυβέρνηση της χώρας μέσω της ψήφους τους, αλλά είναι… ανώριμα για να παρακολουθούν κάποιες ταινίες, ενώ η σχετική αστυνομική διάταξη μας έχει κληροδοτηθεί από το… Ελευθερόφρον και σημαδιακό για τη Δημοκρατία έτος 1936, την «ανανέωσαν»- λέει – το 1996 (Φεκ Β-1028/12.11.1996), μέσα στο πλαίσιο κοινωνικής «Ευταξίας» και «Ευκοσμίας» και… αποφασίστηκε να τηρηθεί τώρα, στην περίπτωση της συγκεκριμένης ταινίας!
Ελπιδοφόρο το ότι αμέσως μετά το φιάσκο, δηλώθηκε επίσημα πως θα «ξανακοιτάξουν» τις παρωχημένες αυτές αστυνομικές διατάξεις.
Πάντως, η αλλόκοτη αυτή φασαρία χρειαζόταν την πρωτοβουλία δυο κυριών, υπαλλήλων του ΥΠΠΟ, οι οποίες ως παιδονόμοι και τηρητές των νόμων, θέλησαν να… προστατεύσουν τα νέα παιδιά από το όποιο αμαρτωλό μήνυμα της εικόνας!!!
Θου Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου! Οι σεβαστές κυρίες, ως φαίνεται, έδρασαν σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να τιθασεύσουν τα ανήλικα, τους γονείς και τους αιθουσάρχες, καλώντας την Αστυνομία να επέμβει δραστικά και να επιβάλει τον Νόμο…
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτό το φολκλορικό συμβάν κι εμείς τραβάμε τα μαλλιά μας… Η υπουργός δεν ξέρει πού να κρυφτεί με το νέο αυτό κάζο καθ’ ό,τι – όπως δηλώνει – οι υπάλληλοι έδρασαν αυτοβούλως και δίχως να πάρουν οποιαδήποτε εντολή. Αλλά, είπαμε πως το όλον είναι ένα φαιδρό συμβάν το οποίο αποκαλύπτει τις παραδοσιακές μας αδυναμίες περί Ηθικής και Διαπαιδαγώγησης.
Θα ήταν έξω από κάθε λογική να υπενθυμίσουμε στις κυρίες πως η… ηθική προστασία των νέων δεν κατοχυρώνεται κατ’ ουδένα τρόπο από τα όποια κινηματογραφικά «αμαρτήματα». Δεν ξέρω αν έχουν ακούσει εκεί στα γραφεία τής Μπουμπουλίνας πως το καθημερινό τηλεοπτικό όργιο έχει να επιδείξει πράγματα και θαύματα γύρω από σκληρές σκηνές, επίδειξη ναρκωτικού αλισβερίσι, ερωτικές περιπτύξεις, και άλλα πολλά. Μέσα στο σπίτι, στον πιο οικείο ιδιωτικό χώρο, για να μην μιλήσουμε για την ελευθερία και την… ελευθεριότητα του διαδικτύου.
Οι κυρίες έπραξαν το… χρέος τους όπως οι… μαρτυριάρηδες, τα καρφιά, όπως τους λέγαμε, για να δείξουμε εκείνον που υπέπεσε σε… παράπτωμα. «Τήρησε-λέει-τον νόμο ως όφειλε ως υπάλληλος» με πείσμα και επιμονή. Ίσως αγνοούν πως σε κάτι τέτοιες αστυνομικές εγκυκλίους που είναι πολλές και αραχνιασμένες από την μη τήρησή τους, ακριβώς επειδή βλέπουν πως ο χρόνος έχει κάνει να ξεπερνιούνται πολλές από τις συνήθειες άλλων εποχών, όταν ολόκληρο το ελληνικό Έθνος ήταν εγκλωβισμένο και παγιδευμένο σε παμπάλαιες και συντηρητικές μεθόδους ηθικής διαπαιδαγώγησης, ο νόμος παραμερίζεται…
Ίσως είναι μια «λεπτομέρεια» αυτό και οι αυστηρές κυρίες δεν το αντιλαμβάνονται· μάλλον τους είναι δύσκολο να κατανοήσουν πως εάν έτσι συμπεριφέρονται στα νέα παιδιά, τα στρέφουμε -και με το δίκιο τους- προς τις εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις τής «σωστής ηθικής» που ευαγγελίζονται οι υποτιθέμενοι παιδαγωγικοί θεσμοί.
