Η συζήτηση μετά την ανακοίνωση των περσινών βάσεων γινόταν για το πως είναι δυνατόν να εισάγονται στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας υποψήφιοι που έδιναν πρακτικά λευκές κόλλες στις πανελλήνιες εξετάσεις. Η φετινή συζήτηση εστιάζεται στο πως είναι δυνατόν να μένουν ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα χωρίς πρωτοετείς φοιτητές. Η κυβέρνηση υπεραμύνεται των αλλαγών που επέφερε, όχι στο εκπαιδευτικό σύστημα, ως όφειλε, αλλά στο σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων με την καθιέρωση ΕΒΕ (ελάχιστη βάση εισαγωγής) και η αντιπολίτευση - όχι μόνο η αξιωματική δυστυχώς - καταγγέλλει τη «σφαγή» των υποψηφίων που πήραν γενικό βαθμό κάτω από 7 (με άριστα το 20) που στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν θα φοιτούσαν ποτέ, αφού δεν έχουν τα στοιχειώδη εφόδια να σπουδάσουν. Λες και η χώρα χρειάζεται αιώνιους φοιτητές και όχι πτυχιούχους επιστήμονες.
Η αναγκαία συζήτηση δεν έγινε ούτε αυτή τη φορά. Μια τέτοια συζήτηση, και αντιπαράθεση, δεν μπορεί παρά να περιστρέφεται σε δύο πολύ σημαντικά ζητήματα. Το πρώτο είναι η ανασυγκρότηση των επιστημονικών τμημάτων της ανώτατης εκπαίδευσης. Αντί για τη σημερινή πελατειακή λογική - να μην μείνει καμιά εκλογική περιφέρεια χωρίς πανεπιστημιακό τμήμα - που οδήγησε ακόμα και στην ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, θα πρέπει να επικρατήσει η λογική της προσαρμογής της ανώτατης εκπαίδευσης στις σύγχρονες ανάγκες σε επιστημονικό δυναμικό και τις προοπτικές της ανάπτυξης. Το γεγονός ότι το 75% των επαγγελμάτων που θα ασκούνται το 2030 δεν υπάρχουν σήμερα, είναι ένα σοβαρό καμπανάκι κινδύνου για την καθυστέρηση της πανεπιστημιακής ανασυγκρότησης.
Το δεύτερο πολύ σημαντικό ζήτημα είναι η ριζική αναδιάρθρωση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και η ουσιαστική αδιαφορία, από μαθητές και διδάσκοντες, για την παρεχόμενη σχολική παιδεία είναι η κύρια αιτία της αποτυχίας των υποψηφίων να «πιάσουν» την ελάχιστη βάση εισαγωγής. Το σημερινό σχολείο δεν παρέχει τις εγγυήσεις ούτε βάζει τις βάσεις για την ανάδειξη άξιων και ικανών ακαδημαϊκών πολιτών. Αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα που καλείται να επιλύσει η πολιτεία, όπως και η παροχή εναλλακτικών ευκαιριών εκπαιδευτικής κατάρτισης και επαγγελματικού προσανατολισμού σε όλους τους νέους.
Το Πανεπιστήμιο, ωστόσο, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ένα είδος «ΚΑΠΗ της νεολαίας». Οφείλει να προετοιμάσει και να αναδείξει το καταρτισμένο και ικανό επιστημονικό δυναμικό που έχει ανάγκη η χώρα στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.