Δυστυχώς ίσως, δεν βρήκα καταλληλότερη μορφή του ζωικού βασιλείου από το σαυροειδές της επικεφαλίδας , με την πιθανότητα να αδικηθεί αυτή η χρωματιστή σαύρα. Κι αυτό γιατί οι αποχρώσεις του χαμαιλέοντα είναι δαρβινική αυτοματική άμυνα του ζώου έναντι του περιβάλλοντος , ενώ η πολυποικιλότητα της εθνολαϊκιστικής διακυβέρνησης είναι προκύπτουσα από την ασταθή βούλησή της.
Πάντως είναι ο, τι κοντινότερο μπορεί να ειπωθεί για τους συσχετισμούς των μεταμορφώσεων. Κι αυτές οι μεταμορφώσεις είναι όλο και πιο κίβδηλες καθώς καταλαμβάνουν τόσο το πολιτικοκοινωνικό πεδίο όσο κι αυτό της κυβερνητικής αισθητικής και παιδείας.
Ας τα βάλουμε στην σειρά. Από τις ανοικτές θάλασσες , τα ρούβλια , τις δουλικότητες , από τον περιούσιο Ι. Σαββίδη και τις επιχειρηματικές ή ποδοσφαιρικές επενδύσεις του φτάσαμε σε μια αιφνίδια ρήξη με την Ρωσία για αμφιλεγόμενες αιτιάσεις. Αληθινές ή ψευδείς ή το πιο πιθανό κάτι κι από τα δύο , το ζητούμενο εδώ δεν είναι καθ ΄εαυτή η διπλωματική σύγκρουση μα ο πανηγυργιώτικος τρόπος , που αυτή συντελείται. Και ακολουθούν λεονταρισμοί του ΥΠΕΞ με λέξεις που μόνο στις παρέες και στους πτηνολόγους ακούγονται. Θυμάστε , λίγα χρόνια πριν, την αποκαλυφθείσα εμπλοκή παραγόντων της πολιτικής ζωής – κατά μόνας για τον καθένα- με την δεξαμενή σκέψης κάποιου μυστηριώδους συμβούλου του Πούτιν , νομίζω ονομάζεται Ντούγκιν. Πανσλαβικός αντιδυτικισμός , μυστικιστικές αντιλήψεις για το Ορθόδοξο δόγμα , άμυνες κατά του λεγόμενου Σιωνισμού , κοκ..Ανάμεσα στους πρωτουργούς ο Ν. Κοτζιάς , σημερινός εκφραστής της ξαφνικής ανελέητης στροφής. Για να μην αναφέρουμε είτε τον Π.Καμμένο , είτε τον Ν. Μιχαλολιάκο.
Κι όλα ετούτα για να στηριχτεί λένε μία συντελεσμένη, σε μεγάλο βαθμό, Συμφωνία για την ΠΓΔΜ. Αυτή που αντί να την στηρίξουν στις όποιες συναινέσεις κι αποκεί και μετά ο καθένας με τις ευθύνες του , την στήριξαν στην αφελή προσκόλληση στον Τράμπ – προσέξτε – ο οποίος βρίσκεται σε μόνιμη σχέση αγαπομίσους τόσο με τον Πούτιν όσο και με τον Ερντογκάν. Κι εδώ ανάμεσα ξαναλλάζουν απροειδοποίητα πλην εθελουσίως χρώμα οι υβριδικοί χαμαιλέοντες αστόχαστα , με την μία . Ποιες διπλωματίες και πράσσειν άλογα, έτσι δεν φέρανε και την NOVARTIS την ώρα που κορυφαίοι πολιτικοί από τον Βενιζέλο και τον Σημίτη ως την Ντόρα και τον Δένδια υποστήριζαν το τάιμιγκ της επίλυσης; Χρώματα κι αρώματα , απόπειρες συγκρότησης νέων πλειοψηφιών, ρήξεις για πουκάμισα αδειανά , γραβάτες λάσο σε ρυθμό φλαμένγκο στο Ζάππειο, κοροϊδίες της δεκάρας από την μια στιγμή στην άλλη για συμφωνίες άλλου τύπου με τον γερμανικό παράγοντα , σκιαμαχίες για σκηνοθετημένη ρήξη – όπως κάποτε – με τους εταίρους , κι όλα ετούτα γιατί; Για την θεσμική διαιώνιση της αντι-εξω-θεσμικής εξουσίας, για την ουσία της σωτηρίας τους ως εντεταλμένων εκπροσώπων του όχλου.
Ουδέποτε στο παρελθόν συνέβαιναν μείζονες συχνές αλλαγές πολιτικής με γνώμονα την αναισθησία . Οι αλλαγές γίνονται όταν ωριμάζουν και οι ελάχιστες ρήξεις μόνον ως αυτοάμυνα , όταν καθετί άλλο έχει αστοχήσει.
Μα η αισθητική τσογλανοποίηση, που επιχειρείται είναι ακόμα πιο δηλητηριώδης αν και δεν έχει της επικίνδυνες διαδραστικότητες του χαμαιλεοντισμού στην πολιτική.
Πριν λίγες μέρες πέθανε ο Σταύρος Τσακυράκης, από τους πιο έγκριτους και σταθμισμένους πολέμιους του εθνολαϊκισμού και της κυβερνητικής εκπροσώπησης. Τον λοιδώρησαν, τον μήνυσαν, αποπειράθηκαν να τον σπιλώσουν , προσπάθησαν να τον απαξιώσουν και μάλιστα ως αντιπροσευτικό δείγμα δωρεάν και προς άλλους σαν κι αυτόν. Και ξάφνου να τα υμνητικά, να τα λόγια για τον ακάματο δουλευτή της προόδου – τον Τσακυράκη δηλαδή – , να το καλό κατευόδιο για την παρουσία , που χάνεται. Σάμπως νάτανε δικός τους. Ούτε καν έντιμο αντίπαλο δεν τον είπαν, ούτε πως υπήρχαν διαφορές που δεν αναιρούν όμως την μεγαλοσύνη, πολύ δε περισσότερο ούτε μισή συγγνώμη για τις δολιότητες του Γρ.ΠΘ δια της Β.Θάνου ή της αυτεπιστασίας του κυβερνητικού εκπροσώπου Δ. Τζανακόπουλου.
Ακόμα και στην κορυφαία πράξη της ζωής, που είναι ο Θάνατος, στάθηκαν μικροί , ασήμαντοι καιροσκόποι παντός καιρού.
Ποσοτικά είναι το ίδιο με την υιοθέτηση του Τράμπ, της Μέρκελ, του όποιου επιλέγουν να γλέιψουν για να υποδυθούν τα χαμαιλεοντάκια. Ποιοτικά όμως η αισθητική αποτίμηση ενός αντιπάλου δια της – περίπου – ταυτίσεως μ’ αυτόν φανερώνει την συλλογική γύμνια , τον αιώνιο Βαρουφακισμό ως σύμπτωμα αυτής της παρενδυτικής κατά περίπτωση εξουσίας των ανθρώπων – χαμαιλεόντων ….ακόμα και τώρα , που το σούρουπο της αναχωρούσας υπάρξεώς τους, τους κυκλώνει