Αξίζει να το θυμόμαστε αυτό το επεισόδιο που εκτυλίχτηκε με την ευκαιρία του Joker, για την οποία έχω μάθει πως είναι σοβαρή ταινία και διεκδικεί Όσκαρ.
Η Αστυνομία διέκοψε την συγκεκριμένη παράσταση σε δύο σινεμά και δημιουργήθηκε ατμόσφαιρα δυσάρεστη. Ξαφνικά, άναψαν τα φώτα της αίθουσας και τα υπόλοιπα τα λέει ο αιθουσάρχης:
«Έφεραν 50 αστυνομικούς για να ελέγξουν ένα ανήλικο; Στο ΑΕΛΛΩ ήρθαν μία μηχανή της αστυνομίας με δύο άτομα, μετά άλλες 15 μηχανές με δύο άτομα και ένα περιπολικό. Μπήκαν μέσα, τρομοκρατήθηκε ο κόσμος. Υπήρχαν και μικρά παιδιά που έβλεπαν άλλα έργα και έβλεπαν τα πιστόλια και τα κουμπούρια να μπαινοβγαίνουν στους κινηματογράφους. Μας ανάγκασαν να σταματήσουμε την προβολή και να ανάψουμε τα φώτα».
Εάν λοιπόν η καταγγελία του αιθουσάρχη είναι αληθής, εδώ, μιλάμε για σκηνές από αλήστου μνήμης πραξικοπήματα, ή για να το… λειάνω λίγο, για δυναμικό αστυνομικό «ντου» προκειμένου να συλλάβουν έναν ισλαμιστή τρομοκράτη τής εμφάνισης της Αλ Κάϊντα στη χώρα…
Ας μην τα κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί· πάμπολλα συμβάντα παρόμοιων τέτοιων περιπτώσεων οδηγούν στο να γινόμαστε αντικείμενο χλευασμού ως κοινωνία, η οποία διατηρεί τέτοιες αγκυλώσεις που κάθε τόσο εμφανίζουν το απεχθές πρόσωπο ενός υποβόσκοντα σκοταδισμού…
Α, μην το ξεχάσω· σημειώθηκε και το γεγονός τής προσαγωγής ακόμα και γονέων οι οποίοι πήγαν με τα παιδιά τους στον κινηματογράφο. Έκαναν αυτή την επιλογή, να αναλάβουν την ευθύνη να δουν μαζί την ταινία!
Αδυνατώ να αντιληφθώ την επιβολή της πολιτείας επί της οικογενειακής ευθύνης. Εάν κανείς αντιλαμβάνεται πως η ευθύνη της απαγόρευσης μιας ταινίας στα ανήλικα παιδιά, είναι αντικείμενο των αρχών και όχι των γονέων, θα μας… τρελάνει εντελώς. Σε μια κοινωνία η οποία έχει ως θεμέλιο της ψυχαγωγικής καθημερινότητας την εικονική πραγματικότητα και το ελεύθερο θέαμα, κάθε αστυνομική απαγόρευση είναι πλέον γελοία και άκρως συντηρητική, είναι άκρως επιζήμια και αντιφατική με την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό τής εποχής.
Το θέμα δεν εξαντλείται φυσικά και δεν χωράει κι αυτό κάτω απ’ το χαλί. Οι απαγορεύσεις θα συνεχίζουν όσο η κοινωνία μας διστάζει, φοβάται, νιώθει ανήμπορη να πιέσει και να προβάλλει περισσότερη τόλμη απέναντι σε τέτοιου είδους ανώφελες διατάξεις. Εδώ, τώρα, η συγκεκριμένη απαγόρευση, μπορεί και να γίνεται είτε από ανταγωνιστικές μεθόδους μεταξύ εταιρειών προώθησης, είτε για διαφημιστικούς λόγους προς ίδιον όφελος, είτε για να φανεί πως το Σύστημα απαγορεύσεων είναι δήθεν πειθαρχημένο και λειτουργεί και σίγουρα οι απαγορεύσεις ωθούνται και υλοποιούνται από την… αδούλωτη κι ανίκητη εθνική β λ α κ ε ί α. Ο Πολιτισμός έχει ανάγκη από περισσότερη ελευθερία και το διατυμπανίζει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Μια ελευθερία στην οποία θα έπρεπε να ομνύουν τόσο οι δυο κυρίες του υπουργείου, όσο και το ίδιο το σύστημα αξιών.