Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε στη χώρα μας μια αυξανόμενη απόσταση μεταξύ της «μεγάλης εικόνας» των μακροοικονομικών μεγεθών και των σχέσεών μας με τους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας από τη μια πλευρά, και της «καθημερινής εικόνας» επιβίωσης της πλειονότητας των πολιτών από την άλλη.
Η «μεγάλη εικόνα» παρουσιάζει βελτίωση: καταβολή της δόσης των 52 δις ευρώ, θετικές δηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων, πρόοδος στην μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, θετικές προοπτικές για την ανασυγκρότηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, σημάδια ανάκτησης της εμπιστοσύνης στη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να ανακάμψει κά.
Αντίθετα, η «καθημερινή εικόνα» παρουσιάζει επιδείνωση: νέα περικοπή μισθών και συντάξεων, αύξηση φορολογίας, εκτόξευση της ανεργίας και ειδικότερα της ανεργίας των νέων, αύξηση του ποσοστού της φτώχειας, αύξηση της φοροδιαφυγής, της παραοικονομίας και των ανείσπρακτων οφειλών προς το κράτος, ακόμη και ρύπανση της ατμόσφαιρας από την καύση ξύλων στα τζάκια, λόγω της φορολόγησης του πετρελαίου κά.
Η διευρυνόμενη αυτή απόσταση μεταξύ των δύο εικόνων προφανώς δυσκολεύει τη δημιουργία μιας θετικής ψυχολογικής διάθεσης στους πολίτες. Ενώ υπάρχουν θετικά σημεία στον ορίζοντα της ελληνικής οικονομίας, η καθημερινή πραγματικότητα κάθε οικογένειας είναι τόσο δύσκολη και επώδυνη, ώστε αυτά τα θετικά σημεία γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα και εξαφανίζονται μέσα στο δάσος των καθημερινών προβλημάτων της επιβίωσης.
Αυτό το χάσμα μεταξύ των δύο εικόνων της ελληνικής πραγματικότητας διευρύνεται ακόμη περισσότερο από τη διάχυτη αίσθηση στους περισσότερους έλληνες πολίτες ότι συνεχίζεται η ατιμωρησία όσων πλούτισαν εις βάρος των πολλών και βρίσκονται ακόμη στο απυρόβλητο με την ανοχή ή/και τη συνενοχή των αρμόδιων αρχών του Κράτους.
Συνεπώς, το ζητούμενο δεν είναι μόνο η δημιουργία προϋποθέσεων για να ξεφύγει η ελληνική οικονομία από τέλμα της ύφεσης αλλά και η επιτάχυνση των διαδικασιών κάθαρσης της δημόσιας ζωής της χώρας, έτσι ώστε η απόσταση μεταξύ της βελτιούμενης «μεγάλης εικόνας» και της «καθημερινής εικόνας» της ζωής των πολιτών να περιορισθεί και να εμπεδωθεί ένα αίσθημα θετικής προοπτικής στην ελληνική κοινωνία.
Η συνέχιση του σημερινού χάσματος εντείνει την κοινωνική δυσφορία , μπορεί να ανατρέψει όσα θετικά βήματα έχουν πραγματοποιηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε ένα καταστροφικό αδιέξοδο.
Ο Ναπολέων Μαραβέγιας είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών πρώην Υπουργός