Η σκηνοθεσία του έργου "Οι διακοπές του Στέφανου στον στρατό", αποδείχτηκε η αποθέωση της κακογουστιάς και του κιτς.

Έχουμε και λέμε: δραματοποιούν την δεκαπενθήμερη επίσκεψη του Κασσελάκη σε στρατόπεδο που ισούται με τον χρόνο των χριστουγεννιάτικων ή πασχαλινών σχολικών διακοπών, σαν να επρόκειτο για πολυχρόνια στράτευση. Και αυτό είναι η αρχή του γελοίου.

Για να αποκτήσει και μυστήριο η δραματοποίηση, κρύβουν τον σύζυγο και στη θέση του ο σκηνοθέτης εμφανίζει τον μπαμπά στον οποίο αναθέτει να συνοδεύει τον εκδρομέα μέχρι την πύλη του στρατοπέδου. Σαν να φεύγεις για σύντομες διακοπές του καλοκαιριού και να σε συνοδεύει ο μπαμπάς μέχρι το καράβι!

Και η "δραματοποίηση" - μάλλον η γελοιοποίηση - κορυφώνεται με την έμπνευση του σκηνοθέτη να εντάξει στο σενάριο και τη μαμά να ρωτάει τον γιό τηλεφωνικά - από την Αμερική άραγε; - αν πήρε μαζί του ζακέτα ή πουλόβερ. Όχι βεβαίως από ανησυχία, αλλά για να μαγνητοφωνηθεί η ερώτηση και να μεταδοθεί δημόσια, ώστε να μας δείξουν ότι υπάρχει και κανονική μαμά, που ανησυχεί μήπως κρυώσει ο γιός της!

Πάντα μου φαινόταν συναρπαστική η άποψη, ότι η καλαισθησία είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ικανότητα κρίσης. Όμως πάντα είχα μία επιφύλαξη, μήπως αυτό είναι απλώς μία γοητευτική θεωρητική σύλληψη. Ώσπου ήρθε όλη αυτή η παράσταση, επιπέδου περιφερόμενου θιάσου, για να διαψεύσει κάθε επιφύλαξή μου. Αφού επιβεβαιώνει πανηγυρικά ότι η κακογουστιά, η ελαφρότητα και το κιτς είναι ο θάνατος της σοβαρότητας, της ικανότητας κρίσης και εν τέλει της ικανότητας να σκεφτόμαστε.

(Όχι βεβαίως να σκεφτόμαστε "εργαλειακά", όπου οι άλλοι δεν υπάρχουν καν παρά μόνον ως εργαλεία για χρήση, όπως, καλή ώρα, κάνει ο Κασσελάκης με όρους προπαγάνδας. Αντίθετα, μιλάμε για ικανότητα σκέψης με όρους "ευρύνοιας", δηλαδή "διευρυμένης σκέψης", όπου οι άλλοι περιλαμβάνονται ως μέρος του κόσμου μας. Αυτό που δ ε ν μ π ο ρ ε ί ο Κασσελάκης, γιατί δεν περνάει καν από το μυαλό του).

Από ανάρτηση στο facebook