Σάρκασε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης την αρθρογραφία του πρωθυπουργού σχετικά με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ γράφοντας: «Στο παρελθόν έκανε την αγιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τώρα του Ανδρέα Παπανδρέου. Iσως του χρόνου κάνει του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη». Για να πούμε την αλήθεια αυτό δεν θα ήταν κακή ιδέα. Θα μπορούσε μάλιστα να συνεχίσει και με τον άλλο Ανδρέα Παπανδρέου της περιόδου 1993-1996, που είπε «είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος»· τον κ. Κώστα Σημίτη που ολοκλήρωσε τον εθνικό στόχο της ένταξης της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης· τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, τον κ. Λουκά Παπαδήμο και τον κ. Αντώνη Σαμαρά που κράτησαν τη χώρα όρθια στα δύσκολα· δεν αναφερόμαστε στον κ. Κώστα Καραμανλή, διότι έτσι κι αλλιώς στον ΣΥΡΙΖΑ τρέφουν τα καλύτερα αισθήματα. Oλοι οι πρώην προσέφεραν πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορεί να φανταστεί ο κ. Τσίπρας και γνωρίζουν οι αλαλάζοντες αλαζόνες του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά δεν υπάρχει ανάγκη αγιογράφησης των πρώην πρωθυπουργών, αλλά ψύχραιμης ιστορικής αποτίμησης. Eτσι στον ΣΥΡΙΖΑ θα μάθαιναν ιστορία και ο πρωθυπουργός πολλά περισσότερα. Να εξηγήσουμε: ο κ. Τσίπρας ανέλαβε την πρωθυπουργία χωρίς διοικητική εμπειρία, χωρίς να γνωρίζει τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, χωρίς γνώση των διεθνών σχέσεων. Hταν ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που δεν είχε ζήσει στο εξωτερικό· ακόμη και τα αγγλικά του ήταν παρά πολύ φτωχά. Με δεδομένο όλα τα παραπάνω και την κρίσιμη συγκυρία στην οποία ανέλαβε να ηγηθεί της ταλαιπωρημένης από την κρίση χώρας, κανονικά θα έπρεπε να είχε όλους τους πρώην πρωθυπουργούς από κοντά. Oχι μόνο για να τον συμβουλεύουν, αλλά και να τον βοηθούν. Μην ξεχνάμε ότι όλοι οι πρώην έχουν τεράστια ατζέντα επαφών με ξένους ηγέτες σε όλα τα επίπεδα. Θα μπορούσαν σε κρίσιμες στιγμές, αν τους το ζητούσε ο πρωθυπουργός, να παρέμβουν. Αυτό ισχύει και για τους πρώην υπουργούς Εξωτερικών αλλά κυρίως –λόγω συγκυρίας– Οικονομικών. Αντί να τους συκοφαντούν, για να κρύψουν την δική τους ανεπάρκεια, θα μπορούσαν να τους χρησιμοποιούν ατύπως για το καλό της χώρας.
Οσων όμως το οπτικό πεδίο περιοριζόταν στα Εξάρχεια (άντε και το Αιγάλεω) δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν πιο σφαιρικά, ακόμη και για το καλό των ίδιων. Πίστεψαν και εκείνοι τις ανοησίες που έλεγαν («Ή εμείς ή αυτοί») και ανέπτυξαν το σύνδρομο του πολιορκημένου. Με ένα μείγμα, έπαρσης, φόβου, και αγραμματοσύνης περιόρισαν εαυτούς στο στενό κύκλο των φίλων και συντρόφων τους. Μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους ανακυκλώνουν τις ιδεοληψίες τους και με βάση το περιορισμένο οπτικό τους πεδίο χαράσσουν πολιτική. Κι έτσι διαρκώς αποτυγχάνουν, ενώ εμείς πληρώνουμε…