Η είδηση ήρθε  για να ανακουφίσει λίγο   το θολωμένο μας μυαλό, για το τι τελικά συμβαίνει γύρω μας. Γιατι στο τέλος θα τρελαθούμε, εάν συνεχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά, οσα κάνουν σ αυτήν την πόλη…
Ο Νίκος Ταχιάος, επιλέχτηκε για Πρόεδρος της ΑΤΤΙΚΟΝ ΜΕΤΡΟ.
Σίγουρα  του έπρεπε μια θέση πιο επιτελική και όχι απλώς του Προέδρου. Γιατί ο Ταχιάος, είναι μάχιμος στη δουλειά του  και από την άλλη  θα έλεγα πως η ΝΔ της Θεσσαλονίκης, οφείλει να επανεξετάσει την στάση της, για το πώς τον αντιμετώπισε και του συμπεριφέρθηκε, τους τελευταίους τρεις μήνες, στη διάρκεια αυτών των δημοτικών και κατόπιν των βουλευτικών εκλογών.
Η ορθότητα  της κίνησης δείχνει πως οι αφορισμοί και οι γενικότητες,  σε καμιά περίπτωση  δεν οδηγούν πουθενά.
Για παράδειγμα,  κανένας  αποτυχών βουλευτής  και μπλα, μπλα,  το κανένας  και το «απορρίπτω μετά βδελυγμίας» και άλλα τέτοια…..  δεν μπορούν να ισχύσουν ποτέ στην πολιτική.
Θέλετε δεν θέλετε  η κίνηση  με τον Ταχιάο στην ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ είναι κίνηση φορσέ και άσε να κελαηδάνε διάφοροι ακαμάτηδες και ανεπάγγελτοι.
Είναι ίσως και μία  πρώτη παραδοχή,  πως ο καθένας εκεί που μπορεί να είναι χρήσιμος.  Δεν μπορούν όλοι σε όλα.
Για αυτές και άλλες πολλές παρόμοιες συμπεριφορές, θα μιλήσουμε στη συνέχεια, έχουμε καιρό μπροστά μας.
Εμένα, το μεγάλο μου ερωτηματικό, παραμένει το εξής: αυτό το βδέλυγμα της κοινωνίας, αυτό το ρεμάλι υποτίθεται και Πρόεδρος προηγουμένως του ΤΕΕ, που κατέστρεψε  με όσο μπορούσε πιο βάναυσο τρόπο,  τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης, που επέβαλε μέχρι και την τελευταία στιγμή στο ΤΑΙΠΕΔ να χώνει τα γκεσέμια του, σε θέσεις καλά αμειβόμενες,   προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος  αιώνος …. με αυτόν τον απατεώνα λοιπόν, ο οποίος κράτησε με τρόπο αήθη κλειστά και σφραγισμένα  πλήθος  επαγγελμάτων των μηχανικών, υπάρχει πιθανότητα  να  ασχοληθεί ποτέ σοβαρά η δικαιοσύνη;
Τα κακό είναι,  πως την επομένη των εκλογών, εμφανίζονται όλοι  φίλοι και τακίμια με όλους. Και τότε πια   αδυνατείς να διαχωρίσεις  το τι συμβαίνει  μεταξύ παλαιών και καινούριων κυβερνητών.
Θέλει πολλές ώρες ακόμα κωπηλασίας,  για να βρούμε μια ξέρα που ίσως να φιλοξενήσει κι εμάς